Vorig jaar ontvingen 2.403 personen aan de buitengrenzen van ons land een beslissing tot terugdrijving, wat betekent dat ze onmiddellijk gerepatrieerd kunnen worden. Vijf jaar eerder, in 2007, waren dat er nog 1.232.
Vorig jaar ontvingen 2.403 personen aan de buitengrenzen van ons land een beslissing tot terugdrijving, wat betekent dat ze onmiddellijk gerepatrieerd kunnen worden. Vijf jaar eerder, in 2007, waren dat er nog 1.232. De cijfers komen van Theo Francken, Kamerlid voor N-VA.
Van de 2.403 beslissingen tot terugdrijving werden er 2.358 genomen aan de luchtgrenzen – waarvan 2.127 in Zaventem. Vijfenveertig beslissingen vielen aan de zeegrenzen. De meeste migranten hadden de Albanese, Marokkaanse, Turkse, Congolese of Servische nationaliteit.
Terugdrijving gebeurt wanneer de persoon in kwestie het Belgische grondgebied probeert binnen te komen, maar hem de toegang wordt geweigerd.
Schengen
“Meestal is dit omdat hij of zij in het bezit is van valse of onjuiste verblijfs- of identiteitsdocumenten. Maar ook als men geen aannemelijk reisdoel kan aantonen, als men niet over voldoende bestaansmiddelen beschikt of als men geseind staat in het kader van het Schengen-informatiesysteem wordt er overgegaan tot terugdrijving”, legt Francken uit.
Repatriëring
In tegenstelling tot bij een bevel om het grondgebied te verlaten, vermeldt de terugdrijving geen termijn en kan er onmiddellijk tot repatriëring worden overgegaan. In de praktijk geldt er toch steeds een termijn van minimum 24 uur waarin niet gerepatrieerd wordt. Dit moet een eventueel beroep voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen toelaten.
De verdubbeling van de cijfers is volgens Theo Francken te wijten aan het feit dat België nog steeds gezien wordt als “het land van melk en honing”. Hij pleit voor een nieuw migratiewetboek dat de “talloze achterpoortjes” moet sluiten en dat inzet op “het aantrekken van mensen die hier komen om te werken en te studeren”. (Belga/EE)
