Door de wijk dolen, een kamp maken in een hoge boom, tennissen in het midden van de straat. Nogal wat kinderen mogen dat niet meer. Veel te link en ontzettend vervelend voor de buren. ‘We lijken te vergeten dat kinderen geen volwassenen zijn die een beetje kort zijn uitgevallen’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman ‘Zelfs tijdens de zomermaanden moeten ze zich de hele tijd voorbeeldig gedragen.’
Vroeger leek de zomervakantie eindeloos te duren. Als kind, bedoel ik. Je maakte een kamp in de tuin, speelde op straat met de buurkinderen, organiseerde badmintontornooien op het plein. Hadden je ouders vrij, dan ging je een weekje met ze op vakantie. Anders was je bij oma en opa, bij een tante of een buurvrouw. Veel omkijken hadden ze niet naar je, want je had elke dag wel wilde plannen. En dat mocht ook. Strepen krijten op het asfalt om een voetbalterrein af te bakenen, rolschaatsend de buurt verkennen, met Tupperwares vol proviand en een transistorradio in een tentje kruipen of de hele middag lang dansjes verzinnen op hits uit de top-30. Alles mocht, zolang we maar niet de hele tijd binnen zaten. Zonde van het mooie weer.
Dat er bij al die activiteiten luid werd geroepen, gezongen en gegild, leek niemand te deren. En dat we ons meestal ontiegelijk vuil maakten ook al niet. Eén keer maar floot mijn moeder me onverbiddelijk terug: toen ik met kinderen uit de straat rommeltjes van op zolder aan de buren had gesleten. Voor harde cash. Zonder pardon moest ik al het geld terugbrengen, met gestamelde excuses.
Beeld ik het me allemaal in en heb ik alleen maar een aanval van jeugdnostalgie? Misschien, maar er is toch ook echt iets aan de hand. Er mag eenvoudigweg steeds minder. Kinderen die de buurt bij elkaar gillen als ze elkaar natspatten in het opblaaszwembadje of buitelingen maken op de trampoline? Binnen het half uur heb je een paar misnoegde buren aan de deur. Laat staan dat nog gepikt zou worden dat ze drie tuinen verder kunnen meegenieten van de laatste hits van Ed Sheeran of Adèle. Op straat voetballen of tennissen is dan weer te riskant voor de ramen van de buren en bij het skeeleren kunnen kleuters of bejaarden worden neergemaaid. Wanneer zijn kinderen in godsnaam overlast geworden?
Niet dat dat de enige reden is waarom er tegenwoordig zo weinig kan. Veel ouders zien ook graag dat hun kinderen elk uur van de dag en elke dag van de vakantie constructief invullen. Dus sturen ze hen week na week naar peperdure, maar hoogst verantwoorde sport- of taalkampen. Dan is de kans meteen ook kleiner dat hen iets ergs overkomt. Want stel dat ze in de gracht sukkelen als ze dikkopjes willen vangen? En wat als ze uit hun geïmproviseerde boomhut tuimelen of door een vieze oude man worden meegelokt? Helemaal onterecht is die vrees natuurlijk niet, maar wel behoorlijk overtrokken. ‘Ik zeg mijn zoon altijd dat ik wil dat hij buiten is, beweegt, speelt’, vertrouwde een kennis me onlangs toe. ‘Maar stiekem ben ik veel geruster als hij gewoon binnen zit te gamen, Netflix kijkt of met zijn vrienden chat. Dan weet ik tenminste waar hij is.’
En laat dat nu net zijn wat kinderen niet leuk vinden: dat ma en pa elke seconde van de dag precies weten waar ze zijn. Liever hebben ze het gevoel even helemaal in hun eigen wereld te kunnen verdwijnen, diep verscholen in hun lappenkamp of met de fiets crossend door een duister steegje. Tegenwoordig kunnen ze dat hoogstens nog in de zomermaanden. Tijdens het schooljaar is er huiswerk, de tekenacademie, de muziekschool, voetbaltraining, balletles. En daar worden ze dan in de auto heen gebracht. Geen wonder dat ze in de zomer wel eens willen verdwalen, urenlang alleen maar gieren van het lachen of in het gras rollen tot het groen zo diep in hun kleren zit ingebakken dat het er nooit meer kan worden uitgewassen. Mogen ze zich alsjeblief even wat minder verantwoord gedragen? Uiteindelijk zijn het kinderen, en geen volwassenen die een beetje kort zijn uitgevallen, zoals we steeds vaker lijken te denken.
Weet u waarover Ann Peuteman zou moeten schrijven? Stuur uw voorstel dan naar schrijfdaareensietsover@knack.be en misschien leest u er volgende week op deze plek wel een column over.
De hele zomer lang schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman úw verontwaardiging, woede of vervoering neer. Deze week kwam de inspiratie van Helga Delclef.
Beste Ann,
Gisteren, op wandel met mijn hond, dacht ik aan mijn jeugdjaren. Hoe zalig was dat niet: lopen en staan waar je wou, spelen waar je maar kon, boshutten (ondergronds) en boomhutten bouwen. Wij leefden gewoon buiten. In dit seizoen gingen we bijvoorbeeld bosbessen plukken.
Gisteren vroeg ik me af: zijn we met zoveel meer, dat de ruimte te beperkt is geworden? Waarom zijn er nu zoveel regels? Ik probeer alles te begrijpen, maar toch. Na al die overpeinzingen kwam ik tot de conclusie: de wereld is veranderd, de ouders zijn niet meer zoals vroeger. Het is een andere generatie. De kinderen moeten zoveel mogelijk doen: ze gaan naar de muziekschool, taekwondo, karate, ballet, zwemles, volleybal, basketbal,… Het is te veel volgens mij. Laat kinderen kinderen zijn. En ik aan de ouders wil ik zeggen: maak jullie dromen niet waar door middel van je kinderen!
Vriendelijke groeten,
Helga
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier