‘Ik zou me een breuk lachen om Bart De Wever, maar de situatie is te ernstig’

Bioloog en Knack-redacteur Dirk Draulans fileert naar aanleiding van de feestdagen de politiek van historicus Bart De Wever en de zijnen.

Kerstmis is het feest van de vrede, maar niet als je van een rustig moment gebruik maken om langs wat sites te scrollen. Zo stootte ik naast de kerstboom bij mijn moeder op een verslag van ons economisch zusterblad Trends over een passage van N-VA-voorzitter Bart De Wever op een evenement van de beroepsorganisatie van de vastgoedsector. Mijn vredevol gevoel verdween ogenblikkelijk.

De titel van het stuk volstond om me in de gordijnen te jagen: Bart De Wever vindt ‘de houding van de klimaatbetogende pubers aanmatigend’. Iedereen die meent dat onze jongeren braaf op de schoolbanken moeten blijven zitten om met lede ogen toe te kijken hoe laksheid inzake de klimaatopwarming hun generatie later met enorme problemen zal opzadelen, kan op mijn gram rekenen. Ik zie Bart De Wever al met zijn ogen rollen als hij zou vernemen dat ik hem daarvoor op de korrel neem, want volwassenen die de klimaatjongeren verdedigen kunnen evenmin op zijn begrip rekenen – hij vindt het zelfs ‘onbegrijpelijk’ dat iemand zo onverantwoord kan zijn.

‘Het is de eerste generatie die denkt dat ze het niet beter zal hebben dan haar ouders’, zegt Bart De Wever over de klimaatjongeren, die hij voorts verwijt dat ‘ze de vorige generaties verwijten dat ze te weinig hebben gedaan, terwijl die net heel wat hebben opgebouwd’. Waar haalt hij dat? De meeste jongeren verwijten de vorige generaties amper iets. Ze maken zich alleen – en terecht – zorgen om de laksheid van de huidige generatie bestuurders in het omgaan met hun toekomst. Zo zie je weer hoe gemakkelijk het is jezelf iets wijs te maken om je eigen hersenspinsels geloofwaardig te maken, ook voor jezelf.

Ik zou me een breuk lachen om Bart De Wever, maar de situatie is te ernstig.

Het lijkt een patroon van de Bart De Wevers van deze wereld (inbegrepen de grote meerderheid van hun partijgenoten): ze kunnen zich niet inleven in de bekommernissen van jongeren. Ze maken zichzelf wijs dat die hun roemruchte verleden op de korrel nemen. Misschien is het typisch voor een historicus die politicus werd om verhalen over het verleden te verzinnen in plaats van naar de toekomst te kijken. Een toekomst waarover hij zichzelf niet te veel zorgen moet maken (tenzij het om verkiezingen gaat), want hij zal goed voor zichzelf gezorgd hebben en er niet meer zijn om ter verantwoording te worden geroepen als het écht mis gaat.

Je ziet vandaag overal aanwijzingen dat de jonge generatie het minder goed zal hebben dan haar voorgangers. Kijk maar naar de problemen die jonge mensen hebben om op een aanvaardbare wijze aan een aanvaardbare woning te geraken. Kijk naar beschavingsziekten en gezondheidsproblemen als gevolg van onder meer luchtvervuiling die mee gecounterd zou kunnen worden door klimaatvriendelijke maatregelen. In landen als de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk – lang toch dé modellen voor onze wereld – neemt de levensverwachting af na een eeuwenlange gestage stijging, omdat steeds meer mensen niet kunnen meegenieten van het comfort van een schare gelukkigen. Dat is de realiteit voor de klimaatpubers waar Bart De Wever zo denigrerend over doet.

Flauwe grappen

Over pubers gesproken, op de Facebookpagina van burgerdemocraat David Van Reybrouck (ik zie Bart De Wever al met zijn ogen rollen: een linkse activist) las ik een pakkende tekst van actrice Maaike Neuville (De Wever rolt opnieuw met zijn ogen: een subsidieslurpende culturo). Zij was in al haar naïviteit naar het begrotingsdebat in het Vlaams parlement gaan kijken en luisteren om te vernemen hoe het met de besparingen in haar cultuursector zou gaan.

Het werd een ontnuchterende ervaring. Ze omschreef de parlementairen als ‘kleine kinderen in een speeltuin, die voortdurend worden afgeleid en moord en brand schreeuwen telkens als er iets van hen dreigt te worden afgepakt’. De heren en dames verkozenen weigerden systematisch naar anderen te luisteren en lardeerden hun betoog geregeld met flauwe moppen over de cultuursector. Na twee uur ‘debat’ besloot minister-president Jan Jambon (N-VA) tot wat er eerder al was besloten, alsof er geen debat was geweest. Het parlement als bezigheidstherapie voor duurbetaalde acteurs.

