Joyce Azar

‘Vlamingen en Walen zijn tegen wil en dank verenigd in de Publi-zaken’

Joyce Azar Journaliste bij Flandreinfo

‘Vandaag vinden veel mensen nog altijd dat ons land uit twee volkeren bestaat die in alles gescheiden zijn. In alles, afgezien van enkele uitzonderingen’, schrijft Joyce Azar, journaliste bij Flandreinfo.

“Er zijn in België Walen en Vlamingen: er zijn geen Belgen”, schreef Jules Destrée in 1912. Vandaag vinden veel mensen nog altijd dat ons land uit twee volkeren bestaat die in alles gescheiden zijn: de taal, de cultuur, de luchthaven van Zaventem, CETA, de Ardeense worst, het Gewestelijk ExpresNet, het nationaal stadium, de panda’s…

Alles, afgezien van enkele uitzonderingen: de Belgen zijn namelijk tegen wil en dank in de “Publi-zaken” beland. De Franstaligen waren immers heel erg opgelucht toen ze hoorden dat ze niet de enige waren in België die het financieel gesjoemel van hun politieke vertegenwoordigers moesten ondergaan. En ze verheugen zich over de fout (of de naïviteit) van Vlaamse minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) die begin februari verklaarde dat “schandalen à la Publifin in Vlaanderen niet konden gebeuren”.

De Waalse ziekte

Voorzienigheid of fataliteit, het ijverige werk van een handvol journalisten schudde plots de Vlaamse burgers wakker, die op hun beurt overvallen werden door wat sommigen de “Waalse ziekte” noemen. Op de sociale media is de woedde tastbaar: politici zijn wereldvreemd en cumuleren jobs om flinke vergoedingen te innen. Trop is te veel. Om te tonen dat ze er genoeg van hebben verenigden Vlamingen en Franstaligen zich op de pagina die dezelfde naam draagt.

De opiniemakers waarschuwen: de democratie is in gevaar. Ze hebben wel geprobeerd de beheersystemen van de intercommunales aan de kaak te stellen, maar die laatste zijn zo ondoorgrondelijk en complex dat zelfs de knapste geleerden ze moeilijk kunnen ontcijferen. Wat kun je dan zeggen over de doorsneeburger die zich zowel in het noorden als het zuiden overrompeld voelt? Hij begrijpt het niet maar voortaan heeft hij een “idée fixe”: de politieke klasse is geen cent meer waard. Het wordt moeilijk om de formule “allemaal corrupt” tegen te spreken.

De verantwoordelijken trapten in hun eigen val en sloven zich nu uit om de bevolking gerust te stellen, ongeremde en soms van de pot gerukte maatregelen voor te stellen of lijsten met mandaten en vergoedingen bekend te maken. Voortaan spreken ze allemaal dezelfde taal: ethiek, transparantie, deontologie… Woorden die toevallig identiek zijn in het Frans en het Nederlands. Net als hypocrisie, het enige wat de burger onthoudt.

Traditionele De Wever

Er zijn natuurlijk wel ontslagen gevallen. De Gentse schepen Tom Balthazar (sp.a) diende eerst ontslag in. Daarna volgde Siegfried Bracke (N-VA), niet als Kamervoorzitter maar als raadgever bij Telenet. Door de Gentse meerderheid aan te vallen dacht Bracke het kartel sp.a-Groen te breken om de macht te grijpen in de tweede stad van Vlaanderen. In werkelijkheid schoot de eerste burger van het land zichzelf in de voet. Uiteindelijk wordt hij niet, zoals hij gehoopt had, lijsttrekker van de gemeentelijke verkiezingen. Hij bezoedelde ook zijn partij door te bewijzen dat de N-VA ten volle meedoet met een systeem dat ze nochtans beweerde te willen veranderden.

Alle respect voor Bart De Wever, maar de Vlaamse nationalisten vormen meer dan ooit een traditionele partij als een andere. Ze zullen waarschijnlijk allemaal de ontevredenheid van de kiezers ondergaan. Maar wie zal hier de vruchten van plukken? Tegenover de extreme ideeën die zich in Europa verspreiden zullen de Belgen misschien inspiratie moeten zoeken bij burgerbewegingen om hun gehechtheid aan de democratie te bevestigen. Om misschien op een dag verenigd te zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content