‘Kinderen moeten beschermd worden en mogen niet terug gestuurd worden naar een land dat ze niet kennen’

Advocaat Kati Verstrepen vraagt aandacht voor de situatie van een Albanees gezin dat op het punt staat om op het vliegtuig gezet te worden richting Albanië. ‘Is dat een maatregel die het belang van de kinderen als eerste overweging neemt, zoals het Kinderrechtenverdrag eist?’

Op 11 januari werd het gezin Kadrija in alle vroegte thuis opgepakt en overgebracht naar een terugkeerwoning met de bedoeling hen zo snel mogelijk terug te sturen naar Albanië. Het gezin woont al zeven jaar in België en de kinderen zijn 11, 9 en 3 jaar oud.

De verontwaardiging over deze actie van de Federale Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) is groot. Iedereen weet dat het gezin geen verblijfsvergunning heeft voor België, maar niemand begrijpt waarom het die niet krijgt.

Beide ouders kunnen vast aan de slag in lokale handelszaken van zodra ze een verblijfsvergunning hebben. Geen van beiden heeft ooit een strafbaar feit gepleegd en ze worden op handen gedragen door hun vrienden, buren en kennissen. De kinderen gaan hier naar school sinds ze 3 zijn, onder elkaar spreken ze Nederlands en ’s zondags gaan ze naar de plaatselijke jeugdbeweging.

Van zodra de school weet kreeg van de opsluiting in de terugkeerwoning, op 70 km van het huis waar de familie woont, werden de handen in elkaar geslagen. Schooldirectie, leerkrachten, bevriende ouders en plaatselijke handelaars verenigden zich en zetten een pendeldienst op. Sindsdien worden de kinderen elke dag in alle vroegte door één van de vrijwilligers opgehaald in de terugkeerwoning en naar school gebracht. ’s Avonds ontfermt iemand anders zich over hen om ze terug te brengen.

Omdat een verblijf in zo’n terugkeerwoning echt geen pretje is, werden in de krokusvakantie allerlei activiteiten georganiseerd voor de kinderen. Jammer genoeg kunnen die activiteiten niet garanderen dat de kinderen geen psychologische trauma’s zullen overhouden aan hun gedwongen verblijf in deze woning.

Toen het de moeder allemaal een beetje te veel werd en een opname in het ziekenhuis noodzakelijk bleek, werd ook een beurtrol georganiseerd om haar op te monteren tijdens de bezoekuren.

Geschrokken door de actie van DVZ stelde de voltallige gemeenteraad van de stad Oudenaarde een brief op waarin ze hun vragen bij deze gang van zaken uitten en pleitten voor een oplossing.

Gesteund door motivatiebrieven van de Kinderrechtencommissaris, het Kinderrechtenplatform, het Katholiek Onderwijs Vlaanderen en vele, vele andere organisaties diende de raadsman van het gezin een verzoek tot regularisatie van het verblijf in om humanitaire redenen. Uitgaande van de rechten van de drie kinderen werd gevraagd om dit gezin een tijdelijke verblijfsvergunning te geven zodat ze de kans krijgen om aan te tonen dat ze effectief zullen werken en bijdragen aan de economie en de sociale zekerheid. De aanvraag werd afgewezen. DVZ beschikt hier over een ruime beoordelingsvrijheid (‘discretionaire bevoegdheid’). Dit ontslaat DVZ echter niet van de verplichting om de kinderrechten te respecteren en rekening te houden met het belang van het kind.

Een beroep tegen deze beslissing werd ingediend bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Dit beroep werkt niet schorsend: het kan niet vermijden dat het gezin eerstdaags op het vliegtuig gezet wordt richting Albanië. Het is dus onduidelijk hoe het verder zal aflopen voor dit gezin.

Dat het er niet goed uitziet is zeker. Als de Dienst Vreemdelingenzaken geen bereidheid toont om het dossier te herbekijken en de betrokkenen te horen, moet dit gezin terug naar Albanië. Een land dat de drie kinderen niet kennen, waar ze geen huis hebben, geen familie of vrienden hebben, waar hun ouders geen werk hebben, waar ze niet zullen kunnen volgen op school omdat ze nooit Albanees leerden schrijven of lezen, waar niets op hen wacht. Is dat een maatregel die het belang van de kinderen als eerste overweging neemt, zoals het Kinderrechtenverdrag eist?

Streng maar rechtvaardig?

Het migratiebeleid, zo staat het in het regeerakkoord, wil streng zijn, maar ook rechtvaardig. En humaan en redelijk voegen wij eraan toe. Daarom moet dringend werk gemaakt worden van een beleid dat rekening houdt met de rechten en de belangen van de kinderen in dit soort zaken. Zij hebben hier niet voor gekozen, zij mogen niet de dupe worden van beslissingen van hun ouders die al te gemakkelijk als ‘domme’ beslissingen worden afgedaan. Het beleid moet ook rechtvaardig zijn en dus voorzien in een gelijke behandeling.

Het kan niet zijn dat het verblijf van het ene gezin wel en het andere niet wordt geregulariseerd, wanneer deze gezinnen zich in een gelijkaardige situatie bevinden. Het beleid moet ook redelijk zijn. Wij hebben als Vlaamse Gemeenschap geïnvesteerd in het basisrecht op onderwijs en we kiezen daarvoor, omdat het voor de ontwikkeling van kinderen zo belangrijk is dat ze hun schoolloopbaan kunnen voltooien. Stoer politiek spierballengerol helpt hun ontwikkeling niet.

Kinderen moeten beschermd worden en mogen niet terug gestuurd worden naar een land dat ze niet kennen.

Eddy De Pandelaere, Katrien Desmet, Kati Verstrepen, Patrick Derde, Paul Brusselman, Ine Lanckriet, Saskia Van Nieuwenhove, Benoit Dhondt, Carolien Pattyn, Bobber Loos, Gerda Bruneel, Katrin Verhaegen, Tjhoi Ng Sauw, Ellen Desmet, Wout Van Doren, Jan De Volder, Didier Vanderslycke, Stefaan Vercamer, Valerie Huyge, Jana Schellemans, Caroline Vandriessche, Tim Scheyving, Marc Van Huffel, Anissa Boujdani, Annemie Byttebier, Jean-Pierre Jacques, Vincent Hauquier, Mathieu Lys, Ronald Fonteyn, Sylvie Micholt en Maude Mostaert.