Ann Peuteman

‘Mensen worden gedwongen om in onveilige omstandigheden te blijven werken’

Natuurlijk moet de economie zoveel mogelijk blijven draaien, maar dan wel met respect voor álle werknemers. ‘Sommige mensen met een laag inkomen voelen zich op hun werk zo onveilig dat ze snakken naar tijdelijke werkloosheid’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman.

In mijn ophokplek heb ik inkijk in twee bouwwerven. Ook nu de meesten van ons het huis niet meer uit mogen, gaat de activiteit daar gewoon door. Dag na dag zie ik hoe sommige van die werklieden in een heel andere realiteit leven dan wie alleen nog door de voordeur stapt om een blokje om te gaan.

Vooral tijdens de eerste weken van de semilockdown leken ze zich onoverwinnelijk te wanen terwijl ze schouder aan schouder werkten, de thermosfles aan elkaar doorgaven of samen in een auto stappen. Ook in de arm hoesten en handen wassen, behoren op zo’n werf niet meteen tot de usances.

Veel begrip wist ik aanvankelijk niet voor hen op te brengen. Tot ik een van de mannen aansprak met de vraag of de radio wat zachter kon worden gezet – per slot van rekening moesten ook wij ons werk gedaan krijgen. Natuurlijk kon dat, antwoordde hij, want hij begreep maar al te goed dat wij – telewerkend, tijdelijk werkloos of ziek – in onze huizen opgesloten zaten.

Zelf zou hij er ook veel voor over hebben om veilig thuis te mogen blijven, zei hij nog. Zeker sinds er in Gent een meisje aan het virus was bezweken dat niet veel ouder was dan zijn eigen kinderen. Samen met een collega had hij zij baas gevraagd of tijdelijke werkloosheid geen optie was, maar die wou daar niets van horen. De financiële gevolgen van de crisis waren zo al groot genoeg.

Terwijl velen van ons typend en Skypend ons brood blijven verdienen in onze beschutte woonkamer, zijn er nog altijd veel mensen, zoals die werkman, die dag na dag uit werken moeten gaan. Of ze dat nu leuk vinden of niet. Natuurlijk is het een goede zaak dat ook bedrijven waar het grootste deel van de werknemers onmogelijk kan telewerken zoveel mogelijk blijven draaien. Op veel werkplekken is het ook doenbaar om voldoende afstand te bewaren en de regels van hand- en andere hygiëne te respecteren, maar dat is bijlange niet overal het geval.

Zo kreeg ik een paar dagen geleden een e-mail van een lasser die zich erge zorgen maakt omdat twee van zijn jonge werkmakkers de hele tijd opscheppen over de lockdownfeestjes die ze hebben bezocht. ‘Wij werken de hele shift samen en afstand houden lukt niet altijd’, schreef hij.

Er belandde ook een brief op onze redactie van twee poetshulpen die onlangs door hun dienstenchequebedrijf zijn gedwongen om weer aan de slag te gaan: ‘We poetsen in huizen waar nu soms vier of vijf gezinsleden thuis zijn. Hou dan maar eens anderhalve meter afstand. We zijn niet alleen bang om zelf besmet te worden, maar ook om onze andere klanten te besmetten.’

Sommige mensen worden gedwongen om in onveilige omstandigheden te blijven werken.

Dat het om een wijdverspreid fenomeen gaat, blijkt uit de cijfers van de Inspectie Toezicht op het Welzijn op het Werk. In de 424 bedrijven die de inspecteurs tussen 23 maart en 3 april bezochten, werden liefst 341 inbreuken vastgesteld. Minister van werk Nathalie Muylle (CD&V) noemt de klachten alarmerend. ‘Ik roep alle werkgevers en werknemers op om absoluut de preventiemaatregelen zeer strikt in acht te nemen. De situatie is te ernstig om nonchalant om te gaan met de gezondheid van de mensen op de werkvloer’, schrijft ze in een persbericht.

Ook de vakbonden luiden de alarmbel, onder meer over de situatie in de bouwsector. ‘Hoewel bepaalde bedrijven in deze crisisperiode maatregelen hebben genomen om op de werf de werknemers hun gezondheid te proberen te beschermen, hebben andere bedrijven niets veranderd’, luidt het. ‘Voor de vakbonden moeten werknemers op vrijwillige basis weer aan het werk kunnen. De arbeider heeft het recht om ja of nee te zeggen, want we spreken hier over hun levens en die van hun gezin!’

Vandaag hebben veel werknemers die keuze totaal niet. Zeker niet als ze laagopgeleid zijn of geen financiële buffer hebben. Wil hun werkgever dat ze op de werkvloer of op een werf aan de slag blijven, dan kunnen ze niet veel anders. Tenzij ze het risico willen lopen om hun job te verliezen.

Of zoals een alleenstaande moeder die in ploegendienst werkt onlangs op de sociale media postte: ‘Ik weet niet waar ik het meest bang voor ben: mijn job verliezen of besmet geraken. Als ik word ontslagen omdat ik in deze omstandigheden niet wil werken, kan ik de huur niet meer betalen. Als ik lange tijd ziek ben en thuis moet blijven ook niet.’

In haar column De Zoetzure Dinsdag bekijkt Knack-redactrice Ann Peuteman elke week een gebeurtenis, probleem of fenomeen van twee kanten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content