‘Na de zoveelste rit van godsdienstige razernij blijf ik achter tussen woede en verslagenheid’

‘De voedingsbodem van religieus terrorisme is het geloof zelf’, vindt Jean-Marie Dedecker.

Na de zoveelste rit van godsdienstige razernij op plaatsen waar een frivole sfeer hangt van levensvreugde en onsterfelijkheid, van Nice tot Berlijn, van Manchester tot Barcelona, blijf ik vertwijfeld achter tussen woede en verslagenheid, tussen onmacht en wraaklust.

Na gewenning komt gelatenheid en berusting, en uiteindelijk fatalisme. Aan de commentaren van onze leiders te horen zijn we het eerste stadium al voorbij en loert het tweede om de hoek.

Guilty white people houden weerom, als huilmutsen aan de deugtafel van een of ander praatprogramma, het zoveelste debat over integratie, verbinding, stigmatisering of kansarmoede. Hun blinde focus op uitsluiting en discriminatie zet moslims eerder aan tot zelfbeklag dan tot een gewetensonderzoek.

Mensen verbinden is best nodig, maar dan ook letterlijk, met al die steek- en snijwonden door dolgedraaide, gehersenspoelde en tot de haarvaatjes gestoorde religekken.

Het rijtje wordt steeds maar opgerekt. De dag van de moordpartij op de Ramblas stak een achttienjarige Marokkaanse jihadist in het Finse Turku ook tien mensen neer, waarvan er twee vrouwelijke slachtoffers overleden.

Hun misdaad was ongesluierde vrouw te zijn in zijn misogyn islamitisch bekrompen wereldbeeld, waarin de helft van Gods schepping veroordeeld wordt tot huisslaaf en wandelende baarmoeder.

Het islamisme kent geen godsdienstvrijheid, maar islamisten beroepen zich in het Westen op de bestaande godsdienstvrijheid om hun enggeestig werelbeeld hier aanvaardbaar te maken.

Is het dan te verwonderen dat het net die Europese landen zijn, die de multiculturaliteit als een religie belijden, die zelf het grootste slachtoffer worden van dolgedraaide religieuze gekken? Ondank is ’s werelds loon.

We stemmen voor onszelf antidiscriminatie- en antiracismewetten. We zetten knaldempers op onze taal. We nivelleren ons onderwijs omlaag en geven lessen in achterlijkheid uit dubieuze sprookjesboeken. We sublimeren onze christelijke cultuur en katholieke feestdagen. We ondergaan veiligheidscontroles als pestgedrag om vooral niet etnisch te profileren en te stigmatiseren, terwijl relipsychopaten nooit witte weekdieren zijn zoals Jan en Piet, maar quasi altijd een getaande Salah of Abdel. Het dozijn moordenaars op de Ramblas heeft dezelfde roots als hun Finse geestesgenoot.

De Nederlandse filosoof Paul Cliteur noemt de angst voor stigmatisatie het gevolg van de racificatie: het tot een rassenkwestie maken van wat daar in feite niets mee te maken heeft. Het gaat in wezen om onze veiligheid en de bescherming van onze cultuur en levenswijze. Tolerantie van intolerantie is lafheid.

‘Ik was 10 jaar geleden kleuterjuf in diverse scholen in Vlaanderen, Antwerpen en Brussel’, reageerde kleuterjuf Vanessa Vandewalle deze week in Het Laatste Nieuws op berichten over een school in Ronse. ‘Zelf toen waren er al veel problemen bij kleuters en kinderen in het lager onderwijs. Turkse en Marokkaanse kinderen die vechten, Marokkaanse kinderen die zwarte kinderen geen hand willen geven, en die een meisje slaan omdat ze zogezegd varkensvet gegeten heeft. Ik kan er een boek over schrijven.’

Het Netwerk Islamexperten opende 481 dossiers over radicalisering in scholen, zoals kleuters die andere kinderen bedreigen door met hun vinger over de keel te gaan, of die hun autochtone klasgenootjes verwijten dat kerstbomen alleen maar bij varkens staan. Salafisme wordt zo blijkbaar met de moedermelk en de pamper ingelepeld, en thuis voorgelezen uit de koran-voor-kinderen.

Mag ik me dan vragen stellen bij de pedagogische logica van mensen die dergelijk gedrag vergelijken met kleuters die cowboy en indiaantje spelen op de speelplaats, en bij de scheef afgestelde moraalradar van de vergoelijkingslobby?

https://twitter.com/Youssef_Kobo/status/899596118228652032Youssef Kobohttps://twitter.com/Youssef_Kobo

Ik ben blij dat ik in andere tijden ben geboren. Wij "schoten" vroeger op elkaar op de speelplaats. Vandaag noemt men dat radicalisering. https://t.co/x9d1NZS9NC

— Youssef Kobo (@Youssef_Kobo) August 21, 2017

Bedenkelijk vluchtgedrag voor zelfmoordenaars

Ons onderwerpingsgedrag houdt niet op. Auteur David van Reybrouck schreef in een essay voor De Morgen dat het hoog tijd wordt dat we zelfmoordaanslagen in Europa meer als zelfmoorden en minder als aanslagen moeten bekijken. Moordpartijen begaan om een hemels kalifaat met 72 maagden te verdienen, in plaats van te leven tussen ongelovige varkens heeft volgens mij echter niets met zelfmoord te maken, maar wel met godsdienstwaanzin.

