Het decreet Vlaamse sociale bescherming wordt vandaag gestemd. Bart Van Malderen en Jan Bertels (SP.A) vinden niet het decreet een probleem, maar wel dat het niet meer is dan vrome voornemens. ‘Het gebrek aan ambitie van minister van Welzijn en Zorg Jo Vandeurzen (CD&V) en zijn regering: dat is het probleem.’
Vandaag stemt het Vlaams parlement over het decreet Vlaamse sociale bescherming. Dat zou een historisch moment moeten zijn. Vlaanderen heeft hier immers een unieke kans om te bouwen aan eigen stelsel van sociale bescherming. En dat is hard nodig: steeds minder mensen komen toe met hun pensioen om de rusthuisfactuur te betalen, steeds meer mensen met een beperking wachten op de gepaste zorg. In een welvarende regio als Vlaanderen moet iedereen een beroep kunnen doen op de zorg die hij of zij nodig heeft. Helaas heeft de regering te veel kansen laten liggen om tevreden te kunnen zijn met dit decreet.
De zesde staatshervorming bood nochtans enig perspectief: 4,2 miljard euro werd overgedragen aan de gemeenschappen. Met dat budget kan heel wat gedaan worden om de grote en groeiende behoeften aan zorg in Vlaanderen te lenigen. De krantenartikelen destijds meldden dat Vlaanderen van de wieg tot het rusthuis een eigen beleid zou kunnen voeren, gebaseerd op een eigen visie. Sociale bewegingen vroegen om ervoor te zorgen dat die operatie herverdelend zou werken, de armoede zou bestrijden en op die manier de mogelijkheid zou bieden om de broodnodige sociale bescherming in Vlaanderen nog te versterken.
Samen met veel anderen pleitte SP.A voor een stevig stelsel gebaseerd op solidariteit, nabijheid, preventie en vraagsturing. Ik spreek graag over een beschermingsbiotoop waarbij elk van de onderdelen op elkaar inwerken. We zorgen dat mensen (langer) zelfstandig kunnen leven in hun eigen omgeving: via betaalbare thuishulp maar ook door hulpmiddelen ter beschikking te stellen. Wie toch naar een rusthuis of zorginstelling gaat, zou nooit moeten bedelen bij zijn kinderen om de factuur te betalen. We laten de zorgbehoevende zelf meebepalen hoe de zorg er precies uit zal zien.
Dat veronderstelt een krachtig engagement en medebeheer van alle actoren, zeker ook van de zorgkassen en mutualiteiten. Net dat kenmerk blijkt één van de kritische succesfactoren van de federale sociale zekerheid.
Daar schept dit decreet wel degelijk het kader voor. Het probleem is dus niet zozeer de inhoud van het decreet. Er staan best nog goede principes in: automatische toekenning van rechten, een performant systeem of zorg geven aan wie het nodig heeft. Dat zijn prima doelstellingen, maar helaas op dit moment ook niet meer dan vrome voornemens.
En dat is meteen het probleem: het gebrek aan ambitie van minister van Welzijn en Zorg Jo Vandeurzen (CD&V) en zijn regering.
Als 50 procent van de senioren zijn of haar rusthuisfactuur niet kan betalen, is het onbegrijpelijk dat de regering weigert om een maximumfactuur in de ouderenzorg in te voeren. Als het de minister menens is om mensen met een beperking volwaardig te laten deelnemen aan de samenleving, waarom dan het basisondersteuningsbudget bevriezen op een niet geïndexeerde 300 euro, ook als de levensduurte stijgt? Als we echt een solidair en eerlijk Vlaams beschermingsbiotoop willen laten groeien, waarom dan vasthouden aan een oneerlijke forfaitaire zorgpremie die voor iedereen identiek is: de rentenier en de laagste pensioenen betalen vandaag evenveel.
Vandaag stemt het Vlaams parlement een decreet dat aankondigt dat er ooit een decreet komt. En in afwachting blijft alles zoals het was. In het Vlaanderen van de wachtlijsten is dat geen goed nieuws. Hoe we in de toekomst zullen omgaan met ouderenzorg, hulpmiddelen voor mensen met een beperking, revalidatie of geestelijke gezondheid blijft koffiedik kijken. Terwijl de zorgnoden elke dag stijgen neemt de regering even een time out. Ik hoop dat de collega’s meer ambitie aan de dag willen leggen om Vlaanderen echt de broodnodige bescherming te bieden. Onze voorstellen liggen klaar om op de fundamenten van dit decreet verder te bouwen. Ik hoop oprecht dat we een eerlijk debat kunnen voeren op basis van de inhoud en niet op basis van het feit of ze uit de meerderheid of de oppositie komen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier