De machtsoverdracht bij de PS zal de federale formatie niet beïnvloeden, voorspelt François Brabant. Toch spreekt de PS-kenner van een nieuw tijdperk.
De Parti Socialiste (PS) is niet vies van symboliek, dat bleek eens te meer bij de voorbije voorzittersverkiezingen. De buitenmaatse rode sleutel die Elio Di Rupo aan zijn opvolger Paul Magnette overhandigde zag er in tijden van elektronische badges anachronistisch uit. Maar het historische belang van de geste kon niemand ontgaan. Na een vrijwel ononderbroken heerschappij van twintig jaar droeg de man met de eeuwige strik de macht over aan zijn dauphin. Veel macht, want ondanks de gestage erosie van de voorbije jaren bleef de PS ook na de laatste verkiezingen de grootste partij van Wallonië en Brussel.
Is dit het begin van een nieuw tijdperk? François Brabant, hoofdredacteur van het politieke kwartaalblad Wilfried en auteur van een veelgeprezen boek over de interne PS-keuken, wikt zijn antwoord. ‘Magnette zal de lijn van zijn voorganger doortrekken’, zegt hij. ‘Zo verwacht ik geen impact op de formatie van een federale regering. De PS zal tijd blijven winnen, totdat er twee opties overblijven: een regering zonder de N-VA of nieuwe verkiezingen.’
De PS zal tijd blijven winnen, totdat er twee opties overblijven: een regering zonder de N-VA of nieuwe verkiezingen.
Toch vindt Brabant het niet overdreven om van een nieuw tijdperk te spreken. ‘Er zijn ideologische verschillen. Di Rupo had totaal geen voeling met het thema milieu, voor hem was alles ondergeschikt aan de economische heropleving van Wallonië. Magnette is wel oprecht begaan met het milieu, hij is trouwens beter gewapend voor de concurrentie met Ecolo dan voor die met de extreemlinkse PTB. Nog een verschil: Magnette heeft een regionale reflex die Di Rupo helemaal vreemd was. Als premier verscheen Di Rupo nooit zonder een pin met de Belgische driekleur op zijn revers.’
Magnette heeft de reputatie flamboyanter te zijn dan zijn immer behoedzame voorganger. Di Rupo dreef tijdens formatiebesprekingen menig onderhandelaar tot wanhoop met met zijn besluiteloosheid. Maar die eigenschap neemt niets weg van zijn historische betekenis, zegt Brabant. ‘In mijn ogen is Di Rupo samen met Bart De Wever de belangrijkste politicus van het post-Dehaene-tijdperk. In zijn twintig jaar als numero uno is de PS onafgebroken aan de macht gebleven in Wallonië en Brussel.’
De laatste jaren zag Di Rupo zijn door schandalen geplaagde partij electoraal achteruitgaan. Na 26 mei bleef ze nipt de grootste met een historisch lage score. ‘Dat klopt’, zegt Brabant, ‘maar in landen zoals Frankrijk of Italië zouden socialisten een arm of een been geven voor zo’n uitslag. Twintig jaar onafgebroken regeren en de grootste blijven: il faut le faire.’
