Het aantal politieagenten dat het voorbije jaar minstens gedeeltelijk door het werk ziek is geworden, ligt bijna dubbel zo hoog in vergelijking met de gemiddelde werknemer. Het gaat om bijna een derde van de agenten, terwijl dit gemiddeld nog geen een op de zes is. Dat blijkt vrijdag uit een bevraging van de externe preventiedienst IDEWE, die in november 2018 werd uitgevoerd in twaalf Vlaamse politiezones.
In totaal bevroeg IDEWE bijna 2.400 werknemers, waarvan er 1.500 antwoordden. De ziektecijfers zijn een van de gevolgen van de hogere pyschosociale belasting die politieagenten ervaren. Zo gaf een kwart van de agenten op het terrein aan dat ze het voorbije halfjaar te maken kregen met verbale of fysieke agressie, terwijl dit gemiddeld bij een op de tien voorkomt. Ook kan een kwart van het politiepersoneel zijn werk regelmatig of vaak niet thuis loslaten.
Ook opvallend: een kwart zegt dat het hen aan voldoende goede werkmiddelen ontbreekt. Bijna vier op de tien ervaart dat ze regelmatig tot altijd risico lopen op een traumatische gebeurtenis. Gemiddeld is dat nog niet een op de tien. De hogere psychosociale belasting heeft nog meer gevolgen: zo leidt die tot minder betrokkenheid (39 procent tegenover 30 procent gemiddeld).
Nochtans blijken lokale politiemensen, over alle leeftijden heen, even gemotiveerd als de doorsnee werknemer. Ze lopen geen groter risico op burn-out of emotionele uitputting. Wel is het zo dat de motivatie afneemt met de leeftijd. In de groep jonger dan dertig jaar voelt zeven op de tien zich heel gemotiveerd of bevlogen, in de groep tussen 45 en 57 jaar is nog slechts de helft. ‘Dit proces is niet onomkeerbaar’, zegt Lode Godderis, directeur van de dienst Kennis, Informatie en Research van IDEWE, hierover in een communiqué. ‘Door de hinderpalen weg te werken en hulpbronnen te versterken, kunnen de werknemers hun enthousiasme terugwinnen.’
Hoe die hinderpalen kunnen weggewerkt worden? IDEWE zegt dat een ‘gezamenlijke inspanning’ nodig is. Van de politiek, door beleidsbeslissingen of extra middelen. Van de korspleiding, door de organisatiestructuur en -cultuur aan te pakken, of door meer sociale steun van leidinggevenden. Maar ook van het personeel zelf, ‘om hun idealisme niet te verliezen door frustratie’. Toch is het zeker niet alleen kommer en kwel die uit de bevraging naar voren komt.
Zo ervaren politieagenten vaker dan gemiddeld veel sociale steun van collega’s. En het valt ook op dat hun werk hen veel energie geeft: de taakinhoud, behaalde resultaten en waardering voor hun werk
