‘Ik ben 29 jaar en denk als Geert Bourgeois. Moet ik me zorgen maken?’

Terwijl Bart De Wever, Conner Rousseau en Bart Tommelein een liedje zingen bij De Cooke & Verhulst Show, vraagt Knack-redacteur Tex Van berlaer zich af of hij een boomer is.

Lijd ik aan verzuring? De gedachte komt verschillende keren bij me op terwijl ik De Cooke & Verhulst Show van vorige week donderdag bekijk. Of liever: herbekijk. Want ook na de derde keer Conner Rousseau (Vooruit), Bart Tommelein (Open VLD) en Bart De Wever (N-VA) samen een kort carnavalsnummer te zien zingen, blijft de kwestie malen.

Toegegeven, het opzet is charmant. De drie politici zijn misschien geen Rat Pack, maar hun gebrek aan toonvastheid werkt ontwapenend. Frank Sinatra uit Hoboken deed het beter, maar Bart De Wever uit Deurne deed het grappiger.

Ook na het liedje blijft de toon van de uitzending vederlicht. Tv-gezicht Jani Kazaltzis probeert garnaalkroketten, meegebracht door Oostends burgemeester Tommelein, te slijten aan Rousseau en De Wever, maar zij weigeren beleefd. Dat komt ervan als een live uitzending je intermittent fasting-tijdschema doorkruist.

Ook Debora, de kassierster die door Rousseau tot BV is gebombardeerd, is opnieuw uitgenodigd, en zit te stralen vanuit het publiek. Correctie: ex-kassierster. Ze is er immers mee gekapt. Of ze nu op een kabinet van Vooruit werkt, zoals James Cooke gevat vraagt, antwoordt ze ‘bijna’. Daar zat meer in.

Op een gegeven moment wordt een compilatie getoond van politiekers die de afgelopen jaren de revue zijn gepasseerd bij Cooke en Verhulst. We zien Bart Tommelein als matroos, Kris Peeters (CD&V) als dj, Koen Geens (CD&V) als een soort James Bond en Sven Gatz (Open VLD) als Kabouter Lui.

Toen kwam het besef: ik ben 29 jaar en denk als Geert Bourgeois. Moet ik me zorgen maken?

Het was Bourgeois, gewezen Vlaams minister-president en stamvader van de N-VA, die in 2005 een lijn in het zand wilde trekken. ‘Ministers en parlementsleden weten zich niet beschroomd om de onnozelste kuren uit te halen op televisie’, aldus Bourgeois. ‘Om er dan uiteindelijk stom van te staan dat de mensen de politiek niet meer au sérieux nemen, dat de mensen geen vertrouwen meer hebben in de politiek.’

Die uitspraak kwam er nog vóór de memorabele passage van toenmalig minister-president Yves Leterme (CD&V), SP.A-voorzitter Johan Vande Lanotte en kapitein Jean-Marie Dedecker bij Debby & Nancy in 2007. Toen ophefmakend, vandaag wellicht goed voor een zeurbericht op Twitter.

Want ja, sindsdien is het alleen maar erger geworden. Zo erg, dat het zelfs niet meer wordt geproblematiseerd. The Masked Singer (Conner is Konijn, Tommelein is Monster!), De Ideale Wereld (Zuhal Demir als Kotmadam!), De Slimste Mens ter Wereld (te veel om op te noemen!): er kraait geen haan meer naar.

Luxejacht

De ergernis nam afgelopen weekend alleen maar toe. Aanleiding was de live uitzending van het eerste CORE muziekfestival op Studio Brussel, dat toevallig in Brussel plaatsvond. En waar toevallig ook jeugd bijeenkwam. Wie is er dan meer geknipt voor een interviewtje dan Benjamin Dalle (CD&V), Vlaams minister voor … Brussel en Jeugd? Toen de presentator hem vroeg ‘of er iets is waar ge naar uitkijkt’ kreeg ik zin om me vrijwillig dagenlang zonder eten en drinken op te sluiten in een glazen huis.

Het antwoord van Dalle was trouwens rapper Nas.

Swingt de luchtigheid de pan uit? Akkoord, zelfs bij Cooke en Verhulst werd het bijna relevant. Verhulst probeerde te polsen naar de bromance van De Wever en Rousseau – ook aan tafel deed de knusheid overigens vermoeden dat de coronaregels voorbij zijn. ‘Gaan we hier politiek beginnen babbelen, ofwa?’, stribbelde Rousseau nog veelzeggend tegen.

Maar uiteindelijk werd de entente tussen N-VA en Vooruit wel duidelijker uitgelegd dan de meeste politieke interviews kunnen.

De Wever zei Rousseau te appreciëren omdat hij ‘een man van zijn woord is’. Rousseau had het naast de onderlinge verschillen op het vlak van onderwijs, welzijn en openbaar vervoer over de raakvlakken tussen beide formaties. Hoewel ‘Bart eerder conservatief is’, dixit Rousseau, zijn ze het eens over het versterken van de welvaartstaat en de kennis van het Nederlands. Zagen we de kiemen van het volgende Vlaamse regeerakkoord van de regering-Demir?

Maar toch blijft het knagen. Is het point of no return nu bereikt? Is het werkelijk normaal geworden dat toppolitici, de mensen die over onze portefeuille, kinderen en toekomst beslissen, een liedje zingen ter ere van een entertainmentprogramma? Of in een konijnen-, dan wel matrozenpakje springen? Dat de kans groeit dat politici lastige vragen van het ene programma uit de weg gaan omdat ze op het andere op een luxejacht mogen overnachten?

Of bewijzen mijn argumenten – het laatste glazen huis dateert blijkbaar al van 2011 (!) – dat ik gewoon een boomer ben geworden?