Decorbouwer Manu Siebens timmerde zich door de pandemie. Het resultaat is het Antwerpse openluchttheater De Carrousel, waar vanaf 8 mei voorstellingen plaatsvinden.
U dacht: dit is het moment om William Shakespeares The Globe na te bouwen?
Manu Siebens:(lacht) Dat had gekund. Iedereen die het bouwwerk ziet, denkt aan The Globe. Dat er een openluchttheater aan de Schelde prijkt, is een idee van Johan Petit. Hij is de artistiek leider van het Antwerpse collectief MartHa!tentatief, waar ik al sinds 1998 aan de slag ben als decorbouwer. Johan trok in augustus naar het Vlaams-Nederlandse kunsthuis De Brakke Grond in Amsterdam. Het Nederlandse gezelschap De Warme Winkel bouwde in de zaal hun ‘Peepshow Palace’. Johan beschreef me het bouwwerk en vroeg of ik zoiets kon uitdenken. Er waren beperkingen: het moest licht want verplaatsbaar zijn, het moest betaalbaar zijn – onder andere de Stad Antwerpen schoot te hulp met een subsidie – en het moest coronaproof zijn. Ik trok naar de tekentafel.
Hoe groeide die tekening?
Siebens: Heel organisch en snel. In een week tijd had ik het basisplan. Ik studeerde bouwplaatstechnologie en teken, in tegenstelling tot sommige architecten, enkel dingen die ook echt te bouwen zijn. De Carrousel is een 28-hoekig cirkelvormig bouwwerk. Het heeft een dak en een draaiend podium. Er kunnen 172 toeschouwers plaatsnemen. De duizend meter ecologische grenenhouten planken zijn vertimmerd tot een openluchttheater – met een verrassend goede akoestiek – dat je stil maakt van verwondering als het licht van de ondergaande zon tussen de balken speelt. Het wordt een fijne site met caravannetjes, een fietsenrek, een bar, een backstage. Soms komen acteurs de sfeer proeven. Ze willen allemaal direct de vloer op.
Met mijn bouwsels doe ik wat beeldende kunstenaars met hun beelden doen: verwonderen.
Wie krijgen we te zien?
Siebens: We willen vooral jonge makers voorstellen die in deze pandemie amper een kans krijgen om hun werk te tonen. We openen met De Meisje van Jaouad Alloul en MartHa!tentatief. Later komen onder meer het jonge cabaretduo Grof Geschud langs en sopraan Astrid Stockman. Maar Wim Helsen speelt er evengoed enkele try-outs van Niet mijn apen, niet mijn circus, Gregory Frateur brengt Bridges en Bruno Vanden Broecke is er te zien met Socrates. Het programma loopt tot 26 december. Dat wordt koud, maar de sfeer is hartverwarmend en magisch.
Ik creëer graag magie. Met mijn bouwsels doe ik wat beeldende kunstenaars met hun beelden doen: verwonderen. Ik bouw verwondering. Daarom kon ik niet aarden bij grote film- en televisiehuizen of in de reguliere bouwsector. Het gaat er te snel en er is te weinig fantasie. Bouwbedrijven en architecten boren amper hun verbeelding aan. Terwijl we net daar behoefte aan hebben. Wie wordt er gelukkig van straten vol inspiratieloze witte dozen? Mijn huis, ontworpen door Eric Bodart, is rond. Sommige ramen hangen ondersteboven, de eerste verdieping is kleiner dan de tweede, er hangt een brug. Je kijkt ernaar en bent verwonderd.
Waar reist u heen wanneer dat weer mag?
Siebens: Misschien naar The Globe in Londen, of naar Noorwegen. Daar is interesse voor De Carrousel. Tot dan werk ik aan Ramble Song, de nieuwe productie – première begin juni – van Berlin, met wie ik ook samenwerk, én hang ik rond bij De Carrousel. Je vindt ons eerst aan de Ledeganckkaai. Later staan we aan de Slachthuislaan en op het Arenaplein in Deurne. We willen er zeker twee jaar mee rondtrekken in Antwerpen en, eventueel, daarbuiten. Waarom zouden we met onze vijf vrachtwagens niet tot op het Sint-Pietersplein in Gent kunnen rijden?