Een schijnvertoning, stelde Maaike Neuville tot haar ontzetting vast, de duurste gesubsidieerde toneelproductie van het land. David Van Reybrouck pleitte in zijn korte analyse van haar tekst voor een nieuwe tactiek: het in al zijn belachelijkheid tonen van wat zich zo gewichtig voordoet, het zich beschaamd doen voelen van wat zich hoog waant. De parlementaire democratie ontmaskeren als het allerergste voorbeeld van slecht, maar toch ruim gesubsidieerd theater.

Klein zijn als strategie om niet groot te moeten doen. Maar wel op allerlei cenakels de Grote Jan uithangen.

Bart De Wever voerde voor zijn vrienden van de vastgoedsector ook een mooi nummertje op. Hij lanceerde de – overigens foute – stelling dat alle klimaatmaatregelen die media en academici lanceren, uitgaan van een negatief groeimodel zonder dat geweten is wat het gaat kosten. Fake News in de beste Trumpiaanse traditie. Er zijn inderdaad modellen die steunen op negatieve groei, al was het maar als denkoefening, maar er zijn er evenzeer die een circulaire economie promoten én die steunen op business as usual: groei blijven cultiveren als Heilige Graal. In die laatste aanpak gelden klimaatmaatregelen als investeringen in een duurzame toekomst.

Op de Facebookpagina van bouwmeester Leo Van Broeck (ik zie Bart De Wever met zijn ogen rollen: een cryptobelastingheffer op al wie op het platteland wil wonen) las ik een mooie quote: ‘Laten we afspreken dat we alleen nog over economische groei spreken als iedereen erop vooruitgaat’. Dat is natuurlijk de nagel op de kop. Kijk naar de gele hesjes en alle anderen die het moeilijk krijgen in ons systeem dat steeds vriendelijker wordt voor steeds minder gelukzakken. De ongelijkheid tussen arm en rijk neemt gestaag toe, ondanks het feit dat de armen nu in absolute termen wat minder arm zijn dan vroeger – iets wat de Bart De Wevers van deze wereld ongetwijfeld als een succesverhaal van hun generatie zien.

Grote Jan

De Wevers partij is er in de nieuwe Vlaamse regering overigens al in geslaagd de fameuze betonstop te herdopen in een bouwshift, en vervolgens een instrumentendecreet te lanceren waarmee er van die bouwshift zo goed als niets in huis zal komen, zeker niet op korte en zelfs niet op halflange termijn. Het Vlaamse platteland zal blijven wat het Vlaamse platteland is: een draak inzake ruimtelijke ordening en natuur- en klimaatvriendelijkheid. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling, want dan kan er rustig blijvend gechipoteerd worden met regels en regeltjes.

De duurbetaalde slechte acteurs in het parlement zullen hem niet tegenhouden. Binnenkort zullen ze hun etablissement met gesubsidieerde Vlaamse marmer kunnen verfraaien.

De Wever vindt het ook niet nodig dat België iets aan het klimaat doet, want ‘China stoot op drie dagen evenveel CO2 uit als België op een heel jaar’. Kleintjes verschuilen zich graag achter de groten om niets te moeten doen, hoewel te vrezen valt dat de Chinezen de kosten van de klimaatopwarming voor onze landbouw of voor de strijd tegen overstromingen van steden als het Antwerpen van burgemeester De Wever niet zullen dragen. Als Bart De Wever zijn zin krijgt, worden we met een confederaal België of een onafhankelijk Vlaanderen nóg kleiner, zodat we ons nog gemakkelijker achter de groten kunnen verschuilen. Klein zijn als strategie om niet groot te moeten doen. Maar wel op allerlei cenakels de Grote Jan uithangen.

Dat China ondertussen goed op weg is om wereldleider te worden (of te blijven) inzake zonnepanelenproductie, elektrische wagens, efficiënte batterijen enzovoort, lijkt onze Grote Leider niet te deren. Hij had een voorbeeld van Vlaamse innovatie voor zijn vrienden van de vastgoedsector: een gesubsidieerd onderzoek naar een manier om van het broeikasgas CO2… marmer te maken. Marmer! Daar zullen de gele hesjes blij mee zijn. Dat heeft hij zeker geleerd van de Romeinse keizers waar hij zo’n fan van blijkt te zijn. Als het niet zo ernstig was, zou je je er een breuk mee lachen.

Zelfs het kleinste voorstelletje richting een duurzamer bestaan bij zijn vastgoedvrienden stuitte op De Wevers onbegrip: wat met eventuele normen om wat kleiner te gaan wonen en zo de bouwkosten te drukken? In ware Vlaams-Belangstijl counterde Bart De Wever met de opmerking dat het vooral niet de bedoeling kan zijn dat Oost-Europese bouwvakkers dan zulke woningen verwerven.

Het lijkt er op dat het concept globalisering aan onze Grote Leider voorbij gaat. Kun je nog meer bekrompen worden? De duurbetaalde slechte acteurs in het parlement zullen hem niet tegenhouden. Binnenkort zullen ze hun etablissement met gesubsidieerde Vlaamse marmer kunnen verfraaien. Gelukkig zijn er de klimaatjongeren om druk op de ketel te houden. Elders worden ze wel ernstig genomen. Lang leve Europa!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content