‘De term “hardwerkende Belg” wordt stilaan een mythe’

‘Elke regering roeptoetert dat onze werkzaamheidsgraad omhoog moet naar 80% om de pensioenen en ons sociaal zekerheidssysteem betaalbaar te houden, maar men blijft Kurieren am symptom’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker.

Malaise bij Delhaize. Wie werkt bij één van de 128 verlieslatende winkels “in eigen beheer” van Delhaize mag er bij omvorming in een franchisewinkel – onbeperkt in de tijd met behoud van wedde en arbeidsvoorwaarden – aan de slag blijven. Dat geldt voor zo’n 9.200 personen op een totaal van 32.000 Delhaize-werknemers in België en Luxemburg samen. De 636 franchisewinkels van Delhaize zijn immers winstgevend. Deze in eigen beheer lijden markt- en winstverlies.

Maar verandering leidt tot onrust. Prompt gingen in Wallonië en Brussel alle 63 winkels (op een drietal na) in stakingsmodus, en in Vlaanderen bleven nagenoeg alle 65 winkels open. Niet verwonderlijk. Volgens het Duitse Wirtschafts- und Sozialwissenschahtliche Institut staat ons land aan de wereldtop in de discipline “staken”. Met 97 stakingsdagen per 1.000 werknemers (gemeten tussen 2011 en 2020) gaan we net Frankrijk vooraf, dat afklopt op 93. Canada telt er bijvoorbeeld 79, Duitsland 18, Zweden en Oostenrijk nauwelijks elk 2, maar kampioen van de sociale tevredenheid op de werkvloer is Zwitserland met 1 stakingsdag per jaar.

Dit stakingsrecord in ons land mag vooral op het conto van Wallonië geschreven worden, en vooral op rekening van de overheidsbedrijven. Bij de NMBS zijn het bijvoorbeeld de vakbonden van de “cheminots” die zelf het personeelsbeleid bepalen, en bij de minste steekvlam ontploft de stookketel, gaat de trein ontsporen en wordt de reiziger gegijzeld.

Door een opbod tussen de PS-socialisten en de PVDA/PTB-communisten om de ziel van de arbeider en de sympathie van de vakbond te veroveren, groeide het sociaal conflict bij Delhaize uit tot een politiek conflict. Minister van Werk Pierre-Yves Dermagne en zijn kompaan Paul Magnette verkondigden dat de regering de franchisewinkels op dezelfde manier zou behandelen als een multinational (cao, ondernemingsraad…) De vakbonden roken machtsuitbreiding en een bijkomende leunstoel voor hun syndicale déléguées. Onze 10.354 kleine zelfstandige franchisenemers die samen 46.793 personen tewerkstellen houden al hun adem in.

Staken is een recht, en werken is niet alleen een voorrecht maar ook een vorm van solidariteit. Elke regering roeptoetert dat onze werkzaamheidsgraad omhoog moet naar 80% om de pensioenen en ons sociaal zekerheidssysteem betaalbaar te houden, maar men blijft Kurieren am symptom. In 1999 was het wegwerken van de werkloosheidsval al het leitmotiv van Paarsgroen bij de verkiezingen. De werkloosheidsval is een economisch fenomeen waarbij het voor de werkloze niet interessant is om uit de werkloosheid te treden omwille van allerhande sociale en belastingvoordelen.

(Lees verder hieronder.)

Een kwarteeuw later is er nog niets veranderd. Integendeel. “Ik ga er niet om liegen. Ik leef van alimentatie die ik krijg van Jacques. Ik wil wel gaan werken, maar dan speel ik het sociaal tarief voor mijn energiekosten kwijt en hou ik minder over”, bekent Eva Pauwels, ex-vrouw van Jacques Vermeire vorige maand in Het Laatste Nieuws. Technicus Patrick uit Hoeilaert berekende dat hij amper 200 euro meer verdiende als hij zijn knelpuntberoep zou uitoefenen. Wie kan het hem kwalijk nemen dat hij liever thuis profiteert van de sociale hangmat dan de werkkiel aan te trekken?  

Volgens MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez werden er, als sanctie voor dergelijke vormen van vrijwillige werkloosheid , tussen 2017 en het eerste semester van 2022 zo’n 1.086 werklozen geschorst door de VDAB in Vlaanderen, amper 45 in Wallonië door haar tegenhanger Forem, en welgeteld 1 Brusselaar door Actiris. Volgens de Franse socioloog Serge Guérin is de werktijd voor veel Fransen alleen de wachttijd tot de dag waarop ze van het leven kunnen genieten. Als het regent in Parijs druppelt het echter ook van Charleroi tot Luik.

