‘Leven in lockdown is leven als een boomer’

‘Er is iets fundamenteels ten goede veranderd in mijn leven: ik ben beginnen te koken’, schrijft columnist Peter Casteels.

Ik kan me niet meer herinneren hoe vaak ik in het voorjaar heb gezegd zo ontzettend blij te zijn dat de lockdown in de lente viel en niet in de herfst. Een halfjaar geleden hadden we tenminste nog de zomer om naar uit te kijken, dezer weken wordt het elke dag weer wat donkerder en killer dan de dag ervoor. Maar ik was verkeerd: ook het leven tijdens de herfstlockdown bevalt mij zeer. Die donkerte en die kilte maken ook helemaal niets uit, want we moeten toch weer binnen blijven. Er is bovendien iets fundamenteels ten goede veranderd in mijn leven.

Ik ben beginnen te koken.

De voorbije anderhalve maand heb ik al meer voor mezelf gekookt dan tijdens de rest van mijn hele leven. Het is ondertussen zo’n gewoonte geworden dat ik niet meer weet hoe ik het voorjaar ben doorgekomen, toen de restaurants en ook de kantine van Roularta gesloten waren. Wat heb ik in hemelsnaam in die maanden, en eigenlijk ook in de jaren ervoor, gegeten? Ik weet alleen dat ik Albert Heijn heel erg dankbaar ben – ook al kan ik niet meer precies zeggen waarvoor.

Uiteraard kwam de oplossing van een app. Ik hoef maar enkele maaltijden aan te vinken, en de gegevens van mijn Visa-kaart door te sturen, en alle ingrediënten worden samen met de recepten aan huis geleverd. (Voorlopig hou ik die recepten nog allemaal bij, en soms blader ik erdoor alsof het oude schoolrapporten zijn.) Het heeft mijn moeder meer dan twee jaar gekost om mij te overtuigen van die app, want ik dacht altijd dat zoiets alleen voor babyboomers was. Laat 2020 nu het jaar zijn waarin iedereen die erin slaagde zijn job te behouden een boomer werd.

Terwijl ik in het voorjaar uitkeek naar een avondwandelingetje naar de Schelde, heb ik nu voor de middag meestal het recept al eens doorgelezen en verheug ik me op dit dagelijkse ritueel. Zelfs voor een dilettant als ik valt het op hoe gemakkelijk het allemaal gaat. Eén keer hebben al vier potten tegelijkertijd op mijn vuur gestaan, en bleef ik daar gewoon heel koelbloedig bij. Alleen een curry is eens helemaal weggekookt zonder dat ik iets in de gaten had. De kans dat ik snel ontaard in zo’n man die graag uitpakt voor een gezelschap van vrienden met z’n verfijnde kooktechnieken en exotische ingrediënten is gelukkig ook heel klein. Voorlopig komt hier zelfs geen knuffelcontact over de vloer, dus kan ik alleen maar hopen dat ik tegen kerst en oudejaar een enigszins feestelijke maaltijd voor mezelf op tafel kan zetten.