‘”New French Extremity” biedt films die u moet zien, maar eigenlijk niet wilt zien’

New French Extremity zijn geen films over het martelen, maar over het lijden.

Ik heb hem nog niet gezien, maar ik heb alle intentie om hem te gaan zien: Titane van Julia Ducournau, winnaar van de Palme d’Or 2021. De synopsis van Titane leest als een mash-up van verscheidene films die u zou moeten zien maar waarschijnlijk niet gezien hebt, zoals Crash van David Cronenberg en Tetsuo: The Iron Man van Shinya Tsukamoto.

‘New French Extremity’ biedt films die u moet zien, maar eigenlijk niet wilt zien.

Vanuit filmhistorisch en thematisch perspectief zou Ducournau gerekend kunnen worden tot de New French Extremity, niet zozeer een afgebakend genre maar wel een verzamelterm voor een golf van Franse films en filmmakers die vanaf de eeuwwisseling toetraden tot het pantheon van de Frans(talig)e cinema. Al moet wel gezegd worden dat de plaats die zij binnen dat pantheon betrekken eerder een ondergrondse kerker zou zijn. The New French Extremity is een beweging op het kruispunt van arthouse, horror, psycho-seksueel drama en exploitation cinema. Hoewel de films en makers binnen de beweging van uiteenlopend allooi zijn, wordt hun werk gekenmerkt door één gemeenschappelijk doel: bewust grenzen opzoeken en overschrijden. Met andere woorden: dit zijn films die u zou moeten zien, waarschijnlijk niet hebt gezien en waarschijnlijk ook niet wílt zien.

Het beruchtste voorbeeld daarvan is Irréversible van enfant terrible Gaspar Noé, met een acht minuten durende verkrachtingsscène. De scène is vreselijk om aan te zien en duurt ontiegelijk lang. Critici hekelden ze als ‘excessief’ en ‘overbodig’, maar gingen voorbij aan de bedoeling van de maker: Noé dwingt ons te aanschouwen wat gebeurt in onze dagelijkse realiteit en ontneemt ons de kans onze ogen te sluiten en te ‘cutten’ naar de volgende scène.

Martyrs van Pascal Laugier is een film over fysiek en mentaal misbruik, marteling en trauma. Spoiler alert: ‘Een religieuze sekte ontvoert vrouwen om hen langdurig te martelen in de hoop “martelaren” te creëren die in hun lijden transcendentaal inzicht kunnen verschaffen in het hiernamaals.’ Ik heb de dvd in huis, maar heb hem nog niet gezien. Omdat ik weet dat ik hem zou moeten zien, maar stiekem niet wil zien.

Frontière(s) van Xavier Gens tracht dan weer in het reine te komen met het Vichyregime, het nazisme en de donkerste krochten van de Franse patrimonie.

Die films zijn geen torture porn à la Saw of Hostel, maar diepmenselijke portretten over de onmenselijkheid en ontmenselijking van mensen. Geen films over het martelen, maar over het lijden.

U hoeft die films niet te zien. Het is waarschijnlijk beter als u ze niet ziet. Maar soms is het niet genoeg om bij het bot te stoppen en moet men tot het merg.

Rashif El Kaoui is acteur, rapper, podcastmaker en schrijver, en een zomer lang gastcolumnist van Knack.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content