Karl Vannieuwkerke: ‘Een verademing om niet constant met nieuws bezig te moeten zijn’

Karl Vannieuwkerke is sportjournalist. In juli presenteert hij Vive la vie! op Eén. Maar hoe is hij als mens? Om deze 19 vragen te beantwoorden, had hij 14 minuten en 50 seconden nodig.

Hoe gaat het met u?

Heel goed. Ik ben natuurlijk wat opdrachten kwijt omdat de voetbalcompetitie volledig heeft stilgelegen. Maar dat was tegelijk een bevrijding: voor het eerst in 20 jaar níét meteen drie kranten en tien websites doornemen bij het ontbijt.

Met wie hebt u de voorbije 24 uur fysiek contact gehad?

Met mijn drie kinderen en mijn lief.

Maakt het coronavirus u bang?

Nee. In het begin wel even, zeker omdat mijn mama in het ziekenhuis werd opgenomen en daar een dubbele longontsteking kreeg – achteraf zou ze ook positief testen op corona.

Hebt u het gevoel dat we ons in een oorlogssituatie bevinden?

Dat vind ik toch een heel zwaar woord.

Kent u iemand die besmet is met het virus?

Mijn moeder dus. En een oud-leerkracht van het college in Ieper die me altijd mee naar zijn huis nam na school, zodat mijn moeder me daar kon ophalen. De man was 82 en is gestorven door corona. Heel droef.

Hoe gaan uw kinderen om met deze crisis?

De kleinste vond het vooral fijn om zo veel bij ons te zijn. De oudsten zitten in het derde en vijfde jaar van de middelbare school. Zij gaan er goed mee om: ze studeren genoeg, komen veel buiten en hebben volop virtueel contact met hun vrienden.

Welke tv-series raadt u aan om de dag mee door te komen?

Sporza Retro, natuurlijk. Maar zelf heb ik weinig tvgekeken. Alleen Bodyguard op Netflix. We zijn ook nog eens begonnen aan La casa de papel én hebben opnieuw afgehaakt, wegens te langdradig.

Welke boeken komen van pas in deze verwarrende tijden?

De krant was al een opgave, dus aan boeken ben ik helemaal niet toegekomen. Ik heb vooral veel buiten gezeten: klusjes in de weide, de dieren verzorgen. Het boerenleven.

Welke podcasts raadt u aan om de tijd te doden?

Ook hier geen tips, helaas.

Hoe houdt u uzelf fit?

Ik heb meer gesport dan in de maanden voor corona. Gefietst, vooral. En sinds een paar weken ga ik ook weer tennissen.

Bent u een winnaar, verliezer of valsspeler bij gezelschapsspellen?

Een winnaar. En ik durf ook weleens vals te spelen om mijn kinderen te pesten. Bij Monopoly wil ik altijd de bank zijn.

Durft u nog te kussen?

Met mensen die ik niet elke dag zie niet, nee. Normaal geef ik vrienden of collega’s graag kussen en knuffels, dat mis ik nu wel.

Praat u meer met uw huisdier dan vroeger?

We hebben een Italiaans windhondje, Lili. Maar daar praatten we ook voor de crisis al veel mee.

Hoe houdt u contact met uw ouders?

De eerste zes weken waren lastig, zeker toen mijn vader alleen thuis zat omdat mijn moeder in het ziekenhuis lag. We hebben toen veel gebeld en stuurden ook filmpjes via WhatsApp.

Belegt u? Zo ja: hebt u al geld gewonnen aan deze crisis?

Toen de crisis begon, had ik het plan om voor het eerst in mijn leven te beleggen. Maar het is er niet van gekomen. Als ik zie hoe de beurzen zich nu herstellen, heb ik wel spijt. Ik had steenrijk kunnen zijn.

Wat wilt u zeker doen nu de lockdown versoepeld wordt?

Ik keek er vooral naar uit om weer op café en restaurant te kunnen. Die eerste maandagmiddag ben ik meteen gaan lunchen in een nieuwe sportbar in de buurt, die normaal vlak voor de crisis geopend zou zijn.

Boezemt de toekomst u angst in?

Niet meteen. Al hoop ik dat bedrijven voortaan geen fysieke vergaderingen meer zullen inplannen voor 11 uur, om zo iets aan de files te doen.

Heeft deze crisis ook mooie kanten?

De verademing om niet constant met nieuws bezig te moeten zijn. En het dicht op elkaar leven: mijn jongste zoon is tussen zijn elfde en veertiende maand constant dichtbij geweest. Zálig.