Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Mondmaskercondens. Dat we de confrontatie met de teleurstellende geur van onze eigen adem zouden moeten aangaan, werd al snel na de introductie van mondmaskers duidelijk. Maar dat we diezelfde adem in gecondenseerde vorm terug in ons gezicht geworpen zouden krijgen, was een verrassing waar niemand op zat te wachten. Helemaal triest wordt het voor volhardende lippenstiftdragers. Want in de poel van koolstofdioxide, speeksel en wanhoop die de binnenkant van je masker geworden is, wordt zelfs de matste lippenstift niet meer gestopt wanneer die een reisje langs de volledige onderkant van je gezicht wil maken. Je verliet het huis als Jackie O. – maar tegen dat je aan je tafeltje op restaurant je masker weer mag uitdoen, bevind je je eerder aan het The Joker-eind van het lippenstiftspectrum.
– Bubbelwaardig. Tot nu toe verdeelde je de mensen die je kent onder in kennissen, vrienden, buren-waar-je-van-een-afstand-naar-knikt-in-de-hoop-dat-ze-geen-gesprek-willen-aangaan, goeie vrienden en beste vrienden, maar sinds covid-19 bestaat er ook een nieuwe laag: bubbelwaardige vrienden. Niet noodzakelijk de interessantste mensen ter wereld, maar wel de meest logische keuze. Tuurlijk, Bob zaagt de hele tijd over het nakende faillissement van zijn horecazaak (blablabla, zaagzaagzaag, haha, Bob toch), maar hij heeft nu wel heel veel slecht wordende dranken op overschot die hij waarschijnlijk sneller zal schenken aan een persoon die constant naast hem zit. En wat dan met Lisa, je allerbeste vriendin sinds jullie elkaar ontmoetten in de tekenles in 1996? Oké, je vindt niemand leuker, maar ze woont ver weg, heeft luide kinderen, en haar huis ruikt naar soep: niet bubbelwaardig.
– Pollenexcuus. Voor 2020 stelde niemand zich vragen bij je waterige ogen en loopneus (meer nog: ze vonden het aanstellerij) maar de tijden zijn veranderd. Nu moet je bij elke nies en snuf gebruik maken van je pollenexcuus. Bevinden je symptomen zich eerder in de hoestregio, dan kun je een kriebelverklaring aanwenden. Je hoest de longen uit je lijf, kunt niet meer ademen, je gezicht wordt blauw en je kunt geen woord meer uitbrengen, maar geen zorgen, mensen! ’t Is maar een kriebel.
– Aankomstgêne. Het gevoel dat je krijgt vlak na aankomst op een sociale situatie, wanneer je normaal mensen begroet met een kus of een hand, en nu van een afstand die bijlange niet ver genoeg is om te zwaaien toch beslist om te zwaaien. Gênant.
– Alcoholverslaving. Je vrienden, je familie, je collega’s: ze zijn het beu. Je doet het op elk moment van de dag, waar je ook bent, sans gêne. Altijd maar die flessen. Kleintjes in je zakken, grote op je bureau, bijvulbidons in bulk aangekocht op AliExpress op de keukentafel, en je dochter zag je op een dieptepunt zelfs een wodkafles gebruiken. Je verslaving aan ontsmettingsalcohol doet mensen pijn, Eric, en je moet ermee ophouden voor je iedereen in je omgeving en de bovenste laag van je huid voor altijd kwijt bent.
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
