Jan Bertels (SP.A)

‘Iedereen kan optreden tegen misbruik in de ouderenzorg, maar niemand doet het’

Jan Bertels (SP.A) Vlaams parlementslid voor SP.A

Vlaams Parlementslid Jan Bertels (SP.A) hekelt het feit dat er niet wordt ingegrepen tegen schimmige bedrijven die de klok rond ouderenzorg aanbieden. De hulpverleners verdienen soms nog niet de helft van het Belgische minimumloon, zo bleek eerder uit onderzoek van Knack.

Zoeken naar de beste zorg voor je ouder wordende partner, vader of moeder – vroeg of laat overkomt het ons allemaal. Zolang je het zelf thuis kan (en wil) redden, dan doe je dat. Maar dan komt er dat moment dat het jou niet meer lukt, dat professionele hulp zich opdringt. Het rusthuis is vaak de laatste optie die je wil overwegen. Niet alleen omdat de prijs voor een kamer in het rusthuis vandaag de pan uit swingt, maar ook – en vooral – omdat je wie je graag ziet zo lang mogelijk zo dicht mogelijk bij je wil houden.

Iedereen kan optreden tegen misbruik in de ouderenzorg, maar niemand doet het.

Behalve je licht dan opsteken voor hulp bij vrienden en kennissen, of specialisten in de thuiszorg, surf je op een avond ook al eens snel rond. Wat is er mogelijk? Hoe organiseer je dat dan, thuiszorg? Wat kost dat? En vooral, kun je er 100% op vertrouwen dat die zorg met de nodige kwaliteit en warmte gebeurt?

De kans is groot dat je bij de eerste paar clicks op een website terechtkomt die je zowat de hemel op aarde belooft: een inwonende thuisverzorgster – sorry, mannen, maar het is zo goed als altijd een vrouw – die over de nodige diploma’s beschikt, altijd Nederlands of Frans praat, én je nog lange tijd weghoudt van het rusthuis. En dat allemaal voor een prijs die zo aanlokkelijk is dat je haast meteen zou inschrijven op het aanbod. Maar zoals wel vaker: als het te mooi is om waar te zijn… dan is het gewoon niet waar.

De realiteit is lichtjes anders. Meer dan eens gaat het om kwetsbare vrouwen uit andere landen uit de Europese Unie die (1) niet over de juiste kwalificaties beschikken om hier bij ons in de zorgsector aan de slag te gaan, (2) werken voor een hongerloon, (3) veel te lange uren kloppen en (4) wie alle comfort en contact met hun eigen familie ontzegd wordt. De verhalen zijn vaak schrijnend. Zo tekende Knack een jaar terug al enkele getuigenissen van Bulgaarse vrouwen op. Bevoegd minister Jo Vandeurzen (CD&V) zei toen dat misbruik kordaat te willen aanpakken door onder meer zijn zorginspectie onderzoek te laten doen.

Een jaar later googelde diezelfde journalist nog eens. Veel was er niet veranderd. Meer nog, voor één zo’n ’thuiszorg-onderneming’ volstond het gewoon om de domeinnaam te veranderen in ’24uurthuiszorg’ om hun ideale wereld – inclusief promofilmpjes – verder aan te bieden. Een ideale wereld die vrouwen uit Oost-Europa uitbuit en Vlamingen hier bedriegt om zelf pakken poen te scheppen. Want het gros van wat de Vlaamse oudere zo betaalt, verdwijnt in de zakken van de oplichters. En als het ooit misloopt, bijvoorbeeld door medicatie verkeerd toe te dienen, dan is niemand aansprakelijk.

Een jaar later is dan de vraag: wat heeft Jo Vandeurzen de voorbije twaalf maanden precies gedaan om zowel de zowel de Vlaming als de thuiszorgaanbieders die wél onze regelgeving netjes respecteren en aan alle voorwaarden voldoen, te beschermen? Waarom treedt hij als bevoegd minister niet op tegen dat dubbele misbruik?

Met niet alleen een Vlaamse minister die kan ingrijpen om de nodige kwaliteit in de thuiszorg te garanderen, maar ook met een federale minister – in de persoon van Kris Peeters, net als Vandeurzen een CD&V’er – die de arbeidsinspectie erop af kan sturen, is de stilstand niets minder dan hemeltergend. Iedereen kan optreden, maar niemand doet het. Na een jaar is vandaag de enige vaststelling dat er zo goed als niks veranderd is: Vlamingen betalen voor iets wat hen beloofd is, maar krijgen het nooit. En die moderne slavinnen, die werken intussen voort.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content