‘Verkeersveiligheid draait niet om mannelijkheid, wel om de wil om de regels na te leven’

In een opiniebijdrage afgelopen weekend vreesde Jean-Marie Dedecker dat in 2015 ‘opnieuw een heksenjacht gevoerd zal worden op de automobilist’. Niels De Rudder dient hem van antwoord: ‘Ik voel me niet minder man omdat ik me aan de regels houd.’

Even terug in de tijd. Vorige zondagochtend reed ik samen met vrouw en kinderen naar zee. Het was mooi weer maar bitterkoud. Min 4 om precies te zien. Tussen Aalst en Erpe-Mere glinsterde de weg. De drie vakken lagen kilometerslang bezaaid met ijsplekken. De meeste automobilisten schuwden het risico en reden aan een maximum van 70 kilometer per uur. Met de grootste voorzichtigheid en de meest lange afstanden tussen twee wagens latend. Zo hoort het. Op dat moment ben je erg bewust van de verantwoordelijkheid die op de schouders rust. Als chauffeur draag je niet enkel verantwoordelijkheid ten aanzien van jouw passagiers maar ook ten aanzien van andere voertuigen en inzittenden op de baan. Twee handen aan het stuur en de radio wat stiller zodat je de buitengeluiden goed kan opvangen. Banden die de tractie verliezen op een ijsplek maken immers een specifiek krakend geluid. Op dergelijke momenten moet je je neerleggen bij het feit dat je wagen heel wat minder betrouwbaar is en de kans heel wat groter is dat de viervoeter niet zal uitvoeren wat je in gedachten hebt. Zelfs de beste autopiloot moet zich dan neerleggen bij de wetten van de natuurfysica. Het aantal wagens die op het derde rijvak tegen een reglementaire snelheid de lange rij wagens op het eerste en tweede voorbij snelden waren niet op enkele handen te tellen. Wij hadden op dat moment absoluut geen vertrouwen in de rijvaardigheden van would be Sebastien Loebs.

Hormonale huishouding

Maar goed, dankzij Jean-Marie Dedecker weten we nu dat snelheid in onze genen zit. Ik, als man, weet waarover hij het heeft, insinueert hij. Mijn hormonen werken immers op vier wielen. Wel, door voorzichtig te rijden, kwamen we een luttele vijf minuutjes later dan gepland veilig op onze bestemming aan. Als één van die cowboys, bij wie snelheid opzoeken een gevolg van hormonale huishouding is, de controle over het stuur verloor en een ongeval veroorzaakte dan viel in het minst erge geval onze daguitstap in het bevroren water.

In een veel erger geval zou een tragisch ongeval als gevolg van deze genetische overdracht een ‘menselijke vergissing’ geweest zijn. Een zwarte doos zou in dit voorbeeld immers nooit roekeloosheid aan het licht gebracht hebben.

Ik zou er Jean-Marie Dedecker graag op wijzen dat ik (en veel mannen met mij) mijn mannelijke hormonen in bepaalde omstandigheden gerust onder controle kan houden. Daardoor kunnen we ze, op romantische en gewenste en gewaardeerde momenten, wat meer loslaten.

Bacterie in de rechtbank

Even later stelt Dedecker dat de ziekenhuisbacterie jaarlijks meer slachtoffers maakt dan het verkeer. Een vergelijking die mank loopt, want een ziekenhuisbacterie kan je immers niet voor de rechtbank slepen, een roekeloze en onverantwoorde autobestuurder wel. We eisen dat ziekenhuizen voorzichtiger te werk gaan, meer hygiëne aan de dag leggen in de hoop dat de bacteriën, want het is de verzamelnaam van aan antibiotica-resistente beestjes, minder slachtoffers maakt. Maar je kan geen mens beschuldigen voor het feit dat bacteriën aan antibiotica weerstaan. Daar dragen we een gemeenschappelijke schuld voor, al decennialang en voor elk slachtoffer. Bovendien kan men MRSA overal oplopen, ook thuis.

Bloembakken zijn geen pestmaatregelen

Als derde stelling beweert Dedecker dat het nemen van maatregelen er niet zal voor zorgen dat het verkeer geen dodelijke verkeersslachtoffers meer zal eisen. Slik, ik kan me niet voorstellen hoe een papa of mama wiens fietsende zoon of dochter van de weg gemaaid werd door iemand die de controle over het stuur verloor, zich nu moet voelen. De bocht die nu werd afgezet met bloembakken of andere snelheidremmende maatregelen waardoor het bij dat ene spijtige ongeval bleef. Het dicht schilderen van rijstroken, verkeershindernissen, onmogelijkheid tot inhalen, het dragen van een fluohesje enz… zijn echt geen pestmaatregelen maar zorgen er mee voor dat er minder aan de deuren gebeld moet worden door politiemensen om verschrikkelijk nieuws te melden.

Zone 30 voor de kleuterschool

Ten slotte houdt Dedecker ons voor dat er iets met onze wetgeving schort als slechts 4% van de bestuurders zich aan de zone 30 regel houdt, is gewoonweg misdadig. Schort er niet iets aan onze mentaliteit, mijnheer Dedecker? Neem nu de zone 30 in de buurt van scholen. Kinderen, zeker deze uit het kleuter- en basisonderwijs kennen de gevaren van het verkeer nog niet en durven weleens oversteken zonder kijken of zich van ouders hand losrukken om van het voetpad te springen. Zelfs tegen 30 km/u zijn de gevolgen van een aanrijding voor kinderen vaak desastreus. Maar net zoals andere snelheidsremmende maatregelen zijn ze er gekomen om de kans op een ongeval zo klein mogelijk te maken.

Niet minder man omdat ik de regels volg

Als Jean-Marie Dedecker een lans wou breken voor de overbelaste autorijder, en dus ook voor mij, dan slaat hij met zijn aangehaalde argumentatie de bal volledig mis en voel ik me allesbehalve ‘gesteund’.

Alhoewel het nu een kleine 10 jaar geleden is dat ik mijn laatste snelheidsovertreding kreeg (gecorrigeerd naar 51 waar 50 mag) en het niet fijn vond om die te betalen, blijf ik me wel elke dag (ongeveer 2,5 uur) bewust van het feit dat ik aan het stuur sta van een machine die moordend kan zijn. Ik kan alleen maar toejuichen dat er op bepaalde verkeerspunten infrastructurele maatregelen worden getroffen die de kans op een ongeval verkleinen. Ik probeer me aan de regels te houden en dat lukt me vrij goed. Daaruit concludeer ik dat het met die overreglementering nogal meevalt. Het is een gewoon kwestie van de regels te willen volgen. Ik doe dat zo goed mogelijk, en voel me daardoor niet minder man!