Het is van een bittere ironie: een hulpverlener die om het leven komt door de man die hij wou helpen. Tot op het einde bleef Erik Boone de mens zien achter de regels.
Witte ballonnen gingen de lucht in, er waren witte rozen, er was zelfs een teddybeer met een rood hart. Honderden collega’s kwamen die namiddag in augustus bijeen om afscheid te nemen van OCMW-medewerker Erik Boone. Een man die, zo vertelt zijn moeder aan Knack, met mensen wou werken. Dat ging een leven lang goed. Tot het helemaal fout ging, ergens tussen de Gentse binnenstad en Zwijnaarde.
Vijf dagen voor de herdenking werd Erik Boone met messteken om het leven gebracht toen hij op huisbezoek ging bij een 38-jarige man. Boone was al vaker bij de Syriër langs geweest, zonder noemenswaardige problemen. Maar op 13 augustus zou hij het appartement niet meer levend verlaten. In een troosteloze grijze blok beton kwam hij om het leven, in de woning van Anasse S. Naar verluidt is Anasse S. een voormalige soldaat van het Syrische leger. Hij deserteerde bij het begin van de oorlog, en belandde via Turkije uiteindelijk in de sociale woonwijk Nieuw Gent.
Bittere ironie
De ouders, vrienden en collega’s van Erik Boone vragen zich nog altijd af wat de moordenaar bezielde. Volgens krantenberichten zou Anasse S. tegen zijn broer gezegd hebben dat hij dacht dat Boone hem wou vermoorden. In elk geval kampte Anasse S. met zware psychische problemen. Zat de moordenaar van Erik Boone in een psychose?
Het zou best kunnen dat ook het gerechtelijk onderzoek daarover geen duidelijkheid zal brengen. Dat maakt de tragedie niet minder groot. Het is van een bittere ironie: een hulpverlener die om het leven komt door de man die hij wou helpen. Zijn collega’s bleven die bewolkte namiddag in augustus achter met vragen, met onbegrip, met angst. Maar ook met dankbaarheid: ‘Erik, je bent voor altijd een van ons.’
‘Een van ons’
Dat is een zinnetje dat vervliegt. Een cynische lezer zou het een platitude noemen, een boodschap van nabestaanden in de emotie van het moment. Met dat woord ‘altijd’ dat na een overlijden kruipt waar het niet gaan kan, omdat woorden tekortschieten, zoals dat dan heet. Wat betekent dat zelfs: voor altijd ‘een van ons’ zijn?
Maar cynisme is soms een excuus voor onoplettendheid, een gebrek aan zorgvuldigheid. Eigenlijk drukken die woorden heel precies uit wat OCMW-medewerkers als Erik Boone doen. Hij was een van die duizenden mensen die de pechvogels, de verschoppelingen en de misfits van de samenleving proberen op te vangen. Het is daarvoor dat ze elke dag opstaan: om ervoor te zorgen dat anderen ‘een van ons’ blijven.
Hij was een van die duizenden mensen die de pechvogels, de verschoppelingen en de misfits van de samenleving proberen op te vangen
Vreemdelingen
Ooit was dat een vanzelfsprekende boodschap, vandaag ligt die stevig onder vuur. Zeker als het over vreemdelingen, over migranten of over asielzoekers gaat, ligt het vandaag niet voor de hand om ‘hen’ als ‘een van ons’ te zien. Wie al jaren waarschuwt voor de gevaren van migratie uit conflictgebieden zal in de dood van Erik Boone meer munitie vinden.
Maar dat is duidelijk niet de manier waarop de OCMW-medewerker er zelf naar keek. Boone wou zelf in Nieuw Gent gaan werken, en hij wist heel goed met wie hij dan te maken zou krijgen, al zijn er ook meer dan genoeg ‘autochtone’ Vlamingen die bij het OCMW belanden. Het heftige debat over sociale voordelen voor migranten is legitiem, zeker nu het land stevig moet besparen. Maar Erik Boone bleef de mens zien achter de regels, het hulpbehoevende individu in de migratiegolf.
Assistent
Onder meer door de beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd – een maatregel van de regering-De Wever – is de verwachting dat de OCMW’s het vanaf volgende maand nog zwaarder gaan krijgen dan nu al het geval is. De Wetstraat is zich van het probleem bewust en pompt extra geld naar de lokale afdelingen, maar het is zeer de vraag of dat voldoende zal zijn. De OCMW’s moeten nu al hemel en aarde bewegen om maatschappelijk assistenten te vinden.
Als de redactie van Knack dit jaar voor Erik Boone kiest als Mens van het Jaar, dan is dat nadrukkelijk niet omdat hij een slachtoffer is. Maar wel omdat hij een van de vele duizenden landgenoten is die zich elke dag inzetten om de boel bijeen te houden.
‘Bedankt om onze assistent te zijn’, schreef een van zijn cliënten in het rouwregister. Die ‘onze’ kan slaan op de mensen van het OCMW in Nieuw Gent. Maar eigenlijk was Erik Boone een assistent van heel het land. ‘Maatschappelijk assistent’: het oude begrip zegt het helemaal.