“Hoe kunnen we blijven zorgen voor vooruitgang als we steeds een manier van leven aannemen waarbij niemand nog verantwoordelijkheid wil nemen voor zichzelf en iedereen veiligheid zoekt in het collectivisme?” vroeg de voormalige Duitse bondskanselier en vader van het Wirtschaftswunder Ludwig Erhard  zich in 1957 af.“ Als deze manie zich doorzet vervallen we in een sociaal stelsel waarin iedereen zijn hand in de broekzak van de ander heeft”.

ACV-Paus Leemans gaf met zijn eigen machinatie om op brugpensioen te gaan op kosten van zijn arbeiders al het meest perverse voorbeeld van de heersende graaicultuur bij de vakbondstop zelf. We hebben de mond vol over “langer werken” maar de werkzaamheidsgraad bij onze 60 tot 65-jarigen is nauwelijks 38%. In Nederland is dat 65% en in Zweden 69%. IJsland is Europees kampioen bij de oudjes met 78%.

Om een hogere werkzaamheidgraad te hebben moeten er dus minder Belgen de arbeidsmarkt verlaten vooraleer ze 65 worden. Van de 55 tot 64 jaren is onze werkzaamheidsgraad ook nauwelijks 57,5% terwijl het Europees gemiddelde op 62,9% ligt, en dat van Nederland zelfs 73,9% bedraagt. Als je dan bedenkt dat de algemene werkzaamheidsgraad (20 tot 64-jarigen) in ons landje nauwelijks 72,3 % bedraagt, dan moet je besluiten dat de term “hardwerkende Belg” een mythe is. In Vlaanderen is het nog 77,2% maar van de Brusselaars en de Walen is net geen 66% aan de slag. Meer bore-out dan burn-out?

(Lees verder hieronder.)

Over de al of niet toegevoegde waarde van de migratie en de multiculturele samenleving zijn er al bibliotheken vol geschreven. Vanaf de jaren 50 in de vorige eeuw droegen gastarbeiders bij tot de welvaartgroei in ons land. Vanaf de petroleumcrisis in de jaren 70 werd de arbeidsmigratie verdrongen door een ongebreidelde volgmigratie, met een groeiende sociale problematiek van scholing tot tewerkstelling.

In 2021 werd ca.1,34 miljard euro betaald aan vergoedingen voor leefloners. In december 2021 werden 151.120 leefloners geregistreerd, waarvan 48.620 niet-Belgen (36.067 niet-EU-burgers en 12.553 EU-burgers). Aldus werd één derde of 32,17% uitbetaald aan niet-Belgen. In 2016 was dit volgens de Hoge Raad voor Financiën nog 873,9 miljoen euro voor 127.000 leefloners. Uit studiewerk van UGent@Work blijkt dat in het Waals Gewest nagenoeg de helft van deze niet-EU-burgers van 24 tot 64 jaar oud niet werkt, hun inactiviteitsgraad is daar 51,3%, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is het 43,1%, en in Vlaanderen 41,1%.

Om de huidige asielcrisis wat te verbloemen en de verrijking van onze samenleving met (il)legale nieuwkomers in het zonnetje te zetten, sloot Fedasil een mediatieke overeenkomst met sterrenchef Wout Bru. Hij stelde asielzoekers tewerk in zijn restaurant La Petite Merveille in Couckeville Durbuy. “Er zijn ontzettend goede werkkrachten bij, van wie ik hoop dat ze zullen blijven.” Zei Wout openhartig in De Morgen van 18 maart. “Al zijn er ook anderen. De hele tijd dat ze tijdelijk in dienst waren, was er geen probleem, maar van zodra ze dat contract dan hebben, is het van ‘pain in the back’. Dan gaan ze op ziekenkas en zie je ze niet meer terug. Mijn haar gaat recht overeind staan wanneer iemand die geen varkensvlees eet dat ook niet wil aanraken in de keuken. Of zelfs niet wil serveren. Sorry, dat is geen racisme, dat gaat om u aanpassen aan onze cultuur.” Beter dan Wout Bru met het roeren in de kookpot kan ik het niet samenvatten. Multiculturele kookmutswijsheid.

Ik hou van het proletariaat en het patronaat, maar heb een hekel aan het profitariaat.