N-VA laat werklozen verdwijnen in Bermudadriehoek

Minister van Werk Monica De Coninck stelt vast dat ‘een rugzakje botte ideetjes’ tijdens een debat in Antwerpen in schril contrast staat met het sociale imago dat N-VA zichzelf probeert aan te meten.

Ik mocht in het panel zitten van een van de eerste verkiezingsdebatten die in deze campagne georganiseerd werd aan de Universiteit Antwerpen. Ik geef grif toe dat ik geen campagnebeest ben, maar wel iemand die goed gedocumenteerd, met wakkere interesse en ernstige overtuiging aan elke overleg – of debattafel kruipt. De lat mag wat dat betreft hoog liggen en ik verwacht eerlijk gezegd van mijn collega-politici exact hetzelfde. Na anderhalf uur werd de meest pertinente vraag van al gesteld, dat waar verkiezingen in een democratie moeten over gaan.

Welke samenleving wil u ? Voor welke maatschappij gaan we ? Ik kon me tijdens en ook na afloop van het debat niet van de indruk ontdoen dat we met de Vlaams Nationalisten naar een samenleving van de enkelingen gaan. De enkeling die verantwoordelijk is voor het eigen succes en ook voor het eigen falen. Die ook deel uitmaakt van de statistieken voor zover het systeem het toelaat daar deel van uit te maken. Sociaal heet dat dan.

De definitie van de N-VA als gemeenschapspartij die ik in een opiniestuk van Zuhal Demir en Peter de Roover op Knack.be mocht lezen staat in schril contrast met het rugzakje botte ideetjes dat Antwerps schepen Vandevelde opsomde. Ik haal er eentje uit: het beperken van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, waarbij hij voorstelde om na ontslag de werkloze nog twee jaar pakweg 70% tot 80% van zijn loon te laten ontvangen, hem dan 1 activeringsjaar te geven en dan … tja, en dan … ?

Op de vraag of er dan niet moest geactiveerd worden vanaf dag 1 na het ontslag kwam geen antwoord. Op de vraag wat het begeleidingstraject en ook de controle erop dan wel moest voorstellen kwam geen antwoord.

Het abrupt beperken van werkloosheidsuitkeringen in de tijd is uiteraard het perfecte voorstel om de werkloosheidsstatistieken te doen dalen. Fantastische cijfers levert dat op in de grafieken. Maar daar lossen we de werkloosheid niet mee op. Die werklozen verdwijnen dan misschien van de statistische radar en evaporeren in de Bermuda driehoek van de N-VA. Hun lot nemen ze dan maar beter na drie jaar zelf in handen. Dan moeten ze zich maar afvragen wat ze voor de samenleving kunnen betekenen. En op de vraag of ze dan effectief toetreden tot de arbeidsmarkt, hoe en wanneer… geen antwoord.

Dit is mijn antwoord: we moeten fors, zonder tijd te verliezen en met vereende krachten inzetten op gepaste begeleiding naar de steeds veranderende arbeidsmarkt. Onderwijs en scholing zijn, maar worden nog primordialer.

De staatshervorming voorziet dat de deelstaten verantwoordelijk zullen zijn voor het domein Werk. De arbeidsbemiddelingsdiensten ( VDAB, Actiris, … ) opereren nu reeds onder de gewestelijke vleugels. Tot 2011 was ik OCMW voorzitter in Antwerpen. De karikatuur van het zogeheten passieve uitkeringsbeleid houdt geen stand. De lokale praktijk bewijst – de cijfers zijn genoegzaam bekend – dat het doelbewust, soms bijna à la carte activeren van ocmw klanten effect had. Dit zijn geen anonieme processen die er op uit zijn om de – soms vele – enkelingen de les te spellen, laat staan te sanctioneren. Dit zijn duurzame investeringen in het aanpakken van de stille armoede en in het versterken van het sociale weefsel rond de zwaksten in de maatschappij. Dit is net het tegenovergestelde van de afgebakende driejarige hangmat van de uitkeringen die N-VA voorstelt.

Ik ben de eerste om toe te geven dat structuren er niet voor de structuren hoeven te zijn. Waarom zou er een sociale zekerheid zijn ten behoeve van de sociale zekerheid zelf? Middel en doel moeten duidelijk omschreven worden. En de systemen die we na WO II opgezet hebben om onze sociale welvaart gestalte te geven, zijn niet afdoend genoeg en moeten voortdurend aangepast worden aan de moderne noden.

Op het debat pleitte N-VA voor het rücksichtloss afschaffen van systemen zonder valabele alternatieven te bieden om de sociale welvaart te bestendigen én te verbeteren en competitief in Europa te functioneren. Dat verdient niemand.