Vlinks

‘Het is tijd voor een internationale boycot van landen die homoseksualiteit bestraffen met de doodstraf’

Vlinks Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.

‘Algemeen menselijke waarden zijn belangrijker dan handelsbetrekkingen of geopolitieke overwegingen’, schrijft Gert Verwilt van Vlinks.

Op 3 april werd in Brunei -een ministaat van 450.000 inwoners in Zuidoost-Azië- de wetgeving van kracht die onder meer bepaalt dat seksuele relaties tussen mannen met de dood door steniging wordt bestraft. Voor seksuele relaties tussen vrouwen wordt 100 zweepslagen voorzien. De steniging dient bijgewoond te worden door een publiek van moslims. De geleidelijke invoering van de islamitische wetgeving in Brunei startte in 2014. Gangmaker is Sultan Hassanah Bolkiah, staatshoofd en regeringsleider sinds 1967. De draconische wetgeving bestraft ook overspel door vrouwen met de dood door steniging. De wrede ironie wil dat de man, hoewel getrouwd, over een harem beschikt. Het ene overspel is duidelijk het andere niet.

Het is tijd voor een internationale boycot van landen die homoseksualiteit bestraffen met de doodstraf.

IS’er als toerist

Het onmenselijke karakter van deze wetten doet denken aan IS, de islamistische terreurbeweging die homo’s van hoge daken wierp. De gruwelijke denkbeelden en praktijken van IS leidden ertoe dat een internationale militaire coalitie werd opgezet met de vernietiging van het Kalifaat als doel. Men zou kunnen verwachten dat ook Brunei nu het voorwerp zou worden van grote internationale druk, zo niet militair, dan minstens economisch. Tot nu toe is dat een ijdele verwachting, want hoewel Brunei al ver gevorderd was in het implementeren van de sharia, achtte België het in oktober 2018 opportuun om de sultan in hoogsteigen persoon uit te nodigen. U hoeft maar te googelen om een beeld te vinden van een breedlachende koning Filip naast de monarch van Brunei.

Het is tijd voor een internationale boycot van landen die homoseksualiteit bestraffen met de doodstraf.

George Clooney en Elton John (zelf LGTB) riepen op om de hotels die gelieerd zijn aan de Sultan, te boycotten, Ellen de Generes riep op tot actie, de Nieuw-Zeelandse eerste minister Jacinda Ardern verhief haar stem. Her en der kwam er wat protest, maar massale en wereldwijde verontwaardiging bleef uit, ook in de sociale media. In de VS bijvoorbeeld hebben LGTB organisaties het te druk met bekvechten over de vraag welke voornaamwoorden voor transgenders van toepassing zijn.

Gruwel in Tsjetsjenië

In Tsjetsjenië worden jonge homo’s door het regime van Ramzan Kadyrov opgepakt en gefolterd, vaak tot de dood. Ook hier blijft – buiten wat LGTB-organisaties die zich roerden – de massale verontwaardiging uit. Het siert het Vlaamse Parlement dat het wél formeel heeft geprotesteerd, door onlangs een resolutie aan te nemen die de vervolging in Tsjetsjenië in krachtige bewoordingen veroordeelt. Een pluim op de hoed van initiatiefnemer en Vlaams parlementslid Piet de Bruyn (N-VA) die vorig jaar de Çavaria Campaign Award won voor zijn werk als Algemeen Rapporteur voor de Rechten van LGTB-personen in de Raad van Europa . Hopelijk vindt dit voorbeeld navolging, te beginnen bij het federale parlement en andere parlementen in Europa.

Onvoorwaardelijke aanvaarding

Vanwaar de al bij al lauwe reacties? Veel begint bij de onvoorwaardelijke aanvaarding van elke vorm van ‘andersgeaardheid’ (excusez-moi le mot). Voor een voorbeeld van hoe het niet moet, hoeven we maar het Kanaal over te steken. In Birmingham staakten vijf basisscholen het lessenpakket ‘No Outsiders‘, dat tot doel had om de verschillen in de samenleving te leren accepteren. Steen des aanstoots waren kinderverhalen waarin ook twee mama’s voorkwamen. De woordvoerder van de verontwaardigde (moslim)ouders, met de ruggensteun van stelde dat ‘No Outsiders‘ geen rekening hield met bestaande religieuze gevoeligheden. De ouders werden bijgetreden door het lokale Labour parlementslid Shabana Mahmood en de bijbelvaste Andrea Ladsom, fractieleider in het Lagerhuis voor de Britse Conservatieven. Wanneer het op het ontbreken van voortschrijdend inzicht aankomt, vinden religies elkaar vaak. En laat ons ook niet vergeten dat onder Margaret Thatchter in 1988 Section 28 werd ingevoerd, een wetswijziging die verbood om ‘homoseksualiteit te bevorderen of materiaal te publiceren met de bedoeling homoseksualiteit aan te moedigen’ en ‘de toelaatbaarheid van homoseksualiteit als een zogenaamde familierelatie te onderwijzen’. Gelukkig werd deze wet in 2003 afgeschaft. Tot 2003 waren er tussen het Verenigd Koninkrijk en het huidige homovijandige Russische regime dus grote parallellen inzake de houding tegenover andersgeaardheid.

