Sopraan Sarah Defrise debuteert in Dead little girl, het eerste luik van Is this the end?, de eerste ‘live-filmed’ operatrilogie van De Munt. De première vindt op 12 september plaats via een livestream.
Waarom draagt u een roze pruik in de opera?
Sarah Defrise: (lacht) Ach, ’s middags wandel ik met die pruik De Munt uit om een broodje te kopen. Niemand kijkt op. Roze haar is allang niet meer raar. Ik speel een puber. Tijdens het passen van de kostuums voelde ik het meisje niet. Tot ik de roze pruik opzette. Poef! Daar was ze! ‘The teenager’. Ze heeft geen naam. Ze staat symbool voor een bewoner van het voorgeborchte. Regisseur Ingrid Von Wantoch Rekowski maakt van De Munt een fantasmagorische plek waar halfdoden wachten tot ze toegang krijgen tot de hemel. Het meisje is een van hen. Misschien overleed ze aan covid-19 of aan een overdosis drugs? Librettist Éric Brucher specificeert het niet. Zij doolt door het gebouw – we filmden op erg bijzondere plekken, zoals in de toneeltoren, dertig meter boven het podium! – en ontmoet er mythologische figuren, zoals de Minotauros, Orpheus, een van Richard Wagners strijdgodinnen uit Die Walküre en zelfs Jim Morrison.
Op Facebook somt u alle builen en blutsen op die u tijdens de opnames opliep. Waar was de stuntvrouw?
Defrise: (lacht) Ik smeet me volledig! Mijn personage is zestien. Ze begrijpt eerst niet dat ze overleden is en, zodra ze het begrijpt, is ze woest. Ze tiert, ze huilt, ze gooit zich tegen de muren, ze valt iedereen aan. In een scène maak ik met mijn armen het ‘fuck you-gebaar’ ( bras d’honneur) naar een van mijn tegenspelers. Mijn hand stond twee dagen later nóg in mijn arm. Nu kan ik eindelijk eens ‘fuck’ zeggen in de opera! (lacht) Maar de meest betekenisvolle zin is deze: ‘ Let me go back to my life.’ De opera toont haar poging om haar dood te aanvaarden. Als ik wakker zou worden in de wereld der halfdoden, zou ik hetzelfde doen. Ik deel mijn doodsangst met haar.
Welke muziek past bij dit verhaal?
Defrise: Sublieme muziek van Jean-Luc Fafchamps. Hij mixt klassiek met pop tot een poprequiem. Naast het orkest staan er een keyboard, een gitaar en een drumstel. Een van de personages, The Man, wordt trouwens vertolkt door singer-songwriter Amaury Massion. In mijn zangpartijen wisselen parlando en coloratuurpassages elkaar af. En soms kom ik ‘poppy’ uit de hoek. We zullen live in de opera zingen terwijl het publiek, thuis, de film ziet. Niemand weet hoe dat precies zal klinken en ogen. Spannend!
‘Is this the end?‘ zou ook kunnen slaan op hoe de coronacrisis de kunstensector lamslaat.
Defrise: De crisis toont de almaar groeiende kwetsbaarheid van de culturele sector. Dankzij de moed van Peter de Caluwe (directeur van De Munt, nvdr) om Is this the end? te herdenken en er een ‘ live-filmed‘ operatrilogie van te maken, kon onze ploeg aan het werk. Maar veel kunstenaars kunnen hun huur en rekeningen amper nog betalen. Het goede nieuws is: deze crisis verenigt de kunstenaars van dit land, onder meer dankzij het platform State Of The Arts. Ik geloof dat uit de solidariteit onder de Belgische kunstenaars een betere toekomst voor onze sector kan ontstaan. Mijn toekomst? Volgend seizoen debuteer ik in de Staatsoper Berlin, in Sleepless van de Hongaar Peter Eötvös! Met roze haar? Dat is een verleidelijk idee! (lacht)
Is this the end? gaat op zaterdag 12 september als livestream in première op de site van De Munt. demunt.be en sarah-defrise.be
