‘Nog nooit zo’n goede, gelaagde en geestige benadering van trauma gezien als “I May Destroy You”‘

Wat mij zelfs dit jaar gelukkig heeft gemaakt.

I May Destroy You: Geloof ze niet, degenen die beweren dat er in 2020 betere televisie is gemaakt dan dit meesterwerk van Michaela Coel. Nog nooit zo’n goede, gelaagde en geestige benadering van trauma gezien als deze Britse serie.

Spinvis: In het eerste weekend van januari zag ik Spinvis in een volgepakte Rataplan in Antwerpen. Het was een magische avond, omdat hij vooral de nummers speelde die mijn jeugd hebben gekleurd. Het album dat hij dit najaar uitbracht, 7.6.9.6., moet ik nog helemaal in mijn hart sluiten.

Say Nothing: In 2019 stelde The New Yorker-journalist Patrick Radden Keefe het verhaal van de IRA en de strijd voor Noord-Ierse onafhankelijkheid te boek: Say Nothing brengt die geweldige geschiedenis op een briljante manier. Ook de podcast die Keefe dit jaar maakte, Wind of Change (over de vraag of de CIA de gelijknamige Scorpions-hit heeft geschreven), is geweldig.

Crip Camp: Documentaire van het productiehuis van de Obama’s over een zomerkamp voor jongeren met een lichamelijke beperking. Dat kamp zou de inspirerende strijd in gang zetten die diezelfde jongeren over de jaren heen voerden voor gelijke rechten.

Please Like Me: Pas in 2020 heb ik deze Australische sitcom van Josh Thomas gezien, die oorspronkelijk liep van 2013 tot 2016, over twintigers die hun plaats in de wereld zoeken. Thomas is een van de zeldzame televisiemakers die geestig kunnen zijn zonder aan warmte en liefde in te boeten.

The Price of Peace: Ideeënbiografie over John Maynard Keynes van de Amerikaanse journalist Zachary Carter. Leest als een economische geschiedenis van de twintigste eeuw, hoewel ook de lijstjes die de Britse econoom van zijn minnaars bijhield uitgebreid vermeld worden.

Promenade/Zomerpromenade: Satirische programma’s van de Nederlander Diederik Ebbinge, die ook De Luizenmoeder bedacht. Ik geloof dat in Vlaanderen alleen mijn vader, mijn zus en ik ernaar gekeken hebben, maar wij vonden het ge-wel-dig.

Lijmen/Het been: Ik geef het toe: ik had nog nooit iets van Willem Elsschot gelezen. Onbegrijpelijk, vind ik zelf ook na Lijmen/Het been: oergeestig, diep tragisch. De kerstman brengt zijn verzameld werk.

The Inheritance: Van dit toneelstuk van Matthew Lopez, dat zijn première beleefde in 2018, heb ik alleen de tekst gelezen. The Inheritance portretteert het homomilieu in New York rond de periode dat Donald Trump tot president verkozen wordt. De aidscrisis van de jaren tachtig is voor mijn generatie zelfs geen vage herinnering meer, maar Lopez trekt dat verhaal over de generaties heen en op een vernuftige manier door naar vandaag.

Róisín Machine: Geen kwaad woord over Dua Lipa, maar ik was toch erg blij dat ook Róisín Murphy dit jaar weer eens een nieuwe, lekkere plaat uitbracht.