Wat moeten we anders denken van Salah Adeslam, Anis Amri en Younes Abouyaacoub, die het hazenpad kozen na hun moorddadige tochten door Parijs, Berlijn en Barcelona? Een bedenkelijk vluchtgedrag voor zelfmoordenaars. Wie heeft de hulplijn 1813 gebeld?

Van Reybrouck en een resem journalisten willen ook dat de verslaggeving over de barbarij zich beperkt tot een louter afstandelijk en minimaal feitenrelaas. Alle berichtgeving is volgens hen te veel eer voor de terroristen, het leidt tot meer propaganda, en het verheerlijkt en bevredigt het ego van de daders.

Wil er iemand aan Van Reybrouck duidelijk maken dat het voor een groot deel de iconische foto van de aangespoelde Aylan Kurdi op de waterlijn van Bodrum was die de wereld een vluchtelingengeweten schopte? En dat een afbeelding van de zevenjarige Australische kleuter Julian Cadman op de Ramblas geen eerbewijs zou zijn voor de moorddadige doodrijders maar wel een beeld dat de wereld de ogen kan openen. Beeldmateriaal van gruwel hebben meerdere oorlogen beëindigd, het napalmmeisje van Vietnam incluis, en polderjihadist Dennis Abdelkarim Honing maakt duidelijk dat kandidaat-jihadi’s kunnen afgeschrikt worden door beelden zijn hun koppensnellerij.

Europese buitengrenzen sluiten en de veerdienst van de mensensmokkelaars opdoeken

We weten geen antwoord meer te bieden op wat ons bedreigt, tenzij met knuffels, kaarsen en stille marsen. Nationale rouw kan nog, internationale solidariteit levert zelfs geen projectie meer op van een vlag op de Eiffeltoren of de Brandenburger Tor. Je suis Charlie is vervangen door todos somos Barcelona en nihilistische riedels zoals ‘onze kogels in deze strijd heten hoop, daadkracht en verbondenheid’ zijn stopwoorden van onmacht. Ik heb ondertussen genoeg van de holle jeuk- en troostwoorden van de mandarijnen van de Europese Unie die met hun open grenzenbeleid en Willkommenskultur onze veiligheid en welvaart onder druk blijven zetten.

De Franse ex-premier Manuel Valls verklaarde vorig jaar nog dat er in Frankrijk 15.000 geradicaliseerde moslims zijn. Volgens Radicalisation Awareness Network komen er nog 1.200 tot 3.000 Syriëstrijders terug naar Europa afgezakt, vooral naar België, Frankrijk en Duitsland. Volgens de Syrisch-Koerdische journalist Masoud Aqil zitten er al honderden oud-IS-beulen terug in Europa. Deze soldaten van Allah zijn geen strijders maar barbaarse moordenaars die als oorlogsmisdadigers moeten berecht worden en hun nationaliteit afgenomen (zoals Groot-Brittannië al deed met 150 van haar Jihadi’s). ‘Syriëstrijders zijn geen verloren zonen maar monsters van de islamitische Waffen-SS’, zegt de Iraanse vluchteling Prof. Afshin Elian. Heb ik dan niet het recht om te vragen dat de Europese buitengrenzen gesloten worden en dat de veerdienst van mensensmokkelaars wordt stopgezet?

Vooraleer we lethargisch worden en vooraleer we de taal van de onderdrukkers spreken om onze onderdanigheid te tonen, zoals Winston Smith in het meesterwerk ‘1984’ van George Orwell, is het tijd om de ogen te openen vooraleer de godsdienstwaanzin ze sluit. Wachten tot de ideologie zichzelf uitput is wachten op Godot. Zolang we de voedingsbodem niet erkennen waarop radicalisme kan gedijen zullen we nog veel betonblokken moeten plaatsen en aan symptoombestrijding moeten doen. Gewetenloze relipsychopaten ontlenen hun identiteit en de zin van hun bestaan aan hun godsdienst zelf.

Er zijn al zoveel goden verdwenen in de loop van onze beschaving, van Zeus tot Mars en Wodan. Het is nu tijd voor de rest van de bevolking om te seculariseren, Jahweh en Allah incluis.

De zin van het leven ligt niet in het hiernamaals, maar in het nastreven van geluk en samenhorigheid op deze aardkloot.