Peter Casteels

‘Theater bij KVS met enkel twee witte mannen van middelbare leeftijd, dat moet wel fenomenaal goed zijn’

‘Als er bij de KVS nog eens theater wordt gemaakt waarbij enkel twee witte mannen van middelbare leeftijd op het podium staan, moet het wel fenomenaal goed zijn.’ Aldus Knack-redacteur Peter Casteels over Ouder kind.

Als er bij de KVS nog eens theater wordt gemaakt waarbij enkel twee witte mannen van middelbare leeftijd op het podium staan, dacht ik toen ik naar Ouder kind ging kijken, moet het wel fenomenaal goed zijn. Dat had ook best gekund. Acteur Bruno Vanden Broecke en regisseur Raven Ruëll, de twee witte mannen, hebben met monologen als Missie en Para pareltjes van voorstellingen op hun repertoire staan – geschreven door David Van Reybrouck. Maar daarom is Ouder kind, gemaakt naar aanleiding van hun twintigjarige samenwerking, nog niet een even groot schot in de roos. Au contraire, zo bleek. Het lijkt erop alsof ze die voorstelling cadeau hebben gekregen van de KVS (de enthousiaste recensies kregen ze er van de kranten nog bovenop), en ook als publiek heb je de hele tijd het gevoel dat je naar iets zit te kijken wat de makers zichzelf cadeau hebben gedaan.

Theater bij KVS met enkel twee witte mannen van middelbare leeftijd, dat moet wel fenomenaal goed zijn.

Ouder kind gaat over de vriendschap tussen Vanden Broecke en Ruëll, of is daar toch losjes op gebaseerd. Maar het is bij momenten vooral kinderachtig: de onnozele manier waarop de vierde wand wordt doorbroken, de scheldpartijtjes die ze houden, het sentimentele einde ook. Al te ongeloofwaardig om als drama interessant te zijn, en lang niet geestig genoeg om het een komedie te kunnen noemen.

Enfin. Verder is het hen natuurlijk allemaal van harte gegund.

Maar Ouder kind, en dat wilde ik eigenlijk zeggen, was beter de titel geweest van een voorstelling die tot nader order helaas Millennialism heet. Anne-Laure Vandeputte schreef en bedacht ze, maar het is Kenneth Cardon, haar medespeler, die het stuk draagt. Hij is pas afgestudeerd: als u zijn naam ingeeft in Google, krijgt u eerst nog berichten over een assistent bij de FOD Justitie, een bouwkundig tekenaar en een West-Vlaamse voetballer uit derde klasse met telkens dezelfde naam. Cardon speelt een millennial, waarmee eigenlijk een ouder kind wordt bedoeld. Zijn moeder, of hun moeder – Vandeputte speelt z’n zus – is gestorven, en hij heeft nogal wat moeite om daarmee om te gaan. Dat wil zeggen: hij heeft zich opgesloten in het grote ouderlijk huis en lijkt vast van plan om daar voor de rest van zijn leven in rond te dwalen. In een geweldige badjas weliswaar. Cardon wordt nooit kinderachtig, wel kinderlijk, en op zo’n manier dat ik mezelf graag wijsmaakte dat ik me daarin kon herkennen. Ik weet niet goed of dat wel de bedoeling was, maar ik geloof dat het iets is wat andere mensen de betovering van theater noemen. U kunt er ook nog altijd naar gaan kijken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content