Een jaar geleden riep het federale parlement een Mensenrechteninstituut in het leven dat nog altijd niet aan het werk is. Zo’n instituut had juist tijdens de coronacrisis een belangrijke rol kunnen spelen, schrijft Geert Hoste. ‘België heeft de voorbije maanden zonder slag of stoot de democratie ingeruild voor de virocratie.’
Op 27 april is het een jaar geleden dat in het federale parlement werd gestemd voor de oprichting van een Mensenrechteninstituut. Een verjaardag in mineur. Niet alleen om dat college er nog niet is, maar vooral omdat de overheid de voorbije maanden heel erg gesnoeid heeft in onze fundamentele rechten.
Het Mensenrechteninstituut is nog altijd niet aan het werk, omdat men nog bezig is met het samenstellen van de Raad van Bestuur. Eerst waren er onvoldoende Nederlandstalige kandidaten om als plaatsvervanger te worden aangeduid. Inmiddels is de smoes: ‘uitgesteld wegens de Covid-19-crisis’. Dat is hetzelfde als stellen: ‘we hebben nu even geen tijd om de brandweer te bellen, want het brandt’.
Juist nu was een krachtig Mensenrechteninstituut zeer nuttig geweest.
Het is jammer dat dit blijft aanslepen, want zowel bij het bedenken van coronamaatregelen als bij de exit zou een krachtig Mensenrechteninstituut zeer nuttig geweest zijn. Veel van de beperkingen die het individu werden opgelegd hebben immers betrekking op onze mensenrechten, zoals het recht op vrijheid, het recht op vereniging, het recht op privacy.
België heeft de voorbije maanden zonder slag of stoot de democratie ingeruild voor de virocratie: we worden geleid door virologen. Deze wetenschappers dringen er zelf op aan dat ze aan de macht blijven, want de eerste Covid-19-golf is nog niet voorbij en ze beloven ons in lengte van jaren nieuwe besmettingsgolven. De virusprofeten slaan ons om de oren met grafieken en cijfers, die met terugwerkende kracht worden gecorrigeerd, om vervolgens een nieuwe waarheid te verkondigen. Daarin verschillen wetenschappers niet van politici.
En dan zijn er nog de experten. Hoe we uit de wurggreep van maatregelen verlost moeten raken, wordt overgelaten aan experten. Experten, het woord alleen al. Als je ooit al had te maken met een verzekeringskwestie waar twee experten opduiken, dan weet je dat ze het nooit eens worden. En dat vooral de verzekerde zelf, u of ik, er niet beter van wordt.
Dat gezondheid en economie voorrang krijgen, is een politieke keuze. En die kan als volgt worden samengevat: er moet geld verdiend worden zodat er belastingen kunnen geïnd worden om de lonen en uitkeringen te kunnen betalen. En voor behoud van koopkracht, want er moet dringend geconsumeerd worden. Die ‘Bond Zonder Naam’-achtige slogan ‘Zorg goed voor uzelf en zorg goed voor elkaar’ is inmiddels ‘Zorg goed voor de economie’. Daarvoor moeten dan maar mensenrechten sneuvelen: het recht op gelijke behandeling zonder onderscheid van leeftijd, recht op vakantie, het recht om te gaan en te staan waar je wilt, ook naar het buitenland…
België heeft de voorbije maanden zonder slag of stoot de democratie ingeruild voor de virocratie.
Om de maatregelen te verantwoorden, gebruiken politieke leiders graag de uitdrukking: ‘het is een oorlogsituatie’. Laat ons dan toch de geschiedenis niet uit het oog verliezen. De belangrijkste les die de wereld leerde na de Eerste Wereldoorlog was dat zowel uiterst links (communisme) als uiterst rechts (fascisme) een tandje bijstaken om hun politieke modellen door te drukken en daarin slaagden. Dit leidde tot de Tweede Wereldoorlog. De belangrijkste conclusie uit die oorlog was het vastleggen van de grenzen van hoe een overheid moet omspringen met de onderdaan, in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.
Je hoort in ons land steeds meer de roep naar een sterke leider. En je hoeft geen expert te zijn om te zien dat sterke leiders nooit een feest zijn voor de mensenrechten. Voor je het weet verandert ‘blijf in je kot’ in huisarrest, wordt het verplichte mondkapje een spreekverbod en krijg je in de woonzorgcentra een glas bleekwater geserveerd. Het zal zo’n vaart niet lopen, zeg je? We mogen momenteel in Vlaanderen zelfs geen familie in ons huis ontvangen…
In de hele wereld zijn er veel sterke leiders, van China naar India, van de VS tot Hongarije, van Brazilië tot Iran. Ze ontsporen telkens weer en worden gevaarlijker dan welk virus ook. Gelukkig is daarvoor wel een krachtig vaccin voorhanden. Misschien moeten we de piste verlaten dat een leider een persoon moet zijn. Laat die sterke leider de Mensenrechten zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier