Life4Brussels, een organisatie die 196 slachtoffers van de terreuraanslagen van 22 maart 2016 vertegenwoordigt, trekt opnieuw aan de alarmbel over de behandeling van die slachtoffers door de Belgische overheden en de verzekeringsmaatschappijen. Van de beloftes die na de aanslag gedaan werden en de aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie is maar bitter weinig in huis gekomen en in de aanloop naar het proces over de aanslagen dreigt de situatie alleen maar schrijnender te worden.
‘Deze mensen dreigen een derde keer slachtoffer te worden’, zegt Valérie Gérard, advocate en woordvoerster van Life4Brussels.
‘We zijn 1.334 dagen na die aanslagen, die zo groot waren dat we dachten dat onze machthebbers er niet naast konden kijken, ze niet konden negeren’, zegt Gérard. ‘Maar de wetgevende lacunes die voor 22 maart 2016 bestonden, bestaan vandaag, bijna vier jaar later, nog steeds.’
‘Zo was de allereerste aanbeveling van de parlementaire onderzoekscommissie de oprichting van een algemeen garantiefonds voor slachtoffers van terrorisme. Ondanks een persconferentie in februari 2019, waar zowat alle partijen beloofden zich daarvoor in te zetten, bestaat het nog steeds niet.’
Ook het centrale loket waar slachtoffers van een terreurdaad of ramp met al hun vragen terechtkunnen, was een aanbeveling van de commissie, maar ook dat bestaat nog steeds niet. ‘De slachtoffers moeten zich nu soms richten tot acht verschillende instellingen’, gaat de advocate verder. ‘Arbeidsverzekeringen, reisverzekeringen, juridische dekking, financiële bijstand, nog een nieuw pensioenfonds. Als er een terugbetaling wordt afgekeurd, moeten slachtoffers al die instellingen opnieuw apart aanschrijven. En het is nog eens anders voor de slachtoffers uit Zaventem dan voor die uit Maalbeek. Idem voor de unieke medische expertise, ook die is er nog steeds niet, zodat slachtoffers steeds opnieuw hun verhaal moeten doen aan steeds verschillende mensen. Dat put hen fysiek, mentaal en emotioneel uit.’
Daarnaast is er wel een speciaal statuut gecreëerd voor terreurslachtoffers, maar is nog onduidelijk welke voordelen dat statuut zou inhouden. Van een specifieke vorming van psychologen en andere hulpverleners om met terreurslachtoffers om te gaan, is evenmin sprake. ‘Heel wat slachtoffers willen ook een beroep doen op de juridische bijstand die voorzien is in hun burgerlijke aansprakelijkheidsverzekering om deel te nemen aan het proces over de aanslagen dat in 2020 zou beginnen’, zegt Valérie Gérard. ‘Dat wordt hen door hun verzekeringsmaatschappij geweigerd, onder het mom dat die mensen al vergoed worden door de verzekeringen. Op die manier dreigen deze mensen een derde maal slachtoffer te worden. Een eerste maal door de aanslag, een tweede maal door de nalatigheid van onze overheid en nu doordat ze op het proces hun stem niet kunnen laten gelden. Dat is onaanvaardbaar.’
‘Dat proces is voor ons net de manier om te tonen dat we meer zijn dan zomaar een nummer’, klinkt het bij een van de slachtoffers van de aanslagen. Voor een ander lijkt het wel alsof ze bij elke hulpvraag scheef bekeken worden, alsof verzekeraars en andere instanties hen als profiteurs zien. ‘Ons lijden wordt geminimaliseerd, terwijl we net alle steun kunnen gebruiken, ook van de professionelen en de overheid, om ons leven opnieuw op te bouwen.’
Life4Brussels heeft een groep van tien advocaten verzameld om de slachtoffers bij te staan, zowel tijdens hun proces als bij hun problemen met de verzekeringsmaatschappijen en andere instanties.
