‘Altijd weer die labels – kansarm, probleemwijk, achterstand – je zou voor minder rebelleren’

‘Achterstandswijk’. Onlangs waaide het woord nog eens in mijn gezicht. Borgerhout, dat bruisende, weliswaar veelbesproken district waar ik woon, is een ‘achterstandswijk’. Kiel, Linkeroever, Rozemaai, Luchtbal, maar ook wijken als de Brugse Poort, Kuregem, Winterslag, Laag-Molenbeek: allemaal ‘achterstandswijken’. Ik heb het voor de zekerheid nog eens gegoogeld. ‘Een probleemwijk of achterstandswijk is een wijk met diverse infrastructurele en maatschappelijke tekortkomingen.’

Je kunt er natuurlijk niet omheen dat de werkloosheidcijfers in zulke wijken vaak boven het gemiddelde liggen, dat er een disproportionele groep leerlingen zonder diploma van school gaat, en ja, dat de overlast en criminaliteit er welig tieren. Wie de dingen bij hun naam wil noemen, stelt ook vast dat er heel wat biculturele gezinnen wonen – wat voor alle duidelijkheid geen probleem is. Maar waar je zelden iets over hoort, is dat er naast al die maatschappelijke problemen ook heel wat talent in die wijken te vinden is: zo’n jonge bevolking, zo veel potentieel.

Net daarom is het onrechtvaardig dat de samenleving de (jonge) inwoners van zo’n wijk stiefmoederlijk behandelt. Altijd weer die labels – kansarm, probleemwijk, achterstand – je zou voor minder rebelleren. Door die buurten telkens weer ongewild in de rol van slachtoffer te duwen, help je de inwoners geen meter vooruit.

Elke achterstandswijk is een kansenwijk. Kansen voor mensen met het talent om tegen de stroom in te zwemmen. Om het hoofd boven water te houden. Om zich millimeter per millimeter op te werken. Zelfs met het gewicht van zo’n label op hun schouders.

Op de website van de stad Antwerpen lees ik dat een voornaamswijziging zowat 50 euro kost. Als dat de prijs is om de kansenwijk nieuw leven in te blazen, ben ik meer dan bereid hem te betalen. Een nieuw imago lost niet alles op. Maar uit ‘kansenwijk’ spreekt meer geloof in het potentieel dan uit ‘tekortkoming’, toch?