Actrice Natali Broods: ‘Ik wil andere mensen en werelden blijven ontdekken’
Natali Broods is actrice. Ze speelt de hoofdrol in Déja Vu, elke donderdag op Play4.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
De documentaire The Last Days of Mariupol maakte me verschrikkelijk kwaad. Net als de afschuwelijke toestand in Iran, waar bepaalde mensen – veelal mannen – vinden dat hun eigen persoontje zo veel belangrijker is dan wat een massa mensen wil.
Wat is uw grootste prestatie?
Kinderen krijgen. Het lijkt wel sciencefiction dat er plots een kind – of een tweeling, in mijn geval – in je buik groeit. Ik had een complexe zwangerschap en een vroeggeboorte, dus ik ben dankbaar dat mijn vriend en ik daar samen doorheen zijn geraakt.
Wat is uw grootste mislukking?
Mijn inefficiëntie. Ik krijg niets gepland en ben altijd met verschillende dingen tegelijk bezig. Het vermoeden dat ik ADD heb, wordt dus steeds groter, het kan bijna niet anders.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Elke winter. Als de zon schijnt, leef ik op. Ik ben ook een van de weinige mensen die niet klagen als het 35 graden is, al verontrust de klimaatopwarming me natuurlijk wel.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Aan de vakanties van mijn kindertijd. We gingen altijd op vakantie met vrienden van mijn ouders, die ook twee kinderen hadden. Wij waren met twee zussen, zij met twee broers. Mijn allereerste herinnering stamt uit zo’n vakantie, in een buggy in Pompeï.
Mensen vergeten hoe moedig vluchten kan zijn. Stap maar eens met je kind in zo’n gammel bootje.
Doet u iets bijzonders voor het milieu?
Een confronterende vraag. Maar ik recycleer wel op het dwangmatige af.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Dat lees ik niet. Al vermoed ik dat het wel meevalt, aangezien ik vaak lange tijd van de televisie verdwijn. Al wil ik daarmee natuurlijk geen vloek over mezelf uitroepen.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Met onze kat voer ik lange gesprekken over politiek, als we samen tv kijken. Het is zo fijn dat ze niet terugpraat.
Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?
Het zijn vreemde, polariserende tijden. Maar hoe meer we doemdenken, hoe minder we eraan doen.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
De voorstelling Her Body Doesn’t Fit Her Soul van Wim Vandekeybus, die we met school zagen. Dat zoiets óók bestond… een ongelofelijke schoonheid, ruwheid en energie.
Waarover zou u meer willen weten?
Over de levens van andere mensen. Het is fijn om in de kunstwereld gelijkgestemde zielen tegen te komen, maar ik wil ook andere mensen en werelden blijven ontdekken.
Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?
Enkele honderden euro’s.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
De liefde op zich mag niet moeilijk zijn.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Ik probeer te sporten en gezond te eten, maar het kan allemaal meer en beter. Pilates vind ik wel een openbaring: de reformer ziet eruit als een marteltuig, maar nadien voel je tenminste dat je gesport hebt.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Ik denk het wel. Mensen vergeten hoe moedig vluchten kan zijn. Stap maar eens met je kind in zo’n gammel bootje.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat veel dingen veel nuance in zich dragen. Dat is moeilijk, want soms is het gewoon lekker om zwart-wit te denken. Maar ook dat er zo veel plezier in dit leven schuilt.
