Marcel Vanthilt maakt Playlist 2019: ‘Hey, Willy Willy, ik draai u wél!’

Vorig jaar trok muzikant en presentator Marcel Vanthilt de hort op met Playlist 2018. Dat smaakte naar meer. Nu maakt hij Playlist 2019 en belandt hij misschien in uw woonkamer.

U lucht uw hart over de zeurkousen van het jaar, las ik in de aankondiging.

Marcel Vanthilt: Ik vermeld enkele zeuren, ja. Playlist 2019 is mijn overzicht van de muziek die dit jaar is uitgebracht. Ik luisterde naar de Ultratop, naar Amerikaanse en Britse radiozenders – en ontdekte zo de geweldige Australische band Amyl and the Sniffers – ik schuimde de festivals af, zag muzikanten die een halve eeuw geleden groot werden en amper iets van hun pluimen hebben verloren… én ik hoorde gezaag. Zo’n gast als The Voice 2019-winnaar Ibe is toch een zeur, zeg? Ik hou van alles wat me heftig raakt. Ik ben even gek op Neil Young en Jack White als op goeie smartlappen. Christoff weet wat goede schlagers zijn. Wat Marco Borsato doet, vind ik vreselijk omdat hij aan die schlagers een sérieux wil geven. Maar schlagers zijn allesbehalve serieus!

Borsato draait u niet. Christoff misschien. Wie draait u zeker wel?

Vanthilt: Billie Eilish. Haar Bad Guy – sobere zang, één dun baslijntje – is een van de beste nummers van dit jaar. En ze heeft een verhaal. Ik hou van muzikanten die niet alleen door hun muziek interessant zijn. Zij werkt samen met haar broer. Ze heeft het syndroom van Gilles de la Tourette en, zo vertelde Alex Agnew me onlangs, vloekt noch drinkt maar boert voortdurend. Wat een vrouw. (lacht)

Ik speel ook iets uit Vampire with a Tan, de plaat die Willy Willy maakte net voor zijn dood. Begin dit jaar won hij met The Scabs nog de Lifetime Achievement Award tijdens De MIA’s. Enkele dagen later stierf hij. VRT en VTM berichtten daarover, maar níémand speelde iets uit zijn soloalbum. Zo erg. Ook dat bewijst hoe pover het gesteld is met de cultuurberichtgeving op televisie. Er zijn zelfs geen muziekprogramma’s meer. Enkel muziekwedstrijden. Als ik kon, belde ik naar boven: ‘Hey Willy Willy, ik draai u wel!’

Het einddoel? Nog meer liefde voor nog meer muziek zaaien.

U kondigt de avond aan als een theatermonoloog. Wat vertelt u tussen de plaatjes?

Vanthilt: Ik begin met te vertellen over 1969. Het jaar was niet weg te slaan uit de actualiteit. In dat jaar werd ik als twaalfjarig kereltje op de kermis, in het lunapark, overdonderd door Honky Tonky Women van The Rolling Stones. Plots klonk dat door de boxen. Wow! Zo start de trip. Einddoel? Nog meer liefde voor nog meer muziek zaaien. Af en toe gooi ik er een persoonlijke anekdote of een grap tussen. Waag het niet dat stand-upcomedy te noemen, dat vak beheers ik niet. Maar als ik vertel over de krantenkop ‘Rob De Nijs wordt onwel’, gooi ik er graag ‘het publiek was al drie nummers eerder onwel geworden’ achteraan. ( grijnst)

Zingt u zelf?

Vanthilt: Even. Er viel me iets op: de klimaatjongeren hebben geen lied. De studenten die in ’69 betoogden hadden Bob Dylan. Maar er meldde zich nog geen muzikant met een lied voor de klimaatjongeren. Dus waag ik me eraan. Voorzichtig. (lacht) Ik schreef een tekst op de tune van The Addams Family. Waarom? Kijk naar dochter Wednesday Addams. Zij lijkt toch een beetje op Greta Thunberg?

Bij gebrek aan een programma over nieuwe muziek op Radio 1 trek ik de theaters in, yep. Maar ik hoop ook in de huiskamers te belanden. Met een kleine bende naar plaatjes luisteren en erover babbelen, da’s magie. Wie me anderhalf uur in zijn woonkamer wil: bel me!