Alexander Casier

Voor de PS is het spel duidelijk nog lang niet gespeeld

Alexander Casier Politiek Secretaris LVSV Nationaal

De afgelopen dagen spraken PS-kopstukken Elio Di Rupo en Paul Magnette harde taal: ‘we moeten het maximale doen om N-VA uit de regering te houden’. Volgens Alexander Casier is het spel voor de PS nog lang niet gespeeld. ‘Al blijft het koffiedik kijken over de vraag in hoeverre PS en CDH achter de schermen toch een akkoord hebben gesloten om ook federaal uiteindelijk samen in zee te gaan.’

Als een wanhoopspoging of een opening naar de verderzetting van een klassieke tripartite; het is niet meteen duidelijk hoe de recente uitspraken van ontslagnemend premier Elio Di Rupo (“We moeten alles doen om een regering te vormen zonder N-VA“) moeten worden geïnterpreteerd. Ook koffiedik kijken blijft het over de vraag in hoeverre PS en CDH achter de schermen toch een akkoord hebben gesloten om ook federaal uiteindelijk samen in zee te gaan.

Toen de Franstalige socialisten en christendemocraten twee weken geleden een akkoord sloten over de vorming van een Waalse en Brusselse regering, gingen de Wetstraat en zo goed als alle commentatoren ervan uit dat de twee partijen zich ook federaal aan elkaar hadden vastgeklonken.

De droom van informateur De Wever, een regering met N-VA, CD&V, MR en CDH (desnoods aangevuld met Open VLD, als het moest van MR), leek daarmee op de helling te staan. Als er nog een waterkans overbleef op centrumrechts, dan zou het met MR als enige Franstalige partij moeten, en mét Open VLD. In zo’n regering, met een zware minderheid aan Franstalige kant (20/63 zetels) lagen en liggen er wel heel wat compensaties te wachten op MR: misschien het premierschap, zes-zeven ministers en een reeks politieke benoemingen. En dat voor maar liefst vijf jaar.

Toen een dag later werd aangekondigd dat N-VA en CD&V onderhandelingen zouden opstarten om een Vlaamse regering op de been te brengen, bracht Open VLD-voorzitster Rutten een niet mis te verstane boodschap. Als haar partij op Vlaams niveau niet mee aan tafel mag, dan hoeft de federale coalitie ook niet op steun van Open VLD te rekenen.

Als Bart De Wever al op voorhand wist hoe ze in de Melsensstraat zouden reageren (wat mag worden aangenomen, er waren verkennende gesprekken geweest met Open VLD), dan is het een briljante zet geweest van de informateur om de Vlaamse liberalen (voorlopig) niet te betrekken in de Vlaamse regeringsonderhandelingen.

Voor de PS is het spel duidelijk nog lang niet gespeeld

De enige kans op centrumrechts leek op dat moment immers een coalitie van N-VA met de liberalen (aan beide kanten van de taalgrens) en CD&V. Voor De Wever zou het geen eenvoudige opgave zijn geweest om, zonder hulp van de Vlaamse liberalen of christendemocraten, MR te overtuigen. Dus heeft hij dat werk quasi uitbesteed aan Open VLD. Als de Vlaamse liberalen nog een kans wilden maken op regeringsdeelname op beide niveaus, dan zouden zij MR moeten overhalen om in zee te gaan met N-VA. Als dat was gelukt, kon Open VLD meteen eisen om ook op Vlaams niveau mee aan boord te worden gehesen: een scenario waar N-VA en CD&V eerder afkerig tegenover stonden (en staan), maar wellicht niet in die mate dat ze er hun centrumrechtse, federale coalitie voor zouden laten liggen.

Korte tijd later verrasten de Franstalige christendemocraten echter vriend en vijand met de aankondiging dat een federale regering zonder PS (en dus met MR) nog steeds tot de mogelijkheden behoort. Toch blijft het onzeker of CDH werkelijk bereid zal zijn om de tirades van een PS in oppositiemodus te aanhoren (‘asociaal’, ‘kapotbezuinigen’ en ‘ultraliberaal’ worden ongetwijfeld wekelijkse klassiekers in de plenaire vergadering), maar om op deelstatelijk niveau een bevoorrecht partnerschap met diezelfde PS te onderhouden.

Hoe het ook evolueert, de Franstalige liberalen blijven voorlopig in een zetel. Het is nog steeds de partij van Charles Michel die beslist of centrumrechts er komt, en of dat met CDH of met Open VLD gebeurt (of met allebei). Het lot van zowel de Vlaamse liberalen, die nog steeds willen regeren na de Europese vernedering van Guy Verhofstadt, als dat van de Franstalige christendemocraten (als die het serieus menen met centrumrechts), ligt in handen van MR. Als Michel en Reynders eisen dat hun Vlaamse zusterpartij mee aan tafel komt, en dat CDH aan de kant blijft, zullen N-VA en CD&V geen andere keuze hebben dan daarop in te gaan, wat op zijn beurt gevolgen zal hebben voor het Vlaamse niveau. Als het opnemen van Open VLD in de Vlaamse regering de prijs is die N-VA moet betalen voor een centrumrechtse, federale coalitie, dan zal voorzitter De Wever wellicht niet lang twijfelen. Ook de kans dat CD&V, bij monde van onder andere Kris Peeters, dan volhardt in het verzet, is klein. Er zijn immers geen alternatieven. Zolang Open VLD de huidige koers aanhoudt (‘ofwel in beide regeringen, ofwel in geen enkele’) blijft een klassieke, federale tripartite immers ook onmogelijk.

De ontslagnemende premier heeft alvast aangegeven dat MR, volgens hem, voor N-VA zal kiezen op federaal niveau. De informateur zal het graag lezen, al kan het evengoed Di Rupo’s bedoeling zijn om een rookgordijn op te trekken die de werkelijke strategie van de PS moet verhullen. De Franstalige socialisten houden immers nog één troefkaart over: in ruil voor een verderzetting van de klassieke tripartite zou de PS aan Charles Michel kunnen aanbieden om MR alsnog mee aan boord te hijsen in de Waalse regering. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, met een partij van ervaren meesterstrategen die al zó lang meedraaien in de machinekamers van de macht, is het spel pas gespeeld wanneer de volgende regering de eed aflegt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content