‘Persoonlijke aanvallen en groteske overdrijvingen leiden de aandacht af van de kern van het debat’

Ludo Abicht van Vlinks stoort zich aan de online haatcampagnes, zowel tegen Chelsea Clinton als tegen Bart De Wever. ‘Met scheldpartijen en haatcampagnes wordt het debat over de belangrijke sociale en politieke thema’s van de radar gehaald.’

Chelsea Clinton en Bart De Wever zijn mijn politieke vrienden niet. Dat is voor hen overigens wenselijk noch nodig. Maar ik moest toch even slikken wanneer Chelsea Clinton er in het openbaar van beschuldigd wordt de aanstookster te zijn geweest van die moordpartij in Nieuw-Zeeland, waarbij 50 moslims om het leven kwamen. Alsook wanneer ik al op zijn minst drie keer in de media lees dat iemand echt de dood van Bart De Wever wenst. Bij de N-VA-voorzitter was het de eerste keer toen blogschrijvers vurig hoopten dat hij zodanig zou vermageren dat hij er morsdood en als een skelet zou in blijven. Of toen hij met een hartklacht naar de spoeddienst van het ziekenhuis gebracht werd en men wenste dat hij nooit meer zou terugkeren. Of dat hij, zoals vorige week nog, op een ski-tocht zou verdwalen en doodvriezen .

Deze reële voorbeelden -en er zijn er uiteraard meer- zijn zo grotesk en van de pot gerukt dat je er bijna moet om lachen. Tot je beseft dat die auteurs het zonder meer menen, want “we mogen niet tolerant zijn tegenover de intoleranten” klinkt het dan schijnheilig.

Ik ben dat soort doodswensen kotsbeu. Niet omdat ik me als grote fan van Bernie Sanders plotseling achter de politieke lijn van juffrouw Clinton zou scharen, God no!, of mijn kritiek op de asociale neoliberale standpunten van Bart De Wever zou inperken, integendeel.

Maar gewoon omdat men met dit soort scheldpartijen en haatcampagnes -want wat is dit anders dan haatzaaierij pur sang?- het debat over de belangrijke sociale en politieke thema’s van de radar haalt. Dat Chelsea Clinton werd aangevallen omdat ze haar politiek correcte duit in het zakje van haar moeder Hillary deed door het progressieve islamitische congreslid Ilhan Omar onterecht van antisemitisme te beschuldigen is volkomen oké, want in de VS staat zo’n beschuldiging ongeveer op het niveau van een aanklacht wegens pedofilie, dat wil zeggen dat dit iemand zonder meer politiek fataal kan worden.

Misschien had Ilhan haar kritiek op de slaafse pro-zionistische houding van de meerderheid van haar collega’s iets subtieler moeten verwoorden -nu had ze het nogal duidelijk over omkoperij door de zionistische lobby- maar de kern van de zaak blijft nog steeds de ongewoon en ongezond hoge druk die deze lobby op de Amerikaanse buitenlandse politiek kan uitoefenen. En terwijl we ons opwinden over die absurde beschuldiging tegen de zwangere Chelsea wordt dit belangrijke debat weer eens ondergesneeuwd. Of hoe groteske overdrijvingen het debat vervalsen.

Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor de doodswensen aan het adres van Bart De Wever: deze reacties zijn er zó over dat men vergeet welke politiek De Wever en zijn partijgenoten in de luwte aan het doorzetten zijn. Dat is in een democratie trouwens hun goed recht, maar dan hebben wij eveneens het recht ons daartegen te verzetten. En nu gaat alle aandacht naar die politiek correcte maar ethisch verwerpelijke haatcampagne die al meer dan vijf jaar aan de gang is. Zijn we nu echt niet tot een beter verweer tegen een rechts beleid in staat? Trouwens, politiek correct is helemaal niet hetzelfde als efficiënt, want deze doodskreten hebben De Wever en zijn partij tot nog toe geen windeieren gelegd. Ook dat moeten we durven te bekennen.

Misschien moeten we in mei maar stemmen op Confucius, die reeds in de zesde eeuw vóór Christus schreef dat wie op een slordige manier met de taal omging onvermijdelijk ook de verwarring en de wanorde in de samenleving zou bevorderen.

Ludo Abicht is kernlid van Vlinks.