Wouter De Vriendt (Groen)

‘Politici die hun neus ophalen voor oorlogsvluchtelingen maken onze samenleving alleen maar ruwer’

Wouter De Vriendt (Groen) Volksvertegenwoordiger (Groen)

‘België heeft de kans om een gezin uit de oorlogsgruwel van Syrië te redden, maar wringt zich in duizend bochten om dat niet te moeten doen. Welk voorbeeld geef je dan’, schrijft Kamerlid Wouter De Vriendt (Groen).

Terwijl Oost-Aleppo haar laatste doodsstrijd voert en mannen, vrouwen en kinderen bezwijken, houdt de Belgische regering het been stijf over een humanitair visum voor één gezin. Ze heeft daarvoor geen enkel redelijk argument. Blijft over: ideologie en imago. N-VA bespeelt het egoïsme en de angst in elk van ons en piekt daarom in de peilingen. Het Vlaams Belang wordt slapend rijk. En de traditionele regeringspartijen, premier Michel op kop, staan krom van schaamte en hebben geen flauw idee hoe ze zich tegenover Theo Francken moeten positioneren.

De leidende partij in dit land wil “minder, minder, minder” oorlogsvluchtelingen. Wat meer eerlijkheid daarover zou haar sieren. Wie langs een van de dodenroutes komt aangestrompeld in ons land, wordt knarsetandend geholpen. Sinds het begin van het conflict in 2011 reikte het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen (CGVS) op die manier 12.414 erkenningen voor Syrische vluchtelingen uit. Dat is iets meer dan 0,1% van onze bevolking op vijf jaar tijd.

‘Politici die hun neus ophalen voor oorlogsvluchtelingen maken onze samenleving alleen maar ruwer’

Wie het zonder mensensmokkelaar wil doen en op een legale route wacht, is eraan voor de moeite. Enkele honderden hervestigingen uit een vluchtelingenkamp of humanitaire visa per jaar, tot daar reikt het Belgische engagement. Dus, wordt ons land “overspoeld” door oorlogsvluchtelingen? Laten we een beetje ernstig blijven, natuurlijk niet. Er is nog marge om een fair, maar realistisch stuk solidariteit op te nemen. Want alle vluchtelingen in de wereld opnemen, kan natuurlijk niet. En wie geen recht op bescherming heeft, moet terug. Daarover zijn we het eens.

“Opvang in eigen regio”, wordt dan rondgetoeterd. Pardon? Van de 60 miljoen vluchtelingen wereldwijd wórdt al 95% in de eigen regio opgevangen. Minstens 5 miljoen Syrische vluchtelingen zitten in opvangkampen in de regio. Daar is hun leven niet in acuut gevaar. Toch is hun situatie uitzichtloos. Het ontbreken van een specifiek vluchtelingenstatuut leidt er vooral in Libanon en Turkije toe dat Syriërs amper kunnen werken en quasi volledig van hulpverlening afhankelijk zijn. Volgens Human Rights Watch volgen meer dan 400.000 Syrische kinderen in Turkije geen onderwijs.

Toch wil de regering zonder verpinken een gezin uit Aleppo doorschuiven naar een van die buurlanden, met name Libanon. Brutaal en schaamteloos, want Libanon zit overvol. Op een bevolking van 4,5 miljoen mensen en een land dat drie keer kleiner is dan België, zitten er 1,5 miljoen Syrische vluchtelingen. De helft van de kinderen volgt er geen onderwijs. Vluchtelingen kunnen er niet werken, hebben moeilijk toegang tot medische zorg en moeten overleven in geïmproviseerde tentenkampen of op straat in de steden.

‘Als ik tijdens de Warmste Week één minister op televisie zie grijnzen met een cheque voor Unicef of een andere vluchtelingenorganisatie, gooi ik mijn schoen naar de tv.’

“Geen precedenten!”, klinkt het dan. Als we dit Syrische gezin een visum zouden geven, worden onze ambassades overspoeld, luidt het argument. Ook dat is manifest onjuist. Het is namelijk niet de eerste keer dat België door een rechter verplicht wordt om een humanitair visum af te leveren. Op 25 mei werd bij arrest van de Raad Voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) opgelegd om een humanitair visum uit te reiken aan een Palestijn. Op 15 maart idem dito voor een Burundees, waarna door de kortgedingrechter in Namen ook een dwangsom werd uitgesproken. In beide gevallen werd het humanitair visum afgeleverd. Wanneer de regering nu doet alsof onze grenzen worden opengezet, is dit zuivere misleiding van de publieke opinie.

De symboliek van wat gebeurt is niet gering. België heeft de kans om een gezin uit de oorlogsgruwel van Syrië te redden, maar wringt zich in duizend bochten om dat niet te moeten doen. Welk voorbeeld geef je dan? Politici die hun neus ophalen voor oorlogsvluchtelingen maken onze samenleving alleen maar ruwer en minder dan ooit bereid tot solidariteit. Dit zal nog lang nazinderen.

Als ik tijdens de Warmste Week één minister op televisie zie grijnzen met een cheque voor Unicef of een andere vluchtelingenorganisatie, gooi ik mijn schoen naar de tv.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content