Maud Boey (27) strijdt voor seksuele en reproductieve gezondheid en rechten

‘Seksuele en reproductieve rechten zijn even belangrijk als het recht op onderwijs of wonen’, zegt politicoloog Maud Boey. Onder de werkuren is Boey campagnecoördinator bij de Liga voor Mensenrechten, in haar vrije tijd zet ze zich in voor de strijd voor seksuele en reproductieve gezondheid, onder andere als bestuurslid bij Sensoa. ‘Pas als die zijn ingevuld, kun je als burger op een volwaardige manier deelnemen aan de samenleving.’

‘Seksuele en reproductieve rechten gaan bijvoorbeeld over seksuele ervaringen, gezinsplanning, zwangerschap, anticonceptie en abortus, en dat mensen daaromtrent autonome keuzes in moeten kunnen maken zonder dat de staat erin tussenkomt’, aldus Boey. ‘Omdat het recht op gezondheid een mensenrecht is, moet dat gegarandeerd worden door de overheid.’

In verschillende delen van de wereld staan die rechten onder druk. Hoe staat het ermee in België?

Maud Boey: Hier lijken we gelukkig te beseffen dat die rechten belangrijk zijn. In De Canon van Vlaanderen wordt bijvoorbeeld uitgepakt met de pil en wat die betekend heeft voor de maatschappelijke emancipatie van de vrouw. Tegelijk merk ik dat seksuele en reproductieve rechten als pasmunt gebruikt worden voor andere zaken, en dat ze de inzet zijn van politieke spelletjes. Gelukkig niet op de schaal waarop dat nu in de Verenigde Staten gebeurt – al klinkt ook hier soms een conservatief discours dat me zorgen baart.

Hoe bent u daarin gerold?

Boey: Dat is toevallig gebeurd. Toen ik nog studeerde heb ik handtekeningen verzameld voor een campagne tegen seksueel geweld van Amnesty International. Dat was de eerste keer dat ik voelde dat je als burger voor verandering kunt zorgen. Daarna heb ik bij deMens.nu meegewerkt aan het lobbytraject voor de decriminalisering van sekswerk. Toen dat erdoor kwam, besefte ik dat ik echt kon bijdragen aan de maatschappij.

1/2

2/2

1/2

2/2

Wat hebt u daaruit geleerd?

Boey: Vaak wordt de politiek gezien als het speelveld voor de lucky few. Door mijn ervaringen heb ik gemerkt dat de afstand tussen burgers en politici niet onoverkomelijk is. Ook als burger kun je wegen op het publieke debat, zolang je van je laat horen. Daarom: schrijf opiniestukken, protesteer, mail politici en ga met hen in gesprek. We kunnen wel degelijk dingen veranderen.

Na de film, de vrouwenrechten? ‘Barbie, neem het alsjeblieft over’