Groepsrechten boven individuele rechten

Wat ook niet helpt, is de impact die identiteitsdenken heeft op het publieke debat. Identiteitsdenkers kijken naar de samenleving als een optelsom van homogene, sacrosancte groepen met eigen rechten. Individuele rechten worden als ondergeschikt beschouwd aan deze groepsrechten, waardoor de minderheden binnen de minderheden de facto ‘quantité négligeable‘ worden. Zo vallen LGTB’s uit moslimgemeenschappen doorgaans buiten het aandachtsgebied van de sommige actievoerders die nogal wat moeite lijken te hebben met zoveel complexiteit. Ook wie te nadrukkelijk op de seculiere trom roffelt, loopt het risico in het verdomhokje te worden gestopt door de ‘usual suspects’ van de islamofobenindustrie, en kom daar maar eens uit.

Een derde factor die meespeelt is de dwaalleer van het cultuurrelativisme, die stelt dat cultureel en/of religieus bepaalde handelingen en tradities, al dan niet gekristalliseerd in wetgeving, ethisch inwisselbaar zijn en dat het dus niet aan andere culturen is om hier kritiek op te hebben. Er zijn linkse en rechtse vormen van cultuurrelativisme, zoals Thierry Baudet ter rechterzijde, die ‘stierenvechten’ (lees: het doodfolteren van dieren) als een nationale traditie en bijgevolg legitiem beschouwt, en mensen als Rachida Lamrabet op links, die via de omweg van de ‘flou artistique’‘ het boerkaverbod een verregaande inperking van de vrijheid van vrouwen’ noemde. ‘Anything goes’, zolang het maar antiwesters is.

Nationale soevereiniteit versus mensenrechten

In het verlengde van dat onzalige cultuurrelativisme vinden we de houding die een zeer grote nadruk legt op de soevereiniteit van naties, ook als die beleid voeren dat in strijd is met de mensenrechten. Dit funeste gedachtengoed, dat haaks staat op het principe van de universaliteit van mensenrechten, sijpelt ook onze contreien binnen, ook en vooral binnen Vlaamse politieke partijen. ‘Wie zijn wij om onze wil op te leggen aan andere landen (of culturen)?’ Het is een redenering waarvan ook de sultan van Brunei zich bedient, wanneer hij vraagt om respect te hebben voor de wetten van zijn land. Een perverse redenering, want net uit die wetgeving blijkt een ontstellend groot gebrek aan respect voor een deel van zijn onderdanen.

Wat ook niet helpt, is de impact die identiteitsdenken heeft op het publieke debat.

‘Onze’ nomen en waarden?

Wanneer rechtse politieke partijen om het over ‘onze waarden en normen’ hebben, wanneer het simpelweg over mensenrechten gaat, is dat contraproductief, want dat triggert een cultuurrelativistische reflex op links. Mensenrechten zijn dan ook geen privilegie voor westerlingen, het zijn rechten die verbonden zijn aan het loutere feit als mens geboren te zijn. Ze zijn er voor iedereen op deze planeet, ongeacht waar hij of zij woont, ongeacht de nationaliteit, de huidskleur, het geloof of andere factoren.

Mensenrechten als alfa en omega

Dit mensenrechtenperspectief zou het uitgangspunt moeten zijn voor het buitenlands beleid van Vlaanderen/België en de EU. Laat dus maar komen, de internationale boycot van landen – Brunei staat hier heus niet alleen – die homoseksualiteit bestraffen met de doodstraf. Neoliberale dogma’s mogen dit niet verhinderen, niet alles is te koop. Algemeen menselijke waarden zijn belangrijker dan handelsbetrekkingen of geopolitieke overwegingen. Wanneer Noord-Korea als een internationale paria wordt behandeld, kan dat voor andere barbaarse regimes ook.

Holocaust-overlever Elie Wiesel sprak wijze woorden toen hij de Nobelprijs voor de vrede ontving in 1986: ‘Daadkracht is de enige remedie voor onverschilligheid, het grootste gevaar van allemaal.’

Gert Verwilt is kernlid van Vlinks.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content