‘N-VA ontkent het klimaatprobleem níét’

Het Vlaams parlement stond deze week even op zijn kop toen Vlaams Parlementslid Wilfried Vandaele (N-VA) het klimaatprobleem leek te ontkennen. ‘Het probleem ontkennen gebeurt wel eens aan de toog van café Bij Maria, maar niet bij N-VA’, schrijft Vandaele.

Bekende en Betrokken Vlamingen uiten via de vzw Klimaatzaak hun bezorgdheid over de opwarming van onze aarde. Elke actie die het draagvlak bij de bevolking versterkt, juich ik toe. Het is wel vreemd dat sommige collega-politici zo’n actie blijkbaar nodig hebben om het klimaatthema op de agenda te plaatsen. Voor politici die écht met het milieu begaan zijn, is de klimaatproblematiek een voortdurende zorg. Een rode draad die ze bewaken door de beleidsdomeinen mobiliteit, energie, ruimtelijke ordening, wonen, leefmilieu… heen. Het probleem ontkennen, wat nog wel eens gebeurt aan de toog van café Bij Maria, maar helaas ook in de betere salons, is niet alleen dom, maar misdadig.

De N-VA ontkent het probleem niet. De Vlaamse regering pakt de gevolgen aan van de opwarming van de aarde (o.a. het Masterplan voor de kustverdediging en maatregelen voor waterinfiltratie) en – beter – pakt ook de oorzaken aan. In de vorige legislatuur stelden we een klimaatbeleidsplan op. We zetten een klimaatfonds in de steigers, we delen de Europese ambities om de uitstoot van broeikasgassen met 30% te verminderen tegen 2020, met 40% tegen 2030 en met 80% tegen 2050.

Tijdens de vorige regeerperiode heb ik mij hoogstpersoonlijk, met de steun van collega’s van de meerderheid, ingezet voor de vergroening van de Belasting op In Verkeerstelling (BIV).

Hebben we hiermee genoeg gedaan? Nee. Het nieuwe regeerakkoord en de beleidsnota’s die nu voorliggen, bevatten extra maatregelen. Ik denk aan de kilometerheffing voor vrachtwagens en aan een milieuvriendelijker belastingsysteem voor personenwagens. Maar ook het stimuleren van carpooling, fietsen, telewerken, vergroening van het eigen wagenpark en het openbaar vervoer, enz. En we zetten volop in op energiebesparing. We verscherpen bijvoorbeeld de milieukwaliteitsnormen voor sociale woningen en huurwoningen: hoogrendementsglas, spouwmuurisolatie, hoogrendementsketel. Tussen 2013 en 2020 verwachten we 600 miljoen euro aan inkomsten uit de veiling van emissierechten. De helft wordt geïnvesteerd om de milieuscore van met name sociale huisvesting en scholen te verbeteren. We halen daardoor verschillende doelen ineens: we beperken de CO2-uitstoot, we scheppen werkgelegenheid en we gaan energie-armoede tegen.

Onze economie is broos en daardoor aarzelen wij om eisen te stellen die het buitenland niet stelt, waardoor onze bedrijven zouden vertrekken (de fameuze “carbon leakage”). Zonder dat er ook maar één millimeter milieuwinst wordt geboekt, integendeel.

Er zijn internationale afspraken nodig. Wereldwijd. We kennen de dwarsliggers: Brazilië, Mexico, India, Rusland… Maar anderen evolueren ten goede. De VS beloofde recent 3 miljard dollar in het Groene Klimaatfonds van de VN te storten en de uitstoot van broeikasgassen met 25% te verminderen tegen 2025. Dat is nieuw. Ook de nieuwe economieën moeten zich inschrijven in het verhaal. Op 20 november ontvingen we een delegatie van het Chinese parlement. Daar zal in 2015 11,4% van de energie hernieuwbare energie zijn. Tegen 2030 moet dat 20% zijn.

In een klein en dicht bevolkt land als Vlaanderen laten grootschalige hernieuwbare energieprojecten zich niet zo gemakkelijk inpassen. Zeggen dat hier alleen maar een nimbyfenomeen speelt, is te kort door de bocht.

Klimaatzaak heeft gelijk dat de overheid een ambitieus kader moet scheppen. Maar iedereen moet verantwoordelijkheid nemen: overheid, industrie, landbouw, transport. En de gezinnen, de mensen zelf.

Het regeerakkoord wil “alle interne maatregelen die technisch en economisch uitvoerbaar en maatschappelijk aanvaardbaar zijn” nemen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Het is onze taak als parlementsleden om de regering daarbij niet alleen te helpen, maar zo nodig ook aan te sporen om een tandje bij te steken.