Peter Casteels

‘Het verhaal in Girl is weinig verrassend en eigenlijk een beetje saai’

Lukas Dhont geeft zedenleer in de cinema.

Hebt u Girl nog niet gezien? Dat zou u dan toch eens moeten doen. De film van Lukas Dhont vertelt het intrieste verhaal van Lara, een meisje in een jongenslichaam dat ballerina wil worden. Haar obsessie met haar lichaam en haar geslacht is ontstellend, en daarom hartverscheurend. Maar zelfs de scène waarin Lara door een arts droogjes wordt uitgelegd wat een geslachtsoperatie precies inhoudt, is al redelijk ontnuchterend. Daarmee is het troosteloze Girl een welgekomen correctie op de showbizzversie die VTM met Bo Van Spilbeeck aan het begin van dit jaar aan Vlaanderen liet zien. Elke transgender heeft uiteindelijk een eigen verhaal – ze willen gelukkig niet allemaal ook nog eens de martelgang om danseres te worden doorstaan – maar het is een gedachte waar na het zien van Girl moeilijk aan te ontsnappen valt: wat ben ik blij dat ik niet transseksueel ben.

Het verhaal in Girl is weinig verrassend en eigenlijk een beetje saai.

Verwacht u vooral ook niet meer van dat Girl dan een sociaal-realistische film die een inkijk geeft in het leven van iemand waar u anders nooit wat van had gehoord. Op het pathetische einde na, is het verhaal weinig verrassend en eigenlijk een beetje saai. Sommige scènes overstijgen zelfs amper het niveau van de films die ik in de lessen zedenleer te zien kreeg om ons, leerlingen, van het roken af te houden, of uit te leggen dat pesten echt wel verkeerd is. Als Lara een weekendje weggaat met de andere meisjes uit de klas, doen ze wel heel naar tegen haar. Dat is dus niet hoe het hoort, dames en heren. Lara is er kapot van. Transgenders verdienen alle liefde van de wereld.

Tegen het kinderlijke chauvinisme van cultuurjournalisten valt niet op te schrijven.

Het is u misschien ook al opgevallen dat de filmrecensenten enthousiaster zijn. Om er maar één dingetje uit te pikken: ‘Het grootste Europese filmtalent van het moment’, kopte De Standaard boven een interview met Lukas Dhont. Dat kinderlijke chauvinisme van Vlaamse cultuurjournalisten is iets waar niet tegenop te schrijven valt, maar bij Girl is dat bovendien ook niet het enige wat de film in de prijzen doet vallen. Op het festival van Cannes volgde er deze lente een staande ovatie van 25 minuten na de wereldpremière. Dat lijkt nog het meeste op een politieke manifestatie. Inderdaad, zeker in de Verenigde Staten van Donald Trump kunnen transgenders een hart onder de riem gebruiken. En uiteraard, kunst is politiek. Alle kunst die niet politiek is, vind ik verdacht. Maar het moet er nu ook weer niet zo dik op liggen. Dus mocht u naar Girl gaan kijken en u vond er geen bal aan, hoeft u zich daarvoor niet te generen. Dat maakt u echt niet transfoob.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content