Schrijver Elisabeth Lucie Baeten: ‘Aanrakingen die niet tot seks leiden, worden onderschat’

Elisabeth Baeten Lucie is schrijver en scenarist. Zopas verscheen En ze leefden nog, een eigentijds sprookjesboek voor kinderen. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 14 minuten en 56 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Jammer genoeg is het moeilijk kiezen: de kinderopvangcrisis, de asielcrisis, de abortusban in de Verenigde Staten, de protesten in Iran.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Elk mens als een volwaardig mens behandelen, lijkt me alvast geen slecht idee.

Wat is uw grootste prestatie?

Enkele jaren geleden ben ik vrijwillig gestopt met een job die veel voordelen had en die ik nog lang had kunnen uitoefenen. Ik ben toen begonnen als zelfstandig schrijver en scenarist, met een duidelijk idee van wat ik wilde. En dat lijkt toch te lukken.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat ik vaak niet heb gezegd wat ik voelde of wilde zeggen. En omdat ik nog steeds vastzit in een niet-confrontatiestijl, heb ik ook nu geen zin om dingen op te rakelen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Tot een paar jaar geleden was ik ervan overtuigd dat ik een tijdje in New York wilde wonen – héél origineel voor een scenarist. Ooit komt het er misschien nog van.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Als negenjarige bracht ik een zomernacht door op de trampoline in de tuin van mijn vader, samen met mijn nichtje. We sprongen tot we in slaap vielen en werden wakker van de zon en onze slaapzakken die nat waren van de dauw.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik ben al vijftien jaar vegetariër en ik probeer zo weinig mogelijk nieuwe kleren te kopen.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Onlangs vroeg iemand – heel oprecht – of ik naast influencer nog een andere job had. Erg pijnlijk.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Elke dag. We hebben twee poezen uit het asiel die al tien jaar bij ons wonen. Ze hebben allebei maar één oog.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Ik heb vooral grammaticale spijt: een verkeerde zinsconstructie kan ’s nachts als een zweetaanval terugkeren.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Ik probeer niet te hard na te denken over hoe alles de verkeerde kant opgaat. Al vecht ik wel voor de dingen die ik belangrijk vind. En ik zie veel anderen hetzelfde doen, wat toch geruststelt.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij…– heeft u het meest geraakt of gevormd?

Als kind deed ik niet liever dan naar De toverfluit van Mozart luisteren, met het Duitse tekstboekje in mijn handen. Ooit deed ik dat zelfs toen een vriendinnetje kwam spelen en het me wat te druk werd: even tien minuten in de zetel met Die Zauberflöte. Op sociale events speelt die behoefte nog geregeld op.

Waarover zou u meer willen weten?

Over hetzelfde als toen ik destijds een studie koos: Engelse literatuur. Ik zou die vakken nog eens opnieuw willen volgen.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Ik kan niet nee zeggen. We hebben dus wel een domiciliëring of vier, vijf.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Dat niet iedereen ze op dezelfde manier uit.

Vindt u seks overschat?

Zeker niet. Maar aanrakingen die níét tot seks leiden, worden wel onderschat.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Beiden enkele weken. Met mijn mama videochat ik drie à vier keer per week.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik wou dat ik kon zeggen: gemberthee op een nuchtere maag. Maar omdat mijn gezondheid niet optimaal is, moet ik helaas veel meer geld en tijd investeren in medicatie en doktersbezoeken.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Het lijkt me raar om vanuit mijn semiwarme woonkamer te antwoorden op zo’n vraag.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat ik niet mijn gedachten ben en dat alles in golven komt.