‘Ik wens u een lange, vervelende zomer’

Het hele schooljaar lang rennen kinderen van hot naar her en in de grote vakantie moeten ze dan ook nog eens van alles. ‘Hoog tijd dat we hen toelaten om nutteloos en ongegeneerd rond te hangen.’ De Zoetzure Dinsdag gaat er even tussenuit en Knack-redactrice Ann Peuteman wenst iedereen (en vooral alle scholieren) ondertussen een lange zomer vol verveling.

1370 euro. Zoveel moeten ze betalen voor de kampen waar ze hun kinderen deze zomer heen sturen. Hun zoon van veertien gaat fotograferen, voetballen en zeilen. Hun dochter van tien heeft, samen met een vriendinnetje, gekozen voor jazzdanskamp, tennis en animatietekenen. Tussendoor gaan ze met het hele gezin voor een paar weken naar de Provence. ‘Dat wil zeggen dat we maar een week of twee meer hoeven in te vullen’, zuchtte hun vader ergens eind maart.

De Paasvakantie moest nog beginnen en aan de zomer had ik nog geen moment gedacht. Maar hij dus wel. Samen met zijn vrouw was hij al kort na Nieuwjaar beginnen puzzelen hoe ze de kinderen tijdens de zomervakantie konden bezighouden. ‘We willen natuurlijk vermijden dat ze twee maandenlang gewoon rondhangen’, zei hij nog.

Daar werd ik een beetje ongemakkelijk van. Wat is er mis mee dat kinderen tijdens de zomervakantie nutteloos en ongegeneerd rondhangen? Het hele schooljaar door moeten ze dit en moeten ze dat. Van school naar dansles, van familiebezoek naar cultureel verantwoorde gezinsuitstap, en dan nog de stapels huiswerk en de klusjes die ze thuis moeten doen omdat dat nu eenmaal goed is voor hun opvoeding. Amper hebben ze tijd voor zichzelf.

‘Hoezo?’ hoor ik u denken. ‘Op school zijn ze bij hun beste vrienden en zo’n sportwedstrijd of museumbezoek is toch alleen maar leuk?’ Vast wel. Alleen kiezen ze daar (meestal) niet zelf voor, en houdt het ook nooit op. Zelfs niet als de voordeur achter hen dichtvalt. Halverwege de avond loopt op smartschool nog een bericht binnen dat weer een nieuwe taak aankondigt, de klaschat durven ze geen moment uit het oog te verliezen, en ondertussen sms’t hun coach nog een paar extra trainingen door.

En dan is het eindelijk zomer. Geen smartschool meer, geen huiswerk, geen repetities of trainingen, zelfs amper vrienden, want die zijn hun ouders naar het een of andere populaire buitenland gevolgd. Het wordt dus stil. Eindelijk.

En blijkbaar is dat net wat zovele ouders zenuwachtig maakt. Zeker als hun zoon de halve dag op de sofa ligt met zijn smartphone in de ene hand en de afstandsbediening in de andere. Of als hij urenlang met dromerige blik balletjes schopt tegen de tuinmuur. Of als hun dochter in de zon in het gras of op de trampoline ligt te liggen. Of als ze urenlang met vrienden op hetzelfde bankje zitten en naar filmpjes kijken op hun telefoon. ‘Verveel je je?’ klinkt het dan. ‘Zou je niet beter iets gaan doen?’

Terwijl een beetje verveling vaak net is wat ze nodig hebben om op adem te komen: van pure baldadigheid honderden papierpropjes in de prullenbak mikken, tot de middag in pyjama op de bank liggen en ja, ook gewoon rondhangen. Zelf zou ik dat ook willen kunnen. Hoelang is het al niet geleden dat ik me nog heb liggen vervelen of een halve dag niets deed zonder me daar schuldig over te voelen? Heerlijk lijkt me dat.

Natuurlijk zijn er heel wat ouders voor wie die negen weken zomervakantie een hele uitdaging vormen. Je moet toch wat met je kinderen als je zelf op kantoor zit. En omdat oma en opa tegenwoordig ook een eigen leven hebben, zijn kampjes de makkelijkste oplossing. Meestal zijn die ook echt tof: je favoriete sport doen, iets nieuws proberen, andere kinderen leren kennen. Maar ze zijn ook ontzettend uitputtend. Zeker als je week na week geacht wordt zo’n volgestouwd en bovenal verantwoord programma af te werken.

Misschien wordt het tijd voor kampen waar kinderen in alle rust worden opgevangen maar niets hoeven te doen. Rondhangkamp, bijvoorbeeld, of grasluisterkamp, babbelkamp of maak-je-hoofd-leegkamp. Ik zou me zo inschrijven. Minstens voor een week of drie.