Wassen, poetsen, rondrijden: ze doen het met liefde. Drie weken lang brengt Knack hulde aan de stille helpers van de zorg. Deze week: Lydia Laeremans (62), die voor haar man, vader en moeder zorgt.
‘Vijftien jaar geleden veranderde alles. Tot op dat moment kon Eric nog een relatief normaal leven leiden. Ook al had hij MS. Het was tijdens een wandeling dat ik het merkte. We liepen hand in hand en ik voelde dat er iets mis was. Hij stapte niet normaal. Dat was het begin van een heel hevige opstoot. Eerst vertelden we het nog aan niemand. Ook niet aan onze vier kinderen. Maar toen Eric het moeilijker kreeg met stappen en praten, begon het natuurlijk op te vallen. Toch bleef hij werken. Dan zat ik naast hem aan de computer en typte ik zijn e-mails voor hem.
‘In die periode had Eric het er erg moeilijk mee dat hij niet meer kon klussen. Vroeger was hij heel handig. Dit huis heeft hij grotendeels zelf gebouwd. Samen met mijn vader. Hij vindt het enorm belangrijk dat het huis en de tuin altijd perfect in orde zijn. Toen hij daar zelf niet meer voor kon zorgen, verwachtte hij dat onze zonen dat van hem overnamen. Die waren toen pas negen, dertien en negentien. Veel te jong om dat allemaal te doen.
‘Eric is een echte doorzetter. Nog altijd doet hij zo veel mogelijk zelf. Ook als dat veel moeite kost. Maar sommige dingen lukken gewoon niet meer. Veters vastmaken, bijvoorbeeld, of zijn hemd dichtknopen. Dat doe ik dan voor hem. Ik zorg ook voor vervoer wanneer hij ergens naartoe moet en ik ga mee naar elke doktersafspraak. Het zwaarst vind ik al de administratie die erbij komt kijken. Onvoorstelbaar hoe ingewikkeld al die procedures zijn. Of je nu een tegemoetkoming wilt aanvragen of een statuut in orde wilt brengen. Altijd weer is het een heel gedoe om uit te zoeken hoe alles in elkaar zit. En dan veranderen die systemen ook nog eens om de haverklap.’
De sandwichgeneratie? Bij mij is dat eerder een Big Mac.
Sterkere band
‘Ondertussen hebben ook mijn ouders allebei zware gezondheidsproblemen. Mijn moeder kreeg meer dan tien jaar geleden borstkanker. Niet veel later werd mijn vader geveld door een hersenbloeding. Voor mijn moeder zorgen, zat er daarna niet meer in voor hem. Hij had zelf zorg nodig. Dus deed ik alles wat ik kon om hen te helpen. Hun haren knippen, hun voeten verzorgen, thuiszorg regelen, hun administratie in orde brengen. Er was altijd wel iets wat gedaan moest worden.
‘Vorig jaar zijn mijn vader en moeder voor een kortverblijf naar een woonzorgcentrum gegaan, zodat ik even op adem kon komen. Uiteindelijk besliste mijn moeder om er te blijven. Mensen denken dat de mantelzorg dan stopt, maar dat is niet zo. Ik doe nog altijd mama’s was en strijk. Daarnaast overleg ik constant met het personeel van het rusthuis zodat ze de best mogelijke zorg krijgt. Ondertussen zorg ik natuurlijk ook nog voor mijn vader. Hij is wel naar huis teruggekeerd.
‘Voor mijn ouders zorgen is zwaar, en toch haal ik daar heel veel voldoening uit. Als ik hen blij kan maken, word ik daar zelf ook blij van. Met mijn vader heb ik nu een veel sterkere band dan vroeger. Ik merk dat hij heel dankbaar is voor alles wat ik voor hem doe – ook al doe je het niet daarvoor.’
Zelfzorg
‘Wel besef ik dat ik een beetje beter voor mezelf moet zorgen, want daar ben ik niet zo goed in. Op dit moment zit ik tegen mijn grens aan. Daarom probeer ik wat meer te delegeren. Mijn zussen doen nu ook veel voor onze ouders. Zelfs mijn broer die in Duitsland woont, helpt wanneer hij in het land is. En hier thuis komt drie keer per week iemand van een thuiszorgdienst. Ondertussen proberen mijn man en ik weer leuke dingen te doen als koppel. Soms gaan we samen op stap. Hij met zijn scootmobiel, ik op mijn elektrische fiets. Waar ik ook erg van geniet, is het contact met mijn kleinzoontje. Minstens twee keer per week haal ik hem van school. Mensen die zowel voor hun ouders als voor hun kleinkinderen zorgen, noemen ze de sandwichgeneratie. Wel, bij mij is dat eerder een Big Mac.’ (lacht)
