Hans Bonte (SP.A)

Ons land bestrijdt IS best via binnenlands beleid: er is vooral werk in Vlaanderen en België

Hans Bonte (SP.A) Burgemeester van Vilvoorde en Kamerlid

De kordate opstelling van ons land om (eventueel) deel te nemen aan een internationale actie tegen IS staat in schril contrast met de aarzelende en weinig coherente binnenlandse aanpak. Het wordt hoog tijd dat het intern veiligheids- en preventiebeleid in een hogere versnelling komt, zegt SP.A-burgemeester en parlementslid Hans Bonte.

De kordate opstelling van ons land om (eventueel) deel te nemen aan een internationale actie tegen IS staat in schril contrast met de aarzelende en weinig coherente binnenlandse aanpak. Het wordt hoog tijd dat het intern veiligheids- en preventiebeleid in een hogere versnelling komt, zegt SP.A-burgemeester en parlementslid Hans Bonte.

De voorbije maanden werd duidelijk dat de evoluties in het conflict in Syrië (en sinds kort in Irak) een effect hebben op de radicalisering in ons land. Analisten spreken in dat verband van pull -en pushfactoren als verklaring voor het vertrek van Vlaamse jongeren naar oorlogsgebied.

Bij de pushfactoren wordt vaak verwezen naar hun kwetsbare maatschappelijke positie in eigen land, bij de pullfactoren naar de ‘aantrekkelijkheid’ van het Syrische conflict. Vooral de calimerohouding van de radicaliserende personen – iedereen is tegen de islam, het westen trekt zich niets aan van de Syrische gruwel – komt steeds terug in de getuigenissen van geradicaliseerde moslims. Het is overduidelijk dat de recente opstelling van het westen zijn effect heeft op de manier waarop het radicalisme zich in ons land verder ontwikkelt. Samen met mijn collega’s van Antwerpen en Mechelen heb ik bij herhaling gewaarschuwd voor de veiligheidsrisico’s en de sociale ellende die daaruit voortvloeit. Terwijl jonge mensen ons land verlaten om te strijden en te sneuvelen, werden talloze gezinnen en families in Vilvoorde en elders in ons land gebroken. Een samenleving die worstelt met toenemende vooroordelen ten opzichte van de Vlaamse moslimgemeenschap krijgen we er gratis bij.

De lakse houding van justitie ten aanzien van jongeren die terugkeren maakt ons radeloos

Daarom is het hoog tijd dat de federale en Vlaamse regering werk maken van een coherent en daadkrachtig preventief beleid tegen radicalisering. Een coherent beleid dat tegelijkertijd maximale waarborg biedt op het vlak van de veiligheid. Van de nieuwe federale regering kan worden verwacht dat ze pijlsnel een grondige evaluatie maakt van het beleid van de tandem Milquet-Turtelboom de voorbije jaren op Binnenlandse Zaken en Justitie. Maar daar stopt het niet.

De expertise die verschillende Vlaamse steden inmiddels verzameld hebben dient te worden gedeeld met andere steden en gemeenten én structureel ondersteund te worden. Een sluitend veiligheidsbeleid is maar mogelijk bij een maximale info-uitwisseling tussen alle besturen. De lakse houding van justitie ten aanzien van jongeren die terugkeren en de onmogelijkheid om efficiënt op te treden tegen minderjarigen die op het punt staan te vertrekken, maakt ons radeloos.

Om niet te spreken over de ‘beloofde’ aanpak van radicaliserende websites en satellietzenders die uitblijft. Het voorstel van de federale onderhandelaars om strijden in het buitenland te bestraffen kan bovendien alleen zinvol zijn als er programma’s worden opgezet om radicalisering in de gevangenissen aan te pakken.

Werk aan de winkel: niet alleen in Syrië en Irak, maar bovenal in Vlaanderen en België

Maar ook Vlaanderen mag niet langer wegkijken. De oprichting van een expertencel, zoals in het regeerakkoord staat, is slechts een druppel op een hete plaat. Vandaag blijft jeugdbescherming te vaak afzijdig voor jongeren en kinderen die in de handen van rekruteerders belanden.

En wat met de jongens en meisjes die gedesillusioneerd terugkomen? Sluiten we ze op of begeleiden we ze richting grondige re-integratie? Moeten onze scholen niet dringend meer aandacht besteden aan preventie en moeten we niet streven naar garanties dat moskeeën imams aantrekken die vertrouwd zijn mét onze cultuur? Gaan we blijven dulden dat Vlaamse jongeren van allochtone afkomst sneller achterop geraken in ons onderwijs en veel moeilijker aan werk raken? En waar blijven de de-radicaliseringsprogramma’s waarmee hulpverleners op een professionele manier aan de slag kunnen? Werk aan de winkel dus, me dunkt. Niet alleen in Syrië en Irak, maar bovenal in Vlaanderen en België.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content