Peter Casteels

‘Ik heb nooit begrepen waarom mensen nog parochiale termen als “guilty pleasure” gebruiken’

Ik ben gek op kinderfilms. Mag het?

De film waar ik dit jaar het meeste naar uitkijk is Toy Story 4, die in de zomer eindelijk uitkomt. Niet omdat ik met veel nostalgie terugdenk aan de eerste film over Woody en Buzz Lightyear, waar ik in 1995 als zesjarige op een grijze vakantiedag mee naartoe werd genomen door mijn vader, maar vanwege Toy Story 3, die pas in 2010 verscheen. Ik was toen al 21, en zat met tranen in de ogen naar die film te kijken. De reden daarvoor was een hartverscheurende scène waarin het oude speelgoed van Andy moet zien te ontsnappen uit een kinderdagverblijf, waar Lotso, een roze knuffelbeer, een terreurbewind voert. Het loopt gelukkig allemaal goed af, maar ik herinner me dat ik het verhaal veel en veel te spannend vond voor kleine kinderen.

Ik heb nooit begrepen waarom mensen nog parochiale termen als “guilty pleasure” gebruiken.

Hopelijk wordt de vierde film van deze franchise weer een hoogtepunt van het nieuwe jaar, en ik zou het niet in mijn hoofd halen om dat een guilty pleasure te noemen. Ik heb nooit goed begrepen waarom mensen vandaag nog zulke parochiale termen gebruiken, alsof ze te flauw zijn om toe te geven wat ze echt goed vinden. Ik wil van mijn liefde voor Toy Story ook het liefst geen generatiedingetje maken. Nogal wat vrienden vinden die films ook geweldig, en er zijn al heel wat think pieces geschreven over de redenen waarom millennials hoewel ze ondertussen allemaal een hypotheek afbetalen nog altijd graag naar kinderfilms kijken – maar dát soort gelul zal ik ook dit jaar proberen te vermijden.

Die films zijn gewoon goed, en niet alleen omdat de makers sinds de eerste Toy Story hebben begrepen dat ze het best wat grappen in iedere film moffelen waar volwassenen ook om kunnen lachen. Ik heb mij deze kerstvakantie ontzettend geamuseerd met The Muppets Christmas Carol, naar het verhaal van Charles Dickens en vooral, in de bioscoop, met Mary Poppins Returns. Het vervolg op de originele film uit 1964 is eigenlijk bijna even leuk, hoewel de Britse deftigheid mij soms wat in de weg zit. Het verhaal van de familie Banks, die tot tien minuten voor het einde van de film haar huis dreigt te verliezen aan een inslechte bankdirecteur, is misschien ook wat dun, maar de meeste filmplots vallen samengevat nogal tegen. Neem nu Beautiful Boy, over een drugsverslaafde zoon en een radeloze vader. De miserie kunt u er zelf wel al bij denken. Het had die film goed gedaan als Mary Poppins ook daar eens langs was geweest.

Uiteraard zijn niet alle films die voor kinderen worden gemaakt even geweldig. Frozen, de hit van enkele jaren geleden, vond ik helemaal niks. Maar die film was misschien meer iets voor meisjes.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content