‘Het Brusselakkoord lijdt aan anorexia’ (Vic en Bert Anciaux)

‘Het resultaat is zeer mager,’ zegt de een. ‘De straffe Vlamingen van de N-VA hadden het niet beter gedaan,’ zegt de ander. Vader en zoon Anciaux wikken en wegen het Brusselse hoofdstuk uit de lopende federale onderhandelingen.

Vic en Bert Anciaux zijn tamelijk enthousiast over de algemene vorderingen die Elio Di Rupo maakt op het vlak van de staatshervorming, alleen de afspraken rondom Brussel kunnen hen niet of nauwelijks bekoren.

Het akkoord over de interne Brusselse hervormingen is het mikpunt van scherpe kritiek.

Bert Anciaux: Het resultaat is inderdaad mager te noemen.

Vic Anciaux: Zo mager, dat het mij aan anorexia doet denken.

Bert Anciaux: Goed, maar beschouw dit al een eerste stap in de goede richting.

Vic Anciaux: (onverstoord) Maar wat ik erg vind, is dat er niets wezenlijks gebeurt in het veiligheidsbeleid. De functie van gouverneur wordt zogezegd afgeschaft, maar die stoel staat al jaren leeg en het was iedereen duidelijk dat er geen nieuwe gouverneur zou worden benoemd, wat overigens een goede zaak is. Maar dat is dus geen nieuws. Voorts krijgt de Brusselse minister-president de coördinatie van de zes politiezones in handen. Maar in 1970 was de toenmalige agglomeratieraad al bevoegd voor de coördinatie van de politiediensten. De bevoegdheden van die agglomeratieraad zijn vervolgens overgenomen door het gewest. Met andere woorden: het gewest hád die coördinatiebevoegdheid al, alleen heeft ze daar nooit gebruik van gemaakt. Intussen behoudt Brussel wel zijn zes politiezones, wat heel erg jammer is.

En wanneer krijgen de Vlamingen nog eens zo een kans, een hefboom van 461 miljoen euro, om in Brussel hervormingen af te dwingen?

Bert Anciaux: Ik ben het eens met alle kritiek, maar laten we ernstig blijven. De splitsing van BHV was een overwinning voor Vlaanderen. Maar ook bij De Wever was extra geld voor Brussel altijd aan die splitsing, en alleen daaraan gekoppeld. De Vlaamse partijen, met name SP.A en Groen!, hebben in het kader van deze onderhandelingen aangedrongen op interne Brusselse hervormingen. De Franstaligen wilden daar echter niet van weten. En aangezien het extra geld eigenlijk een compensatie voor BHV was, konden wij wel roepen dat wij ook nog een interne Brusselse staatshervorming wilden – wij konden dat geld geen tweede keer als pasmunt gebruiken. (HR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content