Herwig Reynaert

Sommige kandidaten zullen na 25 mei het Timmy Simons-gevoel hebben

Herwig Reynaert Professor lokale politiek aan de UGent

Wie wordt minister? Wie wordt staatssecretaris? Wie wordt fractieleider? Wie wordt er gecoöpteerd voor de Senaat? Sommigen zullen straks het Timmy Simons-gevoel hebben. Jarenlange inzet die ultiem niet beloond wordt met een kers op de taart.

Voetbal en verkiezingen. Het zijn ongetwijfeld de items die momenteel het meest over de tong gaan. Zowel het slot van de nationale voetbalcompetitie als de nakende verkiezingen van 25 mei zijn ongemeen spannend.

‘Het woord titel spreek ik nog altijd niet uit. In deze play-offs is maar één ding zeker, namelijk dat er niets zeker is.’ zei de trainer van Anderlecht na de 4-0 overwinning tegen KRC Genk. Anderlecht nam, na een kwakkelseizoen, Lewis Hamilton-gewijs de pole position in de eerste klasse van de vaderlandse competitie over. Nog twee overwinningen en de landstitel mag met zekerheid gevierd worden.

Standard, dat na de reguliere competitie fier de leiderspositie bekleedde, dreigt ultiem de kampioenenviering aan haar neus voorbij te zien gaan. Het moet balen zijn op Sclessin. Guy Luzon gaat ongetwijfeld door het rood-witte dak. Of viert Club Brugge straks haar 14de landstitel of alsnog Zulte Waregem haar eerste?

De quote van Hasi is ook op de verkiezingen van 25 mei toepasselijk. ‘Het woord verkiezingsoverwinning spreek ik nog altijd niet uit. In de aanloop naar de verkiezingen is maar één ding zeker namelijk dat er niets zeker is.’ Iedere verkiezing kent immers haar verrassing, oreren de potentiële winnaars.

Het is inderdaad niet zo dat als men de beste papieren heeft men de zege binnen bereik heeft. Verkiezingen zijn en blijven, ongetwijfeld tot frustratie van heel wat journalisten en analisten, immers onvoorspelbaar. Het ultieme stemgedrag van kiezers is, nog meer dan vroeger, niet te voorspellen. Wat wel zeker is, is dat de kiezers veel minder partijtrouw zijn dan voorheen.

Wat ook zeker is, is dat de zappende kiezers politieke partijen en politici grijs haar bezorgen. De onzekerheid knaagt. Het blijft knokken tot de slotminuut. Niets is zeker. Timmy Simons, de kapitein van blauw-zwart en man van heel veel voetbalveldslagen, ondervond het zopas aan den lijve. De bondscoach van de Rode Duivels Marc Wilmots laat hem thuis. Niet bij de 24, zelfs niet bij de 6 reservekandidaten. Het verdict moet hard aankomen. Ongetwijfeld even KO op het canvas. Geen trip naar Brazilië.

Wilmots had nog een verrassing in petto. Divock Origi, de jonge spits van het Franse Lille, is wel aan het feest. Hij mag zijn koffer beginnen pakken. Keuzes moeten er echter gemaakt worden. Het kan niet anders. Zijn ze moeilijk en soms verscheurend? Zonder enige twijfel. Talent zat. Verscheurende keuzes moeten er ook in de politiek gemaakt worden.

Politieke partijen weten er alles van. Enige tijd geleden zetten ze al heel wat potentiële kandidaten buitenspel. Ook zij mochten niet meedoen. De voorselectie. Voor hen was er geen plaats op de lijst. Voor politieke partijen die straks aan zet zijn, volgen er opnieuw moeilijke keuzes.

De ‘opstelling’. Wie wordt minister? Wie wordt staatssecretaris? Wie wordt fractieleider? Wie wordt er gecoöpteerd voor de Senaat? Sommigen zullen straks het Simons-gevoel hebben. Jarenlange inzet die ultiem niet beloond wordt met een kers op de taart.

Ook de kiezers wordt het niet gemakkelijk gemaakt. Ook zij moeten naar hun ideale selectie. Sommigen begrijpen trouwens niet dat ze Wilmotsgewijs geen keuze mogen maken voor kandidaten van verschillende politieke partijen. Waarom moeten ze gedwongen voor één lijst stemmen? Het resultaat is dan toch dat men noodgedwongen voor de grootste gemene deler moet kiezen? Moet er toch niet nog eens over panacheren nagedacht worden? Hebben politieke partijen hiervoor angst? Wordt het dan te gecompliceerd?

Ook nu is het nochtans niet zo eenvoudig. Drie verschillende verkiezingen (Vlaams, federaal en Europees). Vaak vergeet men het uit het oog. Sommigen zullen het ongetwijfeld pas te weten komen op de verkiezingsdag zelf. De federale verkiezingen domineren duidelijk de andere verkiezingen. Tot frustratie van Kris Peeters wordt er ongetwijfeld veel te weinig over zijn Vlaamse regering gesproken. Om dan nog maar over Guy Verhofstadt te zwijgen. Hij zou van de daken willen schreeuwen hoe belangrijk de Europese verkiezingen wel zijn.

De eindsprint is echter al ingezet, de rode vod van de laatste kilometer is in het vizier. De extra tijd is begonnen. Wie scoort straks de golden goal? 25 mei zal ons veel wijzer maken. Of toch niet? De vraag is immers of er nog verlengingen en strafschoppen noodzakelijk zullen zijn om de ultieme winnaar en selectie te kennen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content