‘Het publiek verleiden met je denken en argumenten: het is fucking sexy’

Battles zijn de hiphopversie van de Griekse retorica.

Bom dia,

Mensen die me kennen weten dat ik een goede discussie kan smaken. Van die discussies waar geluisterd wordt, waar wordt voortgebouwd op de vorige argumenten en voor je het weet, hebben we het over het ontstaan van de mens – of nee, laten we de big bang bespreken. Heerlijk. Van die discussies met meerdere waarheden maar met een gemeenschappelijk doel: etaleren wat je weet, beseffen wat je niet weet, zoeken wat je kunt toevoegen, leren en bijbrengen.

Toen ik als puber over de Grieken en hun debatcultuur las, begon mijn hart sneller te slaan. En dan de soapbox speakers in Londen! Het publiek verleiden met je denken en argumenten: het is fucking sexy . Daarom sprak spoken word als kunstvorm mij toen al zo aan: ik leerde mijn visie en beleving van het leven in een poëtisch, ritmisch jasje te stoppen, het uit volle borst te declameren voor een publiek. Via spoken word heb ik geleerd om mijn pen te verscherpen en mijn spreken te versterken. Want iedereen is complex en iedereen heeft een eigen kijk, maar wat een wonder als je erin slaagt om dat te vertalen voor een publiek.

Het is niet toevallig dat er veel spoken-wordartiesten zitten tussen de leiders van Black Lives Matter. Wat maakt de discipline dan zo bijzonder? Een echte spoken-wordartiest is niet alleen een schrijver, maar ook een performer. Niet alleen je pen (en dus je denken), maar ook hoe je voor een publiek staat (en dus je zijn) is belangrijk. Technisch gezien kijk je naar één mens die een gedicht tot leven brengt. Vaker wel dan niet zijn de gedichten kritische reflecties op de samenleving – al heb ik ook gedichten gehoord over frietsauzen, schoenmakers en oma’s. De discussies en reacties volgen achteraf backstage of onder het publiek. Spoken word hoeft niet altijd een soloact te zijn. Zo is er een groep woordkunstenaars uit verschillende steden die zich hebben verzameld onder leiding van de Antwerpse stadsdichter Seckou Ouologuem en undercoversocioloog en rapper Pieter Cools. Zij discussiëren in de vorm van conceptuele battles. Battles zijn de hiphopversie van de Griekse retorica. En dat doen ze met veel humor, scherpe tongen en onderwerpen die verrassen in al hun banaliteit of universaliteit. Ooit was ik getuige van een battle tussen Hitler en Jezus. Hitler won. Omdat het in battles niet alleen draait om het morele gelijk, maar ook om strakke rijmschema’s, woordspelingen en argumentaties, overgoten met bedoelde overacting. Voor even, op de zeepkist.