Jos Verbist speelt vaderrol in Paling: ‘Het is ontroerend én grappig. Ik hoop op veel blij volk’

'Mijn noodlot is dat ik graag speel.' © Sara De Graeve

Jos Verbist (°1952) gaf het artistieke leiderschap van Theater Antigone door aan Haider Al-Timimi en kiest nu voluit voor zijn eerste liefde: acteren. Hij speelt de vaderrol in Paling bij Theater Antigone.

‘Mijn dochter… tja. Dan denk ik dat ik haar begrijp maar dan glipt ze weer uit m’n handen. FLOEP!’, klinkt het. Zijn die woorden u op het lijf geschreven?

Jos Verbist:(lacht) Dat had gekund maar er zit geen greintje autobiografie in dit stuk. Paling is het idee van regisseur Michaël Vandewalle, en het is de laatste voorstelling die ik plande als artistiek leider van Theater Antigone. Dat project moest gedragen worden door jong talent. Dat was de afgelopen 23 jaar mijn stokpaardje, als artistiek leider van dit huis en als docent aan de opleiding dramatische kunsten in het RITCS in Brussel. Ik gaf jonge mensen kansen, hielp hen groeien. Michaël maakte al verscheidene sterke jongerenprojecten en projecten met onze wijkbewoners. Deze keer wilde hij, geïnspireerd door de tragikomische film Toni Erdmann van Maren Ade, een stuk over een vader en een dochter maken. En Stefanie Claes moest dat stuk schrijven.

Waarom Stefanie Claes?

Verbist: Samen met haar tweelingzus, Barbara, timmert zij al sinds 2010 aan een eigen taal die bol staat van de verbeelding. Stefanie schrijft, schildert en naait een verhaal. Onlangs speelde haar voorstelling Mia Kermis hier, over de jeugd van een ‘vondelingenschuifkind’. Je weet aanvankelijk niet wat je ziet – allemaal ragfijne popjes, een lamp, een beetje muziek – maar zodra je meegaat in die verbeelding ontvouwt zich een intrigerende wereld waarin ze gevoeligheden blootlegt waar we in de realiteit in een boogje omheen lopen.

De setting is eerder magisch dan realistisch.

Wat wilt u verklappen over het stuk dat ze voor jullie schreef?

Verbist: Niet veel. (grijnst) Stefanie, Joke Emmers – zij speelt de dochter – en ikzelf praatten urenlang over vaders en dochters. Uit alle gesprekken puurde Stefanie een prachtige fabel waarin een vader en dochter de confrontatie met elkaar aangaan. De oudere vader leeft al jaren in een caravan bij een meer. Daar voedde hij zijn dochter op. Alleen. Het meisje trok weg, vader bleef. Op een zeker moment houdt hij het niet meer uit. Hij gaat op zoek naar zijn dochter, die hij al een lange tijd niet meer heeft gezien. Hij vindt haar. Ze praten. En ze botsen op het geheim dat ‘moeder’ heet. Meer verklap ik niet.

U bent nauwelijks te herkennen op de scènefoto’s die op de website staan.

Verbist: We zien er nogal wit uit. Michaël koos voor de witte schmink op ons gezicht en een filmisch decor. Je zult geen caravannetje of een meertje herkennen. De setting is eerder magisch dan realistisch. Dat laat ons toe om anders te spelen, te spreken en, soms, te zingen. Zo vermijden we in al te sentimenteel vaarwater terecht te komen.

Wat wil Paling ons laten beleven?

Verbist: Het is ontroerend én grappig. Ik hoop op veel blij volk. Blij volk dat we ook doen nadenken. Een van de allermooiste zinnen uit de tekst is: ‘Een verhaal dat vervelt, is nooit uitverteld.’ Net zoals een mens vervelt en daarom nooit is uitverteld. Als artistiek leider ben ik uitverteld, maar ik hoop af en toe te mogen vervellen tot een personage. Mijn noodlot is dat ik graag speel, al ben ik wellicht niet de allerbeste speler. (lachje)

Hoe hoopt u dat Theater Antigone zal vervellen?

Verbist: Ik hoop dat er steeds meer kleur en culturen op de scène te zien zijn. Dat Haider onze werking met de jongeren, de wijkbewoners en de jonge makers voortzet. Maar daar ben ik van overtuigd. Hij zal in de luwte doen wat de overheid te weinig doet: jonge plantjes helpen groeien tot bomen van theatermakers.

Paling speelt van 15/10 tot 26/05 in Vlaanderen. Info: antigone.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content