Stefaan Vercamer (CD&V)

‘Met slaande stokken dwing je mensen niet naar de arbeidsmarkt, maar duw je hen in de armoede’

Stefaan Vercamer (CD&V) CD&V-Kamerlid

‘Grijsgedraaide uitspraken als: ‘Beperk de werkloosheidsuitkering in de tijd, stuur ze naar het OCMW en ze zullen dan wel gaan werken’, zijn te eenvoudig om efficiënt te zijn’, schrijft Kamerlid Stefaan Vercamer (CD&V).

Het Overlegcomité boog zich recent over de uitdaging op onze arbeidsmarkt om de vele openstaande vacatures in te vullen. Wij hebben namelijk het hoogste aantal jobaanbiedingen van de eurozone en toch nog altijd veel werklozen, ook jongeren, zo is bijvoorbeeld 1 op 4 van de jongeren in Antwerpen niet aan het werk. Dit is het hoogste aantal van de Vlaamse provincies, toch een opvallende vaststelling wetende dat er daar zoveel vacatures zijn.

De oorzaken zijn velerlei en complex daarom dragen de verschillende bevoegdheidsniveaus een gezamenlijke verantwoordelijkheid om het probleem aan te pakken. Sommigen menen dat we nog meer negatieve, sanctionerende maatregelen moeten nemen om mensen naar de arbeidsmarkt te dwingen… Uiteraard moet iedereen die werkloos is, verplicht worden om naar een job te zoeken. Wie dat weigert, wordt terecht gesanctioneerd en krijgt geen werkloosheidsvergoeding. Dat is niet meer dan normaal.

‘Met slaande stokken dwing je mensen niet naar de arbeidsmarkt, maar duw je hen in de armoede.’

Maar de grijsgedraaide uitspraken van: “Beperk de werkloosheidsuitkering in de tijd, stuur ze naar het OCMW en ze zullen dan wel gaan werken”, zijn te eenvoudig om efficiënt te zijn. Daarmee zullen de vacatures niet ingevuld geraken. Met slaande stokken dwing je mensen niet naar de arbeidsmarkt, maar duw je hen in de armoede.

Het probleem is dat de mensen die willen werken dikwijls niet de juiste competenties hebben voor de openstaande jobs. Wij pleiten voor een motiverende, positieve activering waarbij opleiding, omscholing, bijscholing centraal staan. Dat is trouwens ook de aanpak die de Nationale Bank voorstelt. We hebben vooral nood aan een vormings- en opleidingspact.

We moeten ‘werken’ op een positieve manier benaderen en wie zich volop engageert in zo’n activeringstraject met de uiteindelijke bedoeling om door te stromen naar de arbeidsmarkt, moeten we stimuleren, belonen. Zorgen dat ze een voldoende inkomen hebben als ze dat doen, dat ze kinderopvang hebben, dat ze er geraken,…. Die mensen moet je niet straffen met de degressiviteit van hun uitkering nog te versterken. Integendeel. Laat het ons mogelijk maken dat ze hun uitkering kunnen combineren met een opleidingsvergoeding.

Diezelfde positieve benadering moet er ook zijn voor langdurig zieken.

Wie progressief aan het werk gaat of zich omschoolt, moet kunnen rekenen op een voldoende inkomen waarbij loon en een uitkering kan gecombineerd worden en werken lonender is dan niet werken. Tegelijk moeten we aandacht hebben voor diegenen voor wie deeltijds werken het enige haalbare is. Bovendien mogen we niet vergeten dat er ook mensen zijn met een arbeidshandicap voor wie een job in het reguliere circuit onmogelijk is. Ook voor die groep moeten er extra inspanningen geleverd worden. Maatwerkbedrijven en beschutte werkplaatsen krijgen zoveel opdrachten dat ze 7000 extra mensen zouden kunnen aanwerven, maar op dit moment krijgen zij geen middelen van Vlaams minister Liesbeth Homans om extra mensen in dienst te nemen en dit terwijl de wachtlijsten voor een plaats in de sociale economie ellenlang zijn.

Zowel op het federale niveau als in de regio’s is het werk dus verre van af.

Het heeft dan ook geen zin elkaar voortdurend de zwarte piet door te schuiven.

De mensen hebben daar geen boodschap aan, zeker de werklozen niet.

Integendeel, zij verwachten van ons dat we aan eenzelfde zeel trekken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content