‘Pubers moeten op school veilig kunnen rondhangen’

Het zijn niet de live optredens van hun leerkrachten die tieners hebben gemist, maar wel het contact met hun vrienden. Sommige scholen houden daar veel te weinig rekening mee, zegt Ann Peuteman.

Zelfs de meeste pubers hadden dinsdag zin om weer naar school te gaan, en dat is toch eerder uitzonderlijk. Niet dat de meeste leerlingen uit het secundair onderwijs staan te springen om zich weer dag na dag bezig te houden met genitieven en datieven, ontbinden in factoren of chemisch rekenen. Nee, na bijna een halfjaar coronamaatregelen snakken ze naar sociaal contact met leeftijdgenoten. Aan het begin van de zomer konden ze weleens met een groepje vrienden afspreken, maar al snel werd dat weer beperkt tot hoogstens een of twee bubbelvrienden.

Dus nemen de meesten er de saaie lessen, de stapels huiswerk én het verplichte mondmasker met plezier bij. Als ze hun dagen maar weer met hun vrienden kunnen doorbrengen. Maar amper was de eerste schooldag gestart of op sociale media verschenen al klachten van tieners die zich hun terugkeer naar school wel anders hadden voorgesteld.

Het was niet het verplichte mondmasker waar ze lak aan hebben, maar wel de coronaregels die hen vanochtend als eerste werk werden toegelicht. ‘Alleen de tralies ontbreken nog’, postte een jongen op Instagram. ‘Dit hou ik geen week vol’, beweerde iemand anders. ‘Het is verboden met elkaar praten als we elkaar kruisen in de gang #wtf’, stond elders te lezen.

Nu hebben scholen het dezer dagen natuurlijk niet onder de markt. De meeste directies hebben zich in bochten moeten wringen om al hun leerlingen weer op een veilige manier én voltijds naar de klas te kunnen halen.

Alleen is het niet daarvan dat tieners gelukkig worden. Veruit de meesten hebben de live optredens van hun leerkrachten niet bepaald gemist. Het was het gemis van hun klasgenoten en andere vrienden die hen parten speelde, en nu blijkt dus dat hun terugkeer naar school dat niet meteen verhelpt.

Toch niet overal. Er zijn wel degelijk scholen die er alles aan hebben gedaan om dat sociale aspect zoveel mogelijk ruimte te geven. Op de ene plek is het verbod om op het gazon de stappen opgeheven opdat leerlingen er tijdens de pauzes in alle veiligheid kunnen samenzitten, in een andere school mogen ze tot een uur na schooltijd zonder mondmasker – maar mits de nodige afstand wordt gerespecteerd – op de speelplaats blijven nakaarten. Kwestie van hen even op adem te laten komen voor ze de buitenwereld instappen, waar een samenscholingsverbod geldt en de politie controles uitvoert.

Maar andere directies lijken dat aspect wat uit het oog te zijn verloren. Zo zijn er heel wat plekken waar de leerlingen over de middag niet meer naar buiten mogen of zelfs verplicht worden in de klas te eten. In veel andere scholen mogen ze op geen enkel moment contact hebben met vrienden die niet in hun eigen klas zitten. En dat zonder dat er een alternatief is voorzien: een plek of moment waar jongeren ongedwongen kunnen bijpraten met de vrienden die ze zelf kiezen.

Natuurlijk is het van het grootste belang dat onze jongeren in de veiligste omstandigheden worden opgeleid zodat ze niet achterop raken. Maar als we willen dat ze goed studeren én zich ook aan alle veiligheidsregels houden, zullen we er toch voor moeten zorgen dat de druk af en toe van de ketel wordt gehaald. Veel meer dan we de voorbije maanden hebben gedaan.

Al bijna een halfjaar lang vragen we ontzettend veel geduld van hen – vaak meer dan we zelf kunnen opbrengen. Laten we dus niet ook nog eens van hen verwachten dat ze braafjes naar school gaan, daar acht uur per dag een mondmasker dragen, vervolgens recht naar huis fietsen om nog een paar uur hard te studeren als we er niet voor zorgen dat ze tussendoor de kans krijgen om wat stoom af te laten.

Veel vragen ze niet. Alleen maar hun vrienden zien. Scholen die ook dit schooljaar het beste uit hun leerlingen willen halen, kunnen hen dus maar beter de ruimte geven om tussendoor op een veilige manier met hun vrienden rond te hangen.’