Raoul Hedebouw (PVDA): ‘De strijd gaat verder’

Dertig jaar was het geleden dat er nog communisten/ marxisten in het federaal parlement zaten. Sinds mei zijn ze weer met twee. En voor of tegen, hun terugkeer zorgt voor animo in het halfrond. De meest opvallende van de twee is Raoul Hedebouw, 37 jaar, Luikenaar, en perfect tweetalig.

Het is op straat dat Raoul Hedebouw, bioloog van opleiding, de smaak van de politiek te pakken kreeg. Amper 19 was hij, toen hij een grote studentenopstand leidde tegen de plannen van de Waalse regering, met de PS in, om drieduizend leerkrachten te ontslaan. “Ik heb toen gevoeld hoeveel energie de strijd voor het werkvolk bij mij opwekt. Dát was de sociale strijd waarvoor ik mij wou engageren. De stap naar de PVDA, de enige echte linkse partij, was een logische stap. De PS heb ik nooit een linkse partij gevonden, toen niet en nu niet. Komt daarbij dat ik het onaanvaardbaar vind dat de traditionele partijen de gemeenschappen in dit land altijd maar tegen elkaar opzetten. De PVDA doet dat niet. Mijn mama is een Limburgse, mijn papa een West-Vlaming. Ik ben opgegroeid in Luik, sprak thuis Nederlands en op school Frans. Nationaliteit en identiteit zeggen mij niet zoveel. Ik heb niets gemeen met een steenrijke zakenman zoals Albert Frère, maar voel me wel verbonden met de dokwerker in Zeebrugge. Of met de arbeider in Griekenland.”

Het zijn niet de boeken van Karl Marx die u overstag hebben doen gaan?

Hedebouw: “Nee. Marx heeft me wel doen inzien waarom de ongelijkheid in onze samenleving toeneemt, waarom de rijken rijker worden en de armen armer, en wat je eraan kunt doen. Ik was een jaar of 19, geloof ik, toen ik ‘Das Kapital’ (Marx’ bekendste werk, red.) begon te lezen. Al moet ik toegeven dat ik het niet meteen helemaal begreep (lacht).”

Hoe maken jullie in het parlement het verschil met de andere linkse oppositiepartijen?

Hedebouw:“Wij zetten de vensters van het parlement open voor de realiteit van de straat, de sociale strijd. De socialisten en de groenen zeggen dat ook, maar ik kom hen nooit tegen om 6 uur ’s morgens aan het stakingspiket. Wij blijven leven onder de mensen. Ik verdien heel bewust niet meer dan 1.500 euro per maand. De rest van mijn salaris geef ik aan de partij. De andere linkse partijen zijn te veel met zichzelf bezig, dat is hun probleem.”

Met een micro of een megafoon in de hand op de bühne staan, is wel iets wat u ligt, bevestigen voor- en tegenstanders. Is er aan u een artiest verloren gegaan?

Hedebouw:“Politiek is toch ook een vorm van artistiek? Politiek hoeft niet saai te zijn. Ik probeer heel bewust wat kleur in het parlement te brengen. Moest iedereen spreken zoals KrisPeeters, de mensen zouden in slaap vallen (lacht). Ik hou van humor. Ik wil geen grijs leven leiden. Ik heb bijvoorbeeld altijd graag theater gespeeld. Of DJ, ik was vele jaren DJ Rayoul in het Luikse nachtleven.”

Even tussen haakjes, mag ik u een communist noemen?

Hedebouw: “Ik hoor liever het woord marxist. (aarzelend) Communist wekt een ander beeld op.

Het beeld van Jozef Stalin en zijn beleid in de Sovjet-Unie, bedoelt u. Een beleid dat de intussen overleden Ludo Martens, tot 2008 voorzitter van uw partij, luidop bejubelde.

Hedebouw: Wij hebben zeven jaar geleden onder leiding van Peter Mertens een koerswijziging ingezet en gebroken met dat verleden. We hebben ook duidelijk afstand genomen van maatschappijmodellen zoals de Sovjet-Unie of Noord-Korea. Ik ben daar heel duidelijk over, het binnenlands beleid van Stalin was rampzalig. Al zeg ik er wel meteen bij dat wij zonder het Rode Leger waarschijnlijk nog altijd Duits bezet gebied waren.”

Die associatie met lugubere regimes blijft u wel achtervolgen. ULB-professor Pascal Delwit uit in een boek zijn twijfels over die koerswijziging. Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten zette onlangs in deze krant uw partij op dezelfde extremistische lijn als Vlaams Belang.

Hedebouw: “(zucht) Die Delwit leunt dicht aan bij de PS. Ik klasseer dat onder gemakkelijke praat van politieke tegenstanders die hopen dat wij een marginale partij blijven. Moet ik ook zo beginnen en de vergelijking maken tussen Open Vld en het economisch beleid van de Chileense dictator Pinochet? Ik wil het debat houden op concrete Belgische dossiers. Wij hebben niets te verbergen. We hebben een radicaal tintje, ja. We gaan bijvoorbeeld radicaal in tegen het Europese besparingsprogramma. Maar met die regimes hebben wij niets te maken.”

Jullie zijn wel jaarlijks present op de internationale vergadering van communistische en arbeiderspartijen met vertegenwoordigers uit Vietnam, Laos, Cuba en Noord-Korea, allemaal regimes die het niet nauw nemen met de mensenrechten.

Hedebouw: “Vergaderen met Noord-Korea hebben wij nooit gedaan. Dat regime is onaanvaardbaar voor ons. Die zijn daar ook niet aanwezig. Wij praten wel met andere linkse partijen, ja. Maar dat betekent niet dat we hen ook steunen. Die meeting is geen socialistische internationale, hè. Wij zijn niet gebonden aan elkaar. We debatteren vrijuit. Het Griekse Syriza en het Franse Front de Gauche bijvoorbeeld zijn daar ook aanwezig. Het is leerrijk om zien hoe de strijd in andere landen verloopt. Neem bijvoorbeeld Cuba. Ik ben geen voorstander van een copy-paste van het Cubaanse systeem op België, maar wij kunnen op vlak van onderwijs en gezondheidszorg wel wat leren.”

De PVDA profileert zich als de partij van de vakbonden. Bent u ontgoocheld dat zij, of toch twee van de drie, een sociaal akkoord gesloten hebben met de werkgevers?

Hedebouw: “Nee, want zowel ACV- als ABVV-militanten vertellen mij dat de strijd gewoon verder gaat. Er is een akkoord gesloten over kleinere zaken, niet over fundamentele kwesties zoals de indexsprong of de verhoging van de pensioenleeftijd. De werkgevers en de regering hebben op die kwesties geen enkele toegeving gedaan.”

Is het akkoord toch geen bewijs dat het ACV de indexsprong stilzwijgend zal gedogen?

Hedebouw: “Mocht dat het geval zijn, dan zou ik ontgoocheld zijn. Maar ik vang andere geluiden op. (overtuigd) Ik weet zeker dat er nieuwe acties volgen tegen de indexsprong en de verhoging van de pensioenleeftijd. Van het ABVV, maar ook van het ACV. Het ACV zal nooit zijn steun verlenen aan een rechtse regering zoals Michel-I. Ik heb de vakbondstop nooit zo’n radicale taal weten spreken als de voorbije maanden, daar zal dat klein akkoord niets aan veranderen. Dat zal de eerstkomende weken wel duidelijk worden. Of dat nieuwe stakingen zullen zijn, moet je de vakbonden zelf vragen. Wij kunnen niet ontkennen dat de snelle opeenvolging van stakingen ongelooflijk boeiend is voor onze partij. Het is niet toevallig dat wij stilaan naar de 10.000 leden gaan. Je voelt dat het vertrouwen terugkeert bij de arbeiders en de bedienden.”

Wat is uw grootste verwijt aan het adres van de federale regering?

Hedebouw: “Zij profileert zich als de behoeder van de rijken, de multinationals en de fraudeurs, en werkt zo ongelijkheid in de hand. Ze doet de middenklasse betalen voor de crisis. Dat kan zo niet verder. We staan op tien meter van de afgrond, maar deze regering stapt gewoon verder. Kijk naar Griekenland, Spanje en Portugal, die strenge besparingspolitiek werkt niet. En we zien nog maar het begin. Als de regering in maart weer geld moet vinden voor haar begroting, dan zullen nieuwe stappen volgen. Waanzin. Maar het geld bij de rijken halen, zoals wij vragen, dat durft ze niet.”

Vindt u dat niet wat populistisch?

Hedebouw: “Populair misschien, maar niet populistisch. Toen Galilei zei dat de aarde rond de zon draait, en niet omgekeerd, verweet men hem ook populisme. Hij heeft voet bij stuk gehouden. Ik zie ons als de geuzen van de 21e eeuw. Het westen volgt al dertig jaar de spelregels van het liberalisme die ertoe leiden dat de kloof tussen rijk en arm toeneemt. Wij willen daarin niet meespelen.”

Wil u ooit mee besturen?

Hedebouw: “Zeker en vast. Oppositie voeren is geen princiepskwestie voor ons. Maar we gaan niet mee besturen aan elke prijs. Onze kiezers zouden het ook niet pikken dat wij een stugge besparingspolitiek voeren en instemmen met asociale maatregelen zoals de PS en de sp.a de voorbije jaren. Zij zijn ervoor afgestraft. Wij gaan vasthouden aan echte linkse politiek.”

De Zondag/Paul Cobbaert