‘Modern Love is zoveel beter dan de liefdesrubriekjes die elke krant en weekblad al zijn begonnen’

Alles wordt uiteindelijk een televisiereeks, zelfs mijn favoriete krantenrubriek.

Sinds vorige vrijdag is Modern Love te zien op Amazon Prime. Ik heb het nog niet bekeken – ik raak niet door het alom bejubelde doch doodvervelende The Politician heen – en misschien doe ik dat ook wel helemaal niet. Het is al veel te leuk in The New York Times, waarin elke zondag een aflevering van Modern Love verschijnt. Het opzet is eenvoudig: elke week schrijft er iemand een liefdesverhaal van zich af. U doet zichzelf een groot plezier door die kleine verhalen elke week te lezen.

Een van mijn lievelingen van de voorbije weken: een meisje van 18 jaar vertelde haar eerste echte lief van 23 aan de universiteit van Cornell dat ze misschien beter uit elkaar gingen, maar dat ze elkaar het best nog een kans zouden geven op een later tijdstip in hun leven. Ze spraken af elkaar vijf jaar later op de eerste mei om vier uur ’s middags te ontmoeten aan – prachtig detail – de openbare bibliotheek van New York. Uiteindelijk bleven ze nog even samen, scheidden hun wegen pas als hij erachter kwam dat zij hem bedroog, en zagen ze elkaar voor jaren niet meer. Zij ging in Minneapolis wonen, hij in Californië. Maar die eerste mei waren ze allebei op hun afspraakje in New York, en ondertussen zijn ze 35 jaar getrouwd.

Modern Love is zoveel beter dan de liefdesrubriekjes die elke krant en weekblad al zijn begonnen.

Niet alle verhalen zijn, gelukkig, zo jaloersmakend. De meerderheid van de inzendingen eindigt droef. Ik ben nu de bundel aan het lezen die naar aanleiding van de reeks op televisie opnieuw werd uitgebracht (True Stories of Love, Loss and Redemption), en dat is de perfecte lectuur voor een herfstige oktoberavond. Maar nog het meest bijzondere aan de rubriek is dat, ondanks alles, niemand zichzelf ten gronde richt. Zelfs de meest dramatische verhalen worden in de eerste persoon enkelvoud opgeschreven op een intelligente, heldere en vaak zelfs geestige toon.

Mijn gok is dat Daniel Jones daar achter zit. Hij cureert en redigeert de rubriek, en schreef in 2014 Love Illuminated over zijn werk, op diezelfde lucide toon – de manier waarop hij zijn vrouw leerde kennen is trouwens ook een sterk verhaal. In 2014 liep Modern Love al tien jaar in de krant, en op dat moment had Jones zich al door 50.000 inzendingen gewerkt. Daar moeten heel veel gruwelijkheden tussen zitten – pijnlijke verhalen dramatisch slecht verteld – maar die aantallen zijn allicht ook de reden waarom Modern Love zoveel beter is dan de liefdesrubriekjes die elke krant en weekblad al zijn begonnen. Er is keuze zat, en dan heb ik nog niet eens mijn amechtige pogingen durven in te zenden.