In een groot interview met De Zondag geeft PS-voorzitter Paul Magnette (49) toe dat hij graag premier was geworden. Dat hij het niet werd, was een rationale afweging. ‘Het was een moeilijke beslissing, hoor’.
Het interview gaat grotendeels over emoties (angst voor de tweede coronagolf, verdriet om wat de crisis aanricht, boosheid over de MR-bochten inzake coronamaatregelen), maar komt uiteindelijk toch bij de pure politiek terecht.
Hoe kon PS-voorzitter Magnette in de afgelopen zomer met aartsrivaal N-VA tot een akkoord komen?
Magnette vindt het zelf niet heel verwonderlijk: ‘Corona was de gamechanger. De N-VA is een andere partij geworden. Ze bleek plots bereid om meer te investeren in de sociale zekerheid én om een extra bijdrage te vragen aan de sterkste schouders. Zonder corona was dat akkoord er nooit gekomen.’
Hijzelf was ook veranderd, werpt De Zondag tegen. Hij was ineens gewonnen voor een staatshervorming.
‘Dat is niet zo plots. Ik wist voordien al dat onze structuur aan herziening toe is. België moet eindelijk een volwassen federale staat worden. Dat betekent vier volwaardige gewesten en vooral: duidelijke bevoegdheidspakketten. Want dat is het probleem van ons land: dat alle bevoegdheden verdeeld zitten. We moeten dat eens grondig herschikken en dat mag wat mij betreft in de twee richtingen. Géén taboes. Ik hoop dat er tegen 2024 een blauwdruk op tafel ligt voor een modern land.’
Dat akkoord met de N-VA werd uiteindelijk dode letter, en er volgde een Vivaldi-coalitie.
‘Ik zal het toegeven: ik was graag premier geweest’
Waarom werd hij geen premier van die nieuwe coalitie?
‘Dat was een rationale overweging. De regering heeft geen meerderheid in Vlaanderen. Het akkoord is eerder centrumlinks, terwijl Vlaanderen eerder centrumrechts is. De drie vorige premiers waren ook al Franstaligen. Opnieuw een Waalse premier, een linkse socialist dan nog, zou te veel van het goede zijn. Ik wou geen makkelijke munitie geven aan N-VA en Vlaams Belang. Was ik premier geworden, dan zouden zij vier jaar lang op mijn persoon schieten. Dat risico wou ik niet nemen. Je moet aan de stabiliteit van het land denken. Wat als N-VA en Vlaams Belang een meerderheid halen in 2024, daarna een Vlaamse regering vormen en vervolgens het land blokkeren? Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ik zou niet meer slapen.’
Maar, gaat hij verder: ‘Het was een moeilijke beslissing, hoor. Enfin, ik zal het toegeven: ik was graag premier geweest. Dat is ook logisch. Ik heb grote stukken van het regeerakkoord zelf geschreven. Het was emotioneel niet makkelijk om dan aan Alexander (De Croo, Open VLD, red.) te zeggen: doe jij het maar. Heb ik spijt? Mja, een beetje wel, zeker? Ik heb het daar toch twee weken moeilijk mee gehad. Maar het sterkt me dat ik die beslissing zelf heb genomen. Weet u wat mijn vrouw zei? “Ik heb liever dat je premier wordt en dat ik je de komende jaren niet zie, dan dat je thuis zit te mokken”.